Recenzja książki: Rozbite lustro

Recenzuje: truskawka2

Przenieśmy się do Hiszpanii, do lat 70-tych XIX wieku. Salvador Valldanno, bogaty dyplomata w starszym wieku, zakochuje się w biednej jak mysz kościelna, ale niezwykle urodziwej Teresie Goday. Jest ona córką handlarza rybami. Ma nieślubne dziecko ze związku, który okazał się pomyłką. Jednak nie zniechęca to arystokraty, który popełnia mezalians. Tak Kopciuszek trafia na salony, ściślej – do willi w Barcelonie. Żyją szczęśliwie, choć on niezbyt długo. Młoda wdowa, gdy tylko mija okres żałoby, rozkochuje w sobie kolejnego pana. Tak zaczyna się rodzinna saga – na świat przychodzą dzieci Teresy, potem – jej wnuki. Poznajemy ich, nieraz burzliwe, losy, historie nieraz skomplikowane Historią przez duże H (dyktatura Franco, wojna domowa itd.).

Miłośnicy szybkiej akcji będą zawiedzeni. Akcja Rozbitego lustra Merce Rodoredy toczy się w niespiesznym rytmie. Ważniejsze od wydarzeń wydają się relacje między ludźmi. Nieraz przypominają one rozgrywki szachowe, szczególnie w przypadku głównej bohaterki – Teresy. Manipuluje ona ludźmi jak pionkami, by osiągnąć swoje cele. Postać antypatyczna, ale przez to zostaje w pamięci na długo.

dr Kalina Beluch

Tagi: Proza literacka