Recenzja książki: Błogosławieństwo Niebios. Tom 3

Recenzuje: natalia6202

„Błogosławieństwo niebios 3” czyli kronika upadku, która pali jak kadzidło i koi jak szept. Trzecia część to jak otwarcie starego, lakierowanego pudełka, które zawsze pachnie dymem, wspomnieniami i czymś niepokojąco słodkim. W środku znajdujemy historię, która od dawna prosiła się o opowiedzenie, historię Xie Liana sprzed jego niezliczonych degradacji, zanim bóstwa przestały wymieniać go w rozmowach, a ludzie przestali mieszać jego imię z modlitwami. I właśnie ta część, w mojej opinii, najmroczniejsza i zarazem najbardziej liryczna, w końcu uchyla drzwi do przeszłości księcia Xianle.

Wydawałoby się, że od uratowania jednego chłopca naród nie powinien się zawalić. A jednak Xie Lian dokonuje czynu, który w mitologii mógłby zostać zapisany jako „bohaterski”, lecz w Xianle zostaje odczytany jak omen. Od jednego krzyku wszystko zaczyna się sypać: ziemia parzy, ludzie głodują, a choroba, która odbiera twarze i myśli, przesuwa się przez kraj jak cień człowieka, który zatracił ciało dawno temu. Te sceny czyta się jak kronikę upadku cywilizacji, ale napisaną poetycko, niby lekko, a jednak z ciężarem ołowiu. I przyznaję, że to właśnie ten fragment, powolny niczym rozsypywanie się popiołu, wciągnął mnie najmocniej. Nie dla akcji, lecz dla emocjonalnej precyzji. To nie jest tragedia krzycząca, to tragedia, która mówi szeptem.

A potem wraca Hua Cheng. I wszystkie struny w czytelniku zaczynają drżeć. Po tej pełnej cierni podróży do przeszłości dostajemy powrót do współczesności, a wraz z nią Hua Chenga, czyli byt, który nie tyle wchodzi na scenę, co zawłaszcza ją w pół uśmiechu. I chociaż tom nie eksploduje romansem, napięcie pomiędzy nim a Xie Lianem jest jak delikatna nić srebra, niby cienka, a jednak prowadzi wzrok nieustannie. Tu tempo wyraźnie rośnie, pojawiają się kolejne misje, duchy o charakterach równie burzliwych co ich moce, spory na granicy światów i scena z lampionami, która wygląda jakby została nakręcona na potrzeby wysokobudżetowego widowiska fantasy. Nie brakuje humoru, ale jest to humor podszyty świadomością, że niebezpieczeństwo czyha dosłownie za rogiem.

Czy wszystko działa idealnie? Nie. I właśnie dlatego działa dobrze. Momentami fabuła jest tak przeładowana retrospekcjami, imionami, rangami i konfliktami, że łatwo się zgubić. Ale paradoksalnie to chaos, który pasuje do tej historii, bo czy można oczekiwać klarowności od świata, w którym bogowie plotkują, duchy knują, a ludzie proszą o cud, choć ledwie pamiętają, jak wygląda nadzieja? 
W moim odczuciu największą siłą trzeciego tomu jest nie dramaturgia, nie romanse i nawet nie akcja. To konsekwentne, drobiazgowe odsłanianie bohaterów. Xie Lian staje się pełniejszy, bardziej ludzki, bardziej kruchy, ale też bardziej niezłomny. Hua Cheng przewrotnie jawi się tu nie jako demoniczny król, ale jako najstabilniejszy element całej układanki.
„Błogosławieństwo niebios 3” to nie tom, który wywołuje euforię od początku do końca. To tom, który wgryza się powoli, rozsadza emocjami w najmniej spodziewanych momentach i zostawia człowieka w lekkim oszołomieniu. Z jednej strony dostajemy opowieść o upadku państwa i upadku człowieka, z drugiej rozwijającą się relację, która iskrzy w ciszy, a nie w deklaracjach. Nie jest to część najbardziej porywająca, ale jest jedną z najbardziej znaczących. Po niej rozumie się więcej, zarówno o świecie, jak i o samym Xie Lianie. I co najgorsze (a może najlepsze?) kończąc ją, człowiek automatycznie zaczyna myśleć o kolejnym tomie. I o tym, że będzie jeszcze piękniej, boleśniej i bardziej uzależniająco. Ponadto polskie wydanie robi wrażenie i nie mogę przejść obok niego obojętnie. To książka, którą trudno odłożyć na półkę tak po prostu. Jest jak przedmiot rytualny: ciężki, piękny, dopracowany. Barwione brzegi, grafiki, twarda oprawa… Szczerze? To jedno z tych wydań, które przeglądam nie dlatego, że muszę, ale dlatego, że chcę jeszcze raz przeżyć to, jak wygląda.

Tagi: Fantasy epickie Interest age: from c 16 years