Recenzja książki: Lot jastrzębia

Recenzuje: Danuta Awolusi

Lot Jastrzębia Magdaleny Wolff to trzeci tom cyklu Moc Korzeni, Ta książka pachnie ziołami, dymem z chramu i słowiańską magią. Nie jest to jednak baśń do poduszki – to opowieść o wojnie, tożsamości i kobiecej sile, która rodzi się z bólu.

Warcisława, główna bohaterka, nie jest już tą samą dziewczyną, którą poznaliśmy w Kukułce i Wronie. Przekształciła się w przywódczynię, gotową stawić czoła światu, który odmawia jej prawa do istnienia. Jej misją jest nie tylko odbudowanie chramu spalonego przez wrogów, ale też ocalenie wszystkiego, co w niej najważniejsze – pamięci, tożsamości, dziedzictwa.

Ta część cyklu jest zdecydowanie najbardziej polityczna i wojskowa – zawierane są sojusze, ważą się losy ludów i wiar. Konflikt między politeizmem a monoteizmem wybrzmiewa jak echo naszej własnej historii, a świat przedstawiony okazuje się niepokojąco znajomy. Nie brakuje też w powieści wątków religijnych, rytuałów, obrzędów, opowieści o przodkach i duchach, które jeszcze nie opuściły tego świata.

Jednak Lot Jastrzębia nie jest tylko opowieścią o wojnie i zgliszczach. To książka o relacjach – z sobą samym, z przeszłością, z innymi. Warcisławie towarzyszą postaci dobrze znane z poprzednich tomów – Snowid, cichy sprzymierzeniec i świadek jej zmagań, a także Mirka – kapłanka i uzdrowicielka, która w tej części wyraźnie zyskuje na znaczeniu. Relacja między Warcisławą a Snowidem pięknie się rozwija, ich rozmowy są pełne niedopowiedzeń, oni znają swoje rany i mają szansę wzajemnie je opatrzyć.

Wielką siłą tej książki są też bohaterowie, którzy nie są ludźmi – leszy Szary, tajemniczy latawiec Złotopióry, Baba Jaga z jej chaotycznym domem, gdzie czas płynie na opak. Magiczny realizm, symbole, czerpanie z literatury i dawnych wierzeń – autorka odwaliła kawał świetnej roboty!

Warcisława zdobyła moje serce swoją autentycznością. Czasem wrzeszczy, czasem – płacze, czasem – kocha. Jest wewnętrznie rozdarta, przeżywa lęki, nie ma gotowych odpowiedzi, ale idzie dalej. Nie dla chwały, ale dla sprawy, w którą wierzy. Jej siła nie tkwi w mieczu, tylko w wierności samej sobie. I choć ma magiczną szatę z piór, to nie ona czyni ją jastrzębiem – to decyzje, które podejmuje, a także serce, którego nie chce już ukrywać.

Magdalena Wolff pisze odważnie i z wielką fantazją. Pisze w taki sposób, że cała powieść ma swój rytm. Przyjemnie się w niego wczuć, aż do ostatniej strony.

Finał jest intensywny, zaskakujący. Nie chodzi tu o to, kto wygrał, ale kto przetrwał, kto ocalił siebie. Bo w świecie, w którym trzeba płonąć, żeby coś się odrodziło, najważniejsze pytanie brzmi: czy będziesz miał siłę powstać z popiołów?

Tagi: kryminał