Recenzja książki: Dotyk Crossa

Eva Tramell, świeżo upieczona absolwentka, przybywa do Nowego Jorku. Zamieszkuje wraz z przyjacielem - Cary'm Taylor'em - w pięknym apartamencie na Manhattanie. Właśnie otrzymała posadę asystentki Marka Garrity'ego w Waters Field&Leaman, jednej z przodujących agencji reklamowych. Faktem tym wprawia w irytację ojczyma, megafinansistę Richarda Stantona. Chce jednak być niezależna i sama kierować swoją karierą zawodową.

W dzień przed rozpoczęciem pracy postanawia wybrać się do Crossfire, wieżowca, w którym znajduje się agencja Waters Field&Leaman, by poznać okolicę, drogę do pracy i miejsce, w którym rozpocznie karierę zawodową. To właśnie wtedy poznaje Pana Mrocznego i Niebezpiecznego: 

 

Od tego spotkania w hallu Crossfire życie Evy zmienia się całkowicie. Wkrótce ponownie spotyka Pana Mrocznego i Niebezpiecznego – Gideona Crossa, milionera, ekscentryka, mężczyznę, który włada kobiecymi sercami i umysłami. Cross postanawia zdobyć Evę. Chce mieć ją na własność. Jest stanowczy, zaborczy i bezwzględny. To on ma władzę, której należy się podporządkować. Między bohaterami rozpoczyna się gra, w której nagrodą jest ciało i umysł Evy.

Dotyk Crossa to pierwsza część trylogii Sylvii Day. Zaliczana do literatury erotycznej - tak modnego obecnie literackiego nurtu. Osadzona w nowojorskich realiach erotyczna bajka o bogatym kopciuszku i równie bogatym królewiczu, którzy prowadzą wypełnioną płynami ustrojowymi grę o władzę, panowanie w związku, dominację i podporządkowanie zupełnie do mnie nie przemawia. „Nie kupuję” tej historii. Niby jest tu wszystko, by stworzyć wciągającą powieść kobiecą, ale jednocześnie powieści brak autentyczności, bohaterom - barwy i charakteru. To w gruncie rzeczy znana wszystkim bajka o miłości i poszukiwaniu swej "drugiej połówki". Sylvia Day dodaje sporą dawkę erotyzmu, ale to nie sprawia, że czujemy literacką świeżość. Erotyka zresztą też wypada nijako. Dominują słowa niezbyt wyszukane: cipka, kutas, pieprzenie, rżnięcie. Nic nadzwyczajnego i apetycznego zarazem. Literatura erotyczna powinna pobudzać wyobraźnię i mieć naelektryzowany pożądaniem smak. W powieści o Evie i Gideonie seks jest niemal „niestrawny” - prosty, zwyczajny, a czasem zwyczajnie wulgarny i sztampowy. Brak jakiejkolwiek finezji.

Bohaterowie książki są po prostu jednowymiarowi. Brak im charakteru, własnej osobowości, która jak magnes przyciągałaby czytelnika. Sylvia Day pisze o ciężkich przeżyciach z dzieciństwa i młodości bohaterów. O tym, że byli oni ofiarami molestowania. Czyni to jednak schematycznie, zdawkowo i jakby na siłę, by pogłębić psychologię. Rezultat jest po prostu żaden.

Nie przekonuje mnie ta opowieść. Dokończyłam ją "na siłę", cierpliwość straciłam już na samym początku. To kolejna z wielu książek skierowanych do kobiet, która niczego nie wnosi, niczego nie uczy, niczego nie daje. To, że dominuje w niej tak modny obecnie erotyzm, niczego nie zmienia. To historia, jakich wiele na rynku wydawniczym. Szkoda na nią czasu.