Recenzja książki: Opowieści starych drzew. Szepty na wzgórzach

Recenzuje: Sławomir Krempa

Dwa tomy cyklu Agnieszki Osikowicz-Chwai to solidny kawał fantastyki, dotykającej tematów uniwersalnych: strachu, wiary i wojny.

Fantastyczną Sahinrę niszczy bowiem krwawa wojna domowa. W otwierającej cykl Opowieści starych drzew książce Pamięć Lasu oddział kapitana Asgera Sidorta wysłany zostaje do Smutnego Lasu, by walczyć z niebezpiecznymi rebeliantami. Szybko jednak okazuje się, że w lasach tych tkwić może coś o wiele bardziej niebezpiecznego niż ludzie. W drugim tomie, powieści Szepty na wzgórzach, Asger z towarzyszami wyrusza do obozu jenieckiego z obietnicą darowania win w zamian za zaciągnięcie się do armii. I tu jednak nasz bohater przekonuje się, że przyjdzie mu się zmierzyć z o wiele większym wyzwaniem niż przekonanie więźniów do współpracy.

W swoich książkach Agnieszka Osikowicz-Chwaja, choć wykorzystuje tropy znane w fantastyce od wielu lat i porusza charakterystyczne dla tego gatunku tematy, stara się uciec od sztampy, wykorzystując elementy horroru czy powieści detektywistycznej. Robi to bardzo sprawnie, w Pamięci Lasu tworząc nastrój prawdziwej grozy i mroczną, niepokojącą, niesamowitą atmosferę. W Szeptach na wzgórzach elementów horroru jest mniej (chyba, że mowa o horrorze wojny), pozostaje natomiast zagadka do rozwiązania, w związku z czym wojskowy musi przeistoczyć się w rasowego detektywa, co oczywiście nie jest dla niego łatwe – tym bardziej, że w fantastycznym świecie nikt nie zna powieści o Sherlocku Holmesie. Są i gry polityczne, nieodmiennie stanowiące dla „prostych żołdaków” prawdziwe wyzwanie.

Osikowicz-Chwaja dobrze radzi sobie również z ukazaniem grozy wojny, realiów czasu, który nie sprzyja ideałom, szlachetności czy miłości. Podczas wojny nic nie jest łatwe czy oczywiste, nie ma jednoznacznie dobrych czy złych wyborów, a konsekwencje własnych czynów czasami naprawdę trudno przewidzieć. Tu bywa, że niedawni wyzwoliciele przeistaczają się w oprawców, a ci, którzy mieli wprowadzać ład i porządek, gwałcą wszelkie prawa, kierowani pragnieniem zysku.

Autorka cyklu Opowieści starych drzew” porusza również temat wiary. W Pamięci Lasu związana jest ona z magią, w której istnienie nikt już nie wierzy – do czasu, gdy staje się aż nadto namacalna. W Szeptach na wzgórzach wiara staje się również diabelnie niebezpiecznym narzędziem w rękach ludzi, którzy potrafią z niej korzystać. Nieważne, czy ludzie wierzą naprawdę, szczerze, wiedzeni strachem, czy też pragnieniem osiągnięcia korzyści. Ważne, że nazbyt łatwo mogą zostać zmanipulowani, wykorzystani do wyjątkowo niecnych celów. Mogą w imię wiary posunąć się za daleko.

Bardzo sprawnie Agnieszka Osikowicz-Chwaja radzi sobie z prowadzeniem fabuły, która autentycznie angażuje. Nieźle portretuje swoich bohaterów, wyrazistych, z interesującą przeszłością, złożonymi motywami i często niełatwymi charakterami. Więcej niż poprawne są dialogi, plastyczne opisy bywają naprawdę sugestywne. Świat Sahinry intryguje, przyciąga i kusi, choć autorka nie opisuje go aż tak szczegółowo, jak wielu twórców fantasy. Zyskuje na tym jednak z pewnością dynamika wydarzeń. Pozostaje też dzięki temu jeszcze wiele tajemnic do wyjaśnienia i przestrzeni do odkrycia. Zapewne poznamy je w kolejnej książce z cyklu Opowieści starych drzew.

Tagi: bóg