Archiwum zagubionych dzieci

Na pewno książka skłania do pomyślenia. Początkowo mnie nie zachwycała, ale po skończonej lekturze poczułam się skłoniona do refleksji. Refleksje zaś mogą obejmować kilka warstw, które są poruszane w tej niebanalnej powieści.
Po pierwsze wątek rodzinny. Rzuca się to od razu: wraz z narratorką sledzimy jej zanikające zrozumienie z mężem.
Po drugie: również wątek rodzinny, a konkretnie rodzina patchworkowa i jej niuanse.
Po trzecie: wątek karier małżonków i sprzecznosci z tego wynikające.
Po czwarte: do zastanowienia się czy warto męczyć dzieci życiem na walizkach. Czy to jest męczenie, czy rozwój?
Po piąte: to juz moje odczucie, czy ci rodzice oby nie przesadzili z doborem lektur? " Wladca much" dorosłego przeraża, a co mówić dziecko?
Po szóste: wątek imigrancki. Aktualny za prezydentury Trumpa. Chodzi o wyłapywanie i odsyłanie dzieci. Temat rzeka.
Po siódme: co nas bardziej rusza podczas lektury? Rozpadająca się rodzina czy te pozabijane dzieci z czerwonej książeczki autorki.
Po ósme: co jest ważniejsze? Dom czy praca?
Po lekturze doszłam do wniosku, że autorka nie podpowiada odpowiedzi, a jedynie skłania do refleksji. I to jest dobre.

To moja druga książka Luiselli, po "Nieważkich", i zdecydowanie lepsza niż tamta. To pewnie dobra książka, ważna, szczególnie dla mieszkańców południowej części Stanów Zjednoczonych, bo tego rejonu ona dotyczy. Czy można ją potraktować jako uniwersalną? Pewnie tak, ale ja niekoniecznie jestem do tego przekonana.  I w sumie niby wszystko z tą książką w porządku, a jednak coś mi haczy. Jestem zdania, że powieść zwykle coś nam opowiada, jakąś historię. W przypadku "Archiwum..." mam poczucie, że ktoś mi tę historię tłumaczy w uproszczony sposób, zamiast ją opowiedzieć. A szkoda... bo opowieść sama w sobie zapewne byłaby lepsza. No cóż... teraz już wiem, że fanką autorki nie zostanę.