Angielka

Ogólnie rzecz ujmując nie jestem dużą fanką romansów. Ale romanse historyczne wydawnictwa DC gwarantują ciekawą opowieść i sporą dawkę dobrego humoru.

Trzynastowieczna Anglia i Szkocja, mroczne średniowiecze, gdzie szesnastoletnie kobiety - kobiety! - zostają wdowami... Kiedy lady Joanna dowiaduje się o śmierci męża, bynajmniej nie sprawia wrażenia wstrząśniętej. Mimo awersji do instytucji małżeńskiej zgadza się poślubić budzącego powszechny lęk Szkota i przenieść się do jego górzystej ojczyzny. Tam, w prymitywnych warunkach, wśród surowej przyrody, po raz pierwszy w życiu czuje się bezpieczna. Czy to poczucie bezpieczeństwa nie jest jednak złudne? Czy Joanna już nigdy nie usłyszy o byłym mężu?

Kim jest Joanna? Po pierwsze angielską szlachcianką, po drugie młodziutką dziewczyną, która została wydana za mąż, za potwora. Ten, który miał być gwarantem jej szczęścia i bezpieczeństwa, znęcał się nad nią fizycznie i psychicznie. Z racji tego nie była zbyt przerażona informacją o jego śmierci. Jednakże w tamtych czasach kobieta nie mogła stanowić sama o sobie. Toteż bardzo szybko postanowiono wydać ją ponownie za mąż. Tym razem trafia w środowisko zwaśnionych klanów szkockich górali. Zalękniona, sponiewierana musi stawić czoło nowej sytuacji, nieznanej kulturze i obcemu jej uczuciu, jakie zaczyna żywić do nowego męża. Poprzez kolejne strony, z uśmiechem na ustach śledziłam jej zmagania i przemianę. Z czasem, z zahukanej istotki przemieniła się w silną kobietę będącą w stanie podporządkować sobie nieokrzesanych górali.

Gabriel McBain to nieokrzesany starszy klanu z dość skomplikowaną przeszłością. Twardy, bezlitosny, okrutny ale sprawiedliwy. Ze względów politycznych decyduje się poślubić Joannę. Od samego początku zdecydowany jest odseparować tą angielską mimozę od otoczenia. Tymczasem okazało się, że łatwo nie będzie. Mało, że dziewczyna wcale nie jest taka uległa, jakby się wydawać mogło, to jeszcze Gabrielowi zaczyna na niej zależeć.

Mimo że cała historia jest bardzo przewidywalna i może trochę naiwna, to jednak nie żałuję poświęconego czasu. Tak jak podejrzewałam, wciągnęła mnie na całego. Odrobinę oddaje ducha tamtych czasów. Do tego humor sytuacyjny umiejętnie dawkowany, sprawiał, że cały czas miałam uśmiech na twarzy. Polecam jak najbardziej.