Recenzja książki: Spowiedź Hitlera 3. Szczera rozmowa o zaginionych skarbach

Recenzuje: Adrianna Michalewska

Opowieści o skarbach od zawsze rozpalały ludzką wyobraźnię. Ludzie marzyli o sztabach złota, skrzyniach pełnych złotych monet, nieprzebranych stosach pereł, rubinów, szmaragdów, diamentów, sznurach szafirów i diademów lśniących w świetle słońca. Sen z powiek spędzały im starannie popakowane paczki z setkami dolarów, funtów brytyjskich czy niemieckich marek. Majątek, zaginiony, czekający na odnalezienie, niczyj, wręcz proszący o zajęcie się nim, był tematem setek powieści o piratach, poszukiwaczach skarbów, dzielnych łowcach przygód.

Była też czarna strona tych historii. Od zawsze kwitł rabunek, sponsorowany przez władze różnych krajów, który sankcjonował grabież majątków, złota, pieniędzy i dzieł sztuki. Nazywano to różnorako. Czasem nabywaniem, czasem nacjonalizacją, czasem przejmowaniem w imię dobra państwa.

Trzeci tom cyklu Spowiedź Hitlera to kontynuacja już znanych i popularnych opowieści, które Adolf Hitler, kanclerz III Rzeszy, wiódł z żydowskim lekarzem Eduardem Blochem. Tom pierwszy, zatytułowany Szczera rozmowa z Żydem, obejmował początki nazizmu i dojście Hitlera do władzy. Tom drugi – Szczera rozmowa 20 lat po wojnie – lata powojenne i zagadka prawdziwej śmierci przywódcy Rzeszy. Najnowsza część porusza wiele zagadnień, które propaganda Goebbelsa ukazywała jako słuszne, a które nie były niczym innym, jak zwykłym łajdactwem i kradzieżą na masową skalę. Przedstawionych rozmów nie należy traktować jako dokumentu historycznego. To fikcyjna opowieść, alternatywna wersja historii, w której Adolf Hitler nie popełnił samobójstwa pod koniec kwietnia 1945 roku, ale przeżył i spokojnie obserwował rozwój wydarzeń z bezpiecznej perspektywy.

Oprócz interesującego zagadnienia zaginionego majątku nazistów, w ostatniej rozmowie Hitlera z Blochem pojawiają się także tematy dotyczące upodobań wodza Rzeszy, jego stosunku do jedzenia mięsa, do alkoholu, do narkotyków, kobiet i słodyczy. Poznajemy poglądy Hitlera na wychowywanie młodzieży niemieckiej, na temat okultyzmu i jasnowidzów, a także – co ciekawe – zagadnienie nowej bazy faszystów na Antarktydzie.

Skarb nazistów, podobnie jak skarb Templariuszy, wciąż pozostaje w sferze mitu. Wiadomo, że masowy rabunek, prowadzony na rozkaz Hitlera w całej Europie musiał zaowocować olbrzymimi składami złota, szlachetnych kamieni i zbiorów zrabowanych dzieł sztuki. Lwia ich część nigdy nie została odnaleziona. Nieco majątku odkryły amerykańskie wojska – zupełnie przypadkiem, jak wyjaśnia to Hitler Blochowi.

Upodobania Niemców do dokumentacji wszelkich działań, także w zakresie grabieży, przyczyniły się do ogólnego wyobrażenia, jak wiele mienia pożydowskiego zgromadzono w wyniku mordowania ofiar obozów koncentracyjnych. Zapiski prowadzone przez buchalterów Goeringa pokazują, ile obrazów, rzeźb, biżuterii, broni, dywanów i innych skarbów III Rzesza odebrała prawowitym właścicielom. Nietrudno się zorientować, że gros z tych przedmiotów nigdy nie wróciło w pierwotne ręce. Nie wiadomo, co się z nimi stało. Być może zasiliły prywatne, zamknięte kolekcje po drugiej stronie Atlantyku. Być może zaginęły, spłonęły, zostały zniszczone podczas działań wojennych. A być może, jak sugeruje rozmówca Blocha, spoczywają w bezpiecznym miejscu, czekając na sprzyjające okoliczności polityczne.

W książce szczegółowo omówiono dwa ze znanych tematów, które od zakończenia wojny co kilka lat rozgrzewają umysły czytelników gazet. Co się stało ze „złotym pociągiem" Hitlera i gdzie ukryto słynną Bursztynową Komnatę. Czy rzeczywiście istnieją przesłanki ku temu, aby stwierdzić, że oba te skarby wciąż są w Polsce? Ukryte w wodach jeziora, zasypane w lochach pod Wałbrzychem? A jeśli tak, to jak udało się je tam umieścić?

Wywiad-rzeka Blocha z Hitlerem nie jest dokumentem historycznym. To swobodna interpretacja losów nazizmu i Hitlera, analiza powstania III Rzeszy i przyczyn jej upadku. To niehistoryczny zapis pogawędek dwóch przeciwników, których los zetknął ze sobą na początku XX wieku. Taka forma prowadzenia rozmowy znana jest od antyku. Dość wymienić Alkibiadesa i inne dialogi oraz definicje Pseudo-Platona czy setki, jeśli nie tysiące wywiadów, których udzielali i będą udzielać współcześni politycy, artyści i duchowni. Wyłania się z nich obraz świata widzianego ich oczami, często – próba ukazania siebie w jaśniejszym świetle, rozgrzeszenia win, szukania uzasadnienia dla popełnionych czynów. Tak jest i tutaj. Pomimo prób zaprezentowania się jako jednostka wybitna, Hitler, odarty z celebry, jest tylko małym, złym, zakompleksionym człowiekiem, któremu udało się zburzyć spokój świata. Potem pozostał na zawsze tym kim był. Największą pomyłką i tragedią Niemiec.

Pozbawiony straży przybocznej, słuchających go tłumów i wielbicieli, ukazuje nam twarz oszusta, mordercy i tchórza.

Spowiedź Hitlera. Szczera rozmowa z Żydem to lektura dla osób, które chciałyby w przystępnej formie poznać dzieje nazizmu pod wodzą Adolfa Hitlera. Forma, daleka od naukowych rozważań, pozwoli zrozumieć genezę II wojny światowej. To alternatywna wersja zakończenia tej wojny. Rzecz warta uwagi.

Tagi: bóg