Alchemia tajemnic

„Ona zawsze wierzyła w magię. Jako dziecko wiedziała, że istnieje różnica między fantazją a rzeczywistością. Ale także zastanawiała się, czy w rzeczywistości nie ma czasem więcej fantazji, niż ludzie są skłonni przyznać. Czy byłoby tyle historii na temat magii, gdyby magia nie istniała?”.

Stephanie Garber przez całkowity przypadek wprowadziła mnie w świat fantastyki i sprawiła, że go polubiłam. Przepadłam podczas lektury jej cyklu Caraval i Baśń o złamanym sercu i nie mogłam się doczekać kolejnej publikacji. Tęskniłam za jej światem tak jak ponurą zimą tęskni się za promieniami słońca. W końcu się doczekałam, ale niestety chyba miałam zbyt duże oczekiwania.

Holland St. James jest pilną studentką. Pisze pracę magisterską mającą udowodnić, że najsłynniejsze tragiczne wydarzenia w Hollywood były inspirowane diabelskimi sztuczkami. Głównym powodem wyboru takiego tematu pracy było to, co spotkało jej słynnych rodziców, a nie do końca zostało wyjaśnione przez policję. W międzyczasie bierze udział w tajemniczych zajęciach dodatkowych traktujących o miejskich legendach Los Angeles. Zaczyna wierzyć w nie tak bardzo, że postanawia szukać w mieście różnych wskazówek, by sprawdzić ich autentyczność i podrasować magisterkę. Kiedy całkiem przypadkiem natrafia na jedną z nich, od tajemniczego Zegarmistrza dowiaduje się, że umrze za kilkanaście godzin, chyba że znajdzie magiczne Alchemiczne Serce. Jednak nie ona jedna go poszukuje…

„Czym jest magia, jeśli nie czymś, co sprawia, że człowiek wierzy i czuje, i wpada w zachwyt?”.

Alchemia tajemnic to książka, na którą z niecierpliwością czekałam, a która finalnie wywołała we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony byłam zadowolona z lektury, z licznych zwrotów akcji, z wykorzystania pomysłu miejskich legend, gry w podchody i z atmosfery niepewności, która towarzyszyła mi wraz z działaniami głównej bohaterki. Jednak całościowo odczuwam pewien niedosyt. Do lektury dość często wkradał się chaos, magii było zbyt mało, główna bohaterka irytowała, motywacje drugoplanowych bohaterów były niespójne, momentami dla mnie niejasne i mało przekonujące, a złe charaktery nie miały tej ikry i zadziorności, co w poprzednich powieściach. Brakowało mi też doznań, które silnie odczuwałam, chociażby podczas lektury Baśni o złamanym sercu. Nie było ekscytacji i szybszego bicia serca. Zakończenie zaś rozczarowało, bo wydawało się trochę wyciągnięte na siłę z kapelusza i pisane na szybko. Nie do końca więc zachwyciła mnie ta powieść. Historia miała duży potencjał, ale Autorka nie wykorzystała go w pełni. Niektóre wątki gdzieś w drodze do finału się rozmyły, postać Holland dość nieudolnie miała chyba konkurować z Tellą, nie było wciągających dialogów ociekających sarkazmem i czarnym humorem. Żałuję też, że bardziej nie był rozwinięty wątek tajemniczej śmierci rodziców bohaterki. Jeśli dla kogoś będzie to pierwsze spotkanie z twórczością Stephanie Garber to powinien być zadowolony z lektury. Mnie mimo wszystko rozczarowała.