Recenzja książki: Tatusiowie czasami...

Recenzuje: Danuta Szelejewska

Ojcowie kochają swoje dzieci. Z miłości są w stanie bardzo wiele dla nich zrobić. Książeczka Tatusiowie czasami… pokazuje, jak wygląda ich życie w zwykły, szary dzień, w natłoku obowiązków, w chwilach radości i trosk.

Treść książeczki prowadzi czytelnika w progi domu zamieszkanego przez pewną rodzinę. A tam – jak to w rodzinie – dzieje się dużo i szybko, jednak, mimo ogromnej ilości codziennych zajęć, tata znajduje czas dla swoich dzieci. Córeczka jego potwierdza (bez wątpienia można jej wierzyć), że potrafi się on dostosować do każdej, nawet najbardziej skomplikowanej, sytuacji. Jaki jest więc tata? Potrafi bawić się jak dziecko, daje upust radości, naśladując zachowanie małpki (wydawane przez tatę „u, u, u, u” jest okazją do przećwiczenia z dzieckiem dźwięków naśladowczych, co stanie się źródłem dodatkowej radości), szalejąc podczas rejsu łodzią (czy na pewno nie wpadną do wody i nie pożrą ich rekiny?) czy mocząc… kąpielówki w dmuchanym dziecięcym basenie (hm…, może zostanie w nim odrobina wody, przynajmniej na dnie). Choć czasami tata jest roztargniony i zdarza mu się o czymś zapomnieć, trudno bez niego żyć: przytuli, da buziaka, pocieszy, rozśmieszy, wytłumaczy, pomoże, krótko mówiąc: obok mamy jest najlepszy na świecie. Bez niego życie w połowie traci sens. I jak go nie kochać?

Tatusiowie czasami… jest książeczką obrazkową. Zabawny, prosty i łatwy do zrozumienia tekst Guido van Genechtena uzupełniony został równie zabawnymi, dużymi, wyraźnymi, miłymi dla oka i niezwykle sympatycznymi ilustracjami, przygotowanymi przez samego autora, które skupiając wzrok przedszkolaka, kierują jego myśli ku tacie: jego obecności każdego dnia, pełnionym obowiązkom, wspólnej zabawie, przyjemnym spacerom, długim rozmowom, rodzinnym relacjom. Duży format książeczki i twarda okładka to jej dodatkowe atuty. Przynosząca korzyści publikacja Wydawnictwa Adamada przystosowana została do wieku dzieci przedszkolnych, które bez wątpienia chętnie i często po lekturę będą sięgać.

Tagi: Guido van Genechten Tatusiowie Tatusiowie czasami