Najnowsze cytaty

 Wyjaśnij mi dlaczego Noah chce z tobą być?
– Bo tryskam radością życia i zniewalam swoim urokiem.
Parsknęłam.
– No dobra, może i czymś tryskasz.
– Proszę, Boże. – Mama uniosła oczy do nieba, udając, że się modli. – Daj mi zamiast tych dzieci małe kociaki, a już więcej nie zgrzeszę. Heath złożył dłonie i zamknął oczy.
– Drogi Książę Ciemności, proszę, spraw, by te kociaki obsikały jej całe łóżko, aż pożałuje i będzie chciała, żebyśmy wrócili.

 - Jesteś interesująca.
- Mówi Jack, wegetarianin i buddysta kradnący klejnoty.

Warto zaryzykować, żeby poczuć, że żyjesz.

To była łatwa sytuacja w porównaniu z dzisiejszą. Zakochać się to jedno, a co innego - poczuć, że ktoś zakochuje się w tobie. Czuć się odpowiedzialnym za tę miłość.

Z rozbawieniem wskazuję palcem pysk liska.
- Zjedz te cholery! Dobrze im tak! - krzyczę. Nagle jednak przerywam... - Czekaj, Madox. Nie wiem, czy nie zrobią ci krzywdy.

W chwilach słabości znajdziesz największą siłę.

Miłości nie ogranicza odległość
Ani żaden kontynent 
Oczyma sięga gwiazd.

... proszę, uwierz mi, kiedy mówię, że rodzina jest wszystkim. A miłość rodzica do dziecka to najpotężniejsza siła na ziemi.

- Nie, poważnie przez pierwsze półtora roku po śmierci Olafa wydawało mi się, że mam raka. Poszłam do lekarza co najmniej z dziesięć razy, przekonana, że odstanę raka. Guza mózgu, raka trzustki, raka macicy, nawet raka małego palca.
- Nie ma czegoś takiego jak rak małego palca - stwierdził William
– Skąd niby to wiesz? – odparowała Natasha. – Wydaje ci się, że jesteś taki mądry,
William, ale czasami powinieneś sobie po prostu darować, tyle ci powiem. To się naprawdę
robi męczące, że za każdym razem, jak ktoś w tej grupie coś powie, ty musisz wygłosić jakiś
złośliwy komentarz. Myślałam, że mam raka małego palca. Mój internista wysłał mnie na
badania i okazało się, że nie mam. Możliwe, że to był irracjonalny lęk, zgoda, ale nie musisz
wyśmiewać wszystkiego, co mówię, bo niezależnie od tego, co na ten temat uważasz, po
prostu nie wiesz wszystkiego, okej?
Na chwilę zapadła cisza.
– Właściwie – powiedział William – to pracuję na oddziale onkologicznym.
– To niczego nie zmienia – odrzekła Natasha po sekundzie wahania. – Jesteś nieznośny.
Wiecznie wtykasz kij w mrowisko. Nie sposób z tobą wytrzymać.

- Heeeeeej, Jaxon!
On nawet nie drgnie.
Olivia patrzy na mnie.
- Myślę, że umarł.- mówi.
- Zapewniam cię, że jeszcze żyję. - mamrocze Jaxon.

Zresztą kto jak kto, ale ty na pewno wiesz, że nie jest ważne to, skąd wzięły się nasze geny, ale to, na kogo wyrastamy.

Nigdy nie pozwól, aby twoim losem rządził strach.

Pokazali mi, że nie wolno się bać, że nie wolno pozwolić, by inna osoba
decydowała o naszym szczęściu.

Wiem, że
otworzyliście mi oczy na to, co oferuje życie, jeśli tylko jest się gotowym na podjęcie
ryzyka.

Zostawiam Was dzisiaj z radością w sercu i łzami w oczach.