Najnowsze cytaty

Zamykałam
umysł, wyłączałam myślenie, byłam gdzie indziej.

Nie miałam nic do zaoferowania. Nikomu. Byłam
nikim. Skażona i brudna. A jednak... nadal coś czułam. I to mnie nokautowało.

Mimowolnie schowałam głowę w ramiona. Nienawidziłam siebie za to. Widziałam, jak
zacisnął pięści. Na moment zamknął oczy. Domyślałam się, że go irytuję. Chciałam zniknąć.
Skuliłam się jeszcze bardziej, złapałam za poręcz i zamierzałam wstać. Ale chwycił mnie za rękę.
Delikatnie. I pociągnął z powrotem na schody.

Musiałam się mieć na baczności. Teraz naprawdę to poczułam. A jednocześnie było to dla
mnie niesamowicie dziwne, że w ogóle coś poczułam. Że cokolwiek potrafiłam jeszcze czuć.
Oprócz strachu.

Ale wciąż nie bałam się marzyć. I robiłam wszystko,
żeby przetrwać.

Nie zabrał mi ich także on, chociaż mnie
samą zbrukał i zabił moją pewność siebie.

Głęboko w sobie
skrywałam marzenia – tego nikt nie mógł mi zabrać.

A właśnie działo się coś, co sprawiało, że czułem, iż zaczynam balansować nad
przepaścią. Musiałem to przerwać. Natychmiast.

Zaczynałem zachowywać się jak napalony, niewyżyty zbok.

Nie chciałem śnić o tym, co
zamknąłem głęboko w głowie.

I nie chodziło o to, co zwykle – szybki seks bez udziału głowy. A może jednak
właśnie o to?

Z reguły nie było mi
jednak żal nikogo; uważałem, że każdy jest kowalem własnego losu i sam kieruje swoim życiem.

Zawsze lubiłem ciszę, tak odmienną od momentów,
w których ogarniało mnie szaleństwo.

To zaś było już kompletnie pojebane, bo człowieczeństwa wyzbyłem się milion batów
temu.

Gdy skończyłem rozmawiać, nie wiedziałem, czy robię dobrze, czy źle, ale zdałem
sobie sprawę z jednego: coś takiego nigdy mi się nie zdarzyło. Zaczynało mi na kimś zależeć.
Chciałem komuś pomóc. Oczywiście wcześniej pomagałem w całkiem inny sposób, ale to
okazało się bardziej osobiste. I bardziej... ludzkie.