Najnowsze cytaty

Mówią, że miłość otwiera bramy niebios. Zraniona jednak prowadzi w przeciwnym kierunku. Do piekła.

Słuchacze mieli wrażenie, jakby ktoś chwycił ich za serce. Jakby ktoś wylał im na głowy kubeł zimnej, świeżej wody. Stali się czyści. Zostali usprawiedliwieni. Judasz ich wyzwolił. Pokazał im drogę. Nic nie było teraz straszne. Nic nie było niegodziwe. Nic nie obciążało i nie hamowało człowieka. Jesteśmy, jacy jesteśmy, i to jest dobre.

- Ty jesteś uczony obserwować ludzi, ja mam to wrodzone. Od urodzenia obserwuję ich i kataloguję.
- Gdy jesteś zbyt blisko czegoś, obraz się rozmazuje.

Odrzucenie miłości, niezależnie od
tego czy w sposób okrutny, czy delikatny, zawsze
pozostawia ranę w sercu.

Dziecku trudno oprzeć się zabawkom,
tak jak mężczyźnie pięknej kobiecie

"Te dokumenty dotyczyły pana, Herr Klein. Pańska przeszłość skrywa wiele tajemnic i wydaje się wręcz niewiarygodna, a jednocześnie budzi szacunek. Jest w niej jednak jeden szczegół, jedno powiązanie, które stawia pod znakiem zapytania pańską bezstronność. Prowadzi też do szeregu pytań."

" - Czytał pan to, Roth? - Richter zazgrzytał zębami, nie poprosił nawet Jurgena, żeby usiadł. Rzucona na biurko gazeta zsunęła się z blatu i z szelestem opadła na podłogę. - Piszą, że Klein dopadł pierwszego z zabójców! Dopadł?! Gdybyśmy to my tak spartaczyli ujęcie mordercy, zmieszaliby nas z błotem za nieudolność... Stalibyśmy się pośmiewiskiem, obrzucano by nas wyzwiskami, a kto wie, czy nie próbowano by nas ukamienować! Ale Klein? Nie, to bożyszcze ogłupiałej gawiedzi. Mają swojego bohatera, zbawcę, który uchroni ich przed całą zgnilizną tego świata!"

"Wojna, niby się skończyła... ale ona wciąż żyje w sercach ludzi i długo nie da o sobie zapomnieć. Wojna potrafi obudzić w człowieku demony, wyciągnie wszystko, co w nim najgorsze."

"Nie, nie jest pan szaleńcem - podjął po chwili, wiedząc, że nie może liczyć na odpowiedź Kleina. - Choć być może wariaci także odznaczają się chłodnym, wyrachowanym umysłem... Ten, kto za tym wszyastkim stoi... mam wrażenie, że przewidział nawet naszą rozmowę, to, że w moich rękacg znajdą się dokumenty obciążając kapitana Kleina. Czy przewidział jednak moją reakcję? Czy chciał, żebym pana aresztował? Co, jeśli tak właśnie jest? Co, jeśli tylko pan ma szansę pojmać tego skurwysyna i zakończyć ten horror, którego jesteśmy świadkami, a ja ułatwię sprawę mordercom?"

Ale nie powiedziała tego na głos. Tak
samo, jak nie powie mu, co wyszeptała kilka minut wcześniej,
kiedy jego usta doprowadziły ją do szaleństwa. Pewnie nie
powie mu tego nigdy, pomyślała ze smutkiem, wtulając się w
jego szeroką klatkę piersiową i słuchając szaleńczego bicia
jego serca. Bo chciałaby, aby to serce zabiło dla niej... tylko dla
niej. Chociaż przez chwilę.

Wieczorem długo nie mogła zasnąć, ciągle myślała,
analizowała. Przypominała sobie każdy gest, każdą chwilę. W
końcu gdy udało się jej wpaść w płytki sen, obudził ją jakiś
szmer.

Całować tak, żeby oboje zwariowali, żeby chcieli
więcej, żeby zapomnieli. Ciągle takie myśli chodziły mu po
głowie i to doprowadzało go do szaleństwa.

I gubiła we własnych domysłach,
przypuszczeniach.

Zawsze było go tylko tyle, ile chciał w
danym momencie jej udostępnić.

Czasami wydawał się taki... normalny.
Prawie radosny. Prawie uśmiechnięty. Ale tylko prawie. Nigdy
nie odsłaniał się przed nią cały. Nigdy nie pokazywał
prawdziwego siebie.