Recenzja książki: Mieszko. Na krwawym szlaku

Recenzuje: Wiesława Biegańska

„Szkoda życia tracić na gniew, a potem żale, jeśli pewnego dnia na wybaczenie stanie się za późno”.

Mieszko wyszedł z cienia. Wrócił do księstwa w blasku chwały, lecz szybko okazuje się, że prawdziwa próba dopiero się zaczyna. Bo zwyciężyć w bitwie to jedno — utrzymać władzę i zaprowadzić porządek w świecie pełnym gniewu, ambicji i zdrady to zupełnie inna historia. Mieszko — dla jednych kniaź, dla innych Dagome — staje przed najtrudniejszym wyzwaniem. Musi rozprawić się ze zbuntowanymi żupanami, ale zamiast ślepej rzezi wybiera drogę trudniejszą: daje szansę na odkupienie win. I właśnie w tym miejscu ta opowieść najmocniej uderza w emocje. Bo w świecie, w którym miecz bywa szybszy od słowa, rozsądek i próba dialogu stają się aktem odwagi… i ogromnego ryzyka.

Kolejne bardzo udane spotkanie z twórczością autora. Wielowątkowa akcja toczy się dynamicznie, nieustannie zaskakuje i intryguje. Fabuła została ciekawie utkana, dopracowana w każdym szczególe — czuć tu ogromną wiedzę historyczną. Krótkie rozdziały uprzyjemniają lekturę, wszystko ze sobą współgra, cały czas coś się dzieje. Z energią i napięciem wkraczamy w mroczny, niepokojący świat Piastów. Język autora jest specyficzny, wyraźnie dostosowany do realiów epoki. Bohaterowie zostali ukazani zajmująco — to postacie złożone, niejednoznaczne, silne. Wojowie zahartowani w bojach, odważni i groźni, a obok nich słabi, tchórzliwi zdrajcy. Z przyjemnością przemierzałam razem z nimi ich kręte, zawiłe ścieżki życiowe.

Trzeci tom sagi Daniela Komorowskiego „Mieszko. Na krwawym szlaku” to opowieść intensywna, mroczna i przejmująca. Taka, która nie daje czytelnikowi wytchnienia. To nie jest książka o łatwych zwycięstwach. To historia o decyzjach, które kosztują, o wyborach, po których nie da się już spać spokojnie. O władzy, która nigdy nie jest darmowa. Bitwy są krwawe, brutalne, surowe — ale nieprzesadzone. Ogromną siłą tej powieści są relacje, zwłaszcza te rodzinne. Bracia, lojalność, ambicje i pęknięcia, które mogą zaważyć na przyszłości całego rodu Piastów. Mieszko nie jest tu jedynie wojownikiem. To władca rozdarty między obowiązkiem a emocjami, między gniewem a rozsądkiem. Człowiek, który musiał dorosnąć szybciej, niż pozwalały na to czasy. I jest jeszcze coś — kobiety. Wyraźne, obecne, znaczące. W świecie rządzonym przez mężczyzn potrafią być siłą, cieniem, zagrożeniem i oparciem. Ten aspekt bardzo mnie poruszył i dodał historii głębi.

Ten tom jest dojrzalszy, cięższy emocjonalnie, bardziej mroczny. Pokazuje wielkość Piastów, ale też ich słabości i kruchość. To opowieść o miłości i jej utracie, o winie i karze, o cenie, jaką płaci się za władzę. Na początku książki autor wyjaśnia, jak niewiele wiemy o początkach panowania Piastów. Nieliczne źródła bywają sprzeczne, a przedstawiona historia mogła wyglądać właśnie tak… ale mogła też być zupełnie inna. Tu wyobraźnia czytelnika ma szerokie pole do popisu.

Dla mnie — jeden z najmocniejszych tomów serii. Czytałam z zapartym tchem i narastającym niepokojem. I tak… czekam na kolejną część. Z niecierpliwością. Bardzo polecam całą serię — czytajcie. Tatiasza i jej książki :) 

Tagi: Proza literacka Literatura historyczna