Recenzja książki: Brzoskwinia. Tom 18

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

„Brzoskwinia” Miwy Uedy to seria japońskich komiksów opisujących miłosne rozterki i problemy wieku dojrzewania zarówno głównej bohaterki, Momo Adachi, jak i jej przyjaciół. Tom osiemnasty kończy cały cykl, doprowadzając równocześnie do ostatecznego rozwiązania akcji.

Momo, blondynka o ciemnej cerze, dziewczyna niewątpliwie bardzo atrakcyjna, ma przed sobą nie lada problem. Musi zdecydować, którego z dwóch zabiegających o jej względy chłopców naprawdę kocha. W podjęciu decyzji pomagają dziewczynie najbliżsi przyjaciele. Służą jej radą i wyciągają na światło dzienne fakty, o których Momo nie miała pojęcia. Niektórzy, wśród których prym wiedzie Sae, uciekają się do intryg i podstępów, aby uszczęśliwić Momo. O tym, kogo ostatecznie wybierze dziewczyna, czytelnik dowie się z ostatniego, osiemnastego tomu cyklu „Brzoskwinia”.

„Brzoskwinia” to typowa manga, komiks, który czyta się od końca, od strony prawej do lewej. Ilustracje są czarno-białe, charakterystyczne dla japońskich komiksów. Zdarzenia mające miejsce w przeszłości przedstawione są za pomocą szarych barw i zamazanych konturów, natomiast te, które dzieją się współcześnie, są wyraźne, często bogate w szczegóły. Postaci pojawiające się na kartach komiksu mają nienaturalnie wydłużone ciała i długie, bardzo chude nogi. Także twarze mocno odbiegają od rzeczywistości. Dominują przede wszystkim ogromne oczy, długie, gęste, często upięte w dziwny sposób włosy. Tym, co jeszcze bardziej odrealnia bohaterów, jest ich nierzeczywista – choć niewątpliwie bardzo zabawna – mimika twarzy. Przedstawiona jest zwykle w sposób symboliczny za pomocą kilku kresek, jednak doskonale oddaje nastrój bohaterów – zdenerwowanie, irytację czy zażenowanie.

Dialogi, jakie prowadzą ze sobą bohaterowie, są zazwyczaj krótkie i rzeczowe. Rozmówcy wymieniają zwykle między sobą lakoniczne spostrzeżenia lub uwagi. Właściwa akcja nie jest przedstawiona za pomocą tekstu lecz rysunku. Wiąże się z tym mnogość dźwiękonaśladowczych wyrazów wplecionych w ilustracje, które wyrażają ruch czy pośpiech. Dodaje to komiksowi dynamiki, zwłaszcza w momentach, gdy bohaterowie mają pilne zadanie do spełnienia, a zaczyna brakować im czasu. Przestrzeń otaczająca postaci przedstawiona jest schematycznie, za pomocą kilku kresek. Rysunki przedstawiają przede wszystkim bohaterów – głównie ich twarze, rzadziej – całe sylwetki.

Tematyka poruszona przez Miwę Uedę w „Brzoskwini” będzie szczególnie bliska nastolatkom. Nieszczęśliwa miłość oraz rozterki związane z tym, czy faktycznie kocha się chłopaka, z którym się jest – to motyw przewodni komiksów Uedy. Na pierwszy plan wysuwają się także intrygi wysnute przez zazdrosne koleżanki Momo oraz typowe dla nastolatków niezdecydowanie w wielu kwestiach. Fabuła komiksu jest prosta, jej motywem przewodnim są miłosne rozterki Brzoskwini. Dodatkowo na kartach mangi pojawiają się wątki poboczne dotyczące spraw związanych z przyjaciółmi Momo, ich życiem czy miłosnymi zawodami. Osiemnasty tom „Brzoskwini” kończący całą serię przygód Momo doprowadza do rozwiązania i ostatecznie decyduje o losach głównych bohaterów.