Arkadia płonie
Kai Meyer

Po tragicznej śmierci ciotki Florindy oraz siostry Zoe, Rosa staje na czele klanu Alcantara, który jest jednym z najbardziej znanych rodów mafii. Członkowie jej rodziny nie patrzą jednak przychylnym okiem na ich nową przywódczynię i na każdym kroku będą próbowali wbić jej nóż w plecy. Dziewczyna stanie teraz przed niezwykle trudnym zadaniem, które okaże się prawdziwym sprawdzianem jej odwagi oraz wytrzymałości. Z każdej strony otaczają ją wrogowie, którzy tylko czekają na jej najmniejsze potknięcie. Czy Rosa poradzi sobie z nową sytuacją? Oraz czy uda jej się przekonać swój klan, że jest godną następczynią jej ciotki? ,,Dla niego to był dar. Dla Rosy, jak dotąd, tylko przekleństwo." Przeszłość dziewczyny nie daje jednak o sobie tak szybko zapomnieć i już wkrótce Rosa będzie musiała się zmierzyć ze swoimi największymi lękami. Dziewczyna wraca do Nowego Jorku i ma nadzieję, że uda jej się zdobyć odpowiedzi na nurtujące ją pytania. To, czego się tam dowiaduje wywraca cały jej świat do góry nogami i sprawia, że wszystkie bolesne wydarzenia ponownie do niej powracają. Nowe fakty rzucają zupełnie inne światło na całą sprawę oraz wskazują na starannie zaplanowaną intrygę. To, co uda jej się odkryć zniszczy cały jej spokój oraz opanowanie. Czy Rosie uda się uporać z przeszłością? Oraz czy dziewczyna będzie w stanie zaakceptować prawdę? ,,Nie wybieramy sobie tego, kim jesteśmy [...]." Jedynym wsparciem dla dziewczyny jest Alessandro, który po ostatnich wydarzeniach stał się jej jeszcze bliższy niż wcześniej. Obydwoje próbują odkryć tajemnicę związaną z Arkadią oraz tajemniczymi posągami, które znajdują się na dnie morza. Wkrótce zaczyna na jaw wychodzić coraz więcej kłamstw oraz mrożących krew w żyłach czynów, które mogą poróżnić ich rody. Kiedy zaczynają krążyć plotki o powrocie niezwykle niebezpiecznego oraz bezwzględnego mafijnego bossa, to zarówno życie Rosy, jak i Alessandra jest niezwykle zagrożone. Czy w obliczu nadchodzącej wojny ich związkowi uda się przetrwać? ,,[...]ludzie kłamią, kiedy mówią, ze nic nie jest tak silne jak miłosć. To jedno z największych i najpodlejszych kłamstw ma świecie. Miłość nie jest silna. Jest tak samo krucha, jak wszystko inne. I kiedy o nią nie dbamy, tłucze się jak szkło." Pierwszy tom tej książki bardzo mi się podobał i byłam ciekawa, czy następna część utrzyma ten poziom. Autor po raz kolejny zaserwował swoim czytelnikom ogromną dawkę wrażeń, które sprawiły, że nie mogłam oderwać się od tej książki choćby na chwilę. Tak duża ilość akcji oraz mrożących krew w żyłach scen dosłownie wciska czytelnika w fotel i nie pozwala mu na chwilę wytchnienia. Kai Meyer stworzył niezwykle intrygującą historię, która choć na chwilę przeniosła mnie do zupełnie innego świata pełnego mafijnych zatargów oraz spisków. W książce pojawia się również wątek zmiennokształtnych, któremu według mnie autor poświęcił zbyt mało uwagi. Podczas czytania tej książki wyczuwalny jest niezwykły klimat, który tak bardzo cenię w literaturze. Autor stworzył starannie dopracowaną historię, która pełna jest nagłych zwrotów akcji oraz chwilami dość przerażających scen. Przy tej książce naprawdę nie można się nudzić! Ponowne spotkanie z bohaterami było wspaniałym doświadczeniem i już nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła poznać ich dalsze losy. Jednak to, co najbardziej mi się podobało w tej książce to duża ilość tajemnic oraz intryg, które czynią tę pozycję jeszcze bardziej intrygującą oraz fascynującą. Całą serię z czystym sumieniem jak najbardziej polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sycylia... Cosa Nostra... Mafijne porachunki... Zwaśnione rody... Mityczne przepowiednie... Mityczne stwory... Arkadia... Głodomór... Waśnie rodzinne... Zemsta... To tylko niewielki wyrywek problemów, z jakim muszą stawić czoła Rosa i Alessandro. Wszyscy czyhają na ich życie, pragną pozbawić ich władzy capi i przede wszystkim przerwać ich związek. Jednak oni nie zamierzają się poddać. Pragną być ze sobą, ale aby było to w końcu możliwe, musza rozwikłać zagadkę posągów z dna cieśniny meksykańskiej. Tylko jak tego dokonać w momencie, gdy ktoś inny ich ubiegł? Posągi zostały zabrane i doskonale ukryte. Młodzi przywódcy mafijni muszą, więc na chwilę pozostawić tą sprawę nierozwiązaną i zając się innym palącym problemem. Już niedługo na Sycylię ma, bowiem powrócić żądny zemsty Głodomór - capo dei capi całego mafijnego społeczeństwa. No i na jaw wychodzą kolejne bolesne fakty ze znienawidzonej przeszłości Rosy, a także te dotyczące jej ojca i jego zniknięcia przed laty. Poprzedni tom Arkadii bardzo przypadł mi do gustu, ale w sumie nie ma się, czemu dziwić. Bądźmy szczerzy, ile znacie (oprócz tej trylogii) powieści młodzieżowych, w których historia łączy elementy fantastyczne z życiem rodów sycylijskiej mafii? Co prawda, ten drugi wymieniony przeze mnie aspekt tworzy jedynie tło, ale zawsze gdzieś tam jest. Gdy doda się do tego jeszcze motyw niczym z dramatu Shakespeare'a - Romeo i Julia, osadzony we współczesnych czasach (gdzie zwaśnione rody mogą wybijać się dowoli, przy użyciu najróżniejszych cudów techniki militarnej) otrzymamy coś nowatorskiego i wybijającego się ponad wszelkie schematy. Właśnie, jeżeli już o tym mowa. Meyer skrupulatnie broni się przed nimi broni i na spokojnie można powiedzieć, że w 99% naprawdę mu się to udaje. Co więc z tym 1%? Ano to, że mimo wszystko, tak naprawdę nie da się uniknąć nawet minimalnego powielenia. W tym wypadku chodzi o tragiczną przeszłość Rosy i o fakt, że to właśnie dzięki Alessandrowi udaje się jej z nią uporać. Na szczęście autor wspomina taki stan rzeczy zaledwie kilka razy i raczej w dość mało istotnych epizodach, dlatego ten aspekt historii jest raczej mało zauważalny. Nie mogę również nie wspomnieć o czymś, co mnie zachwyca w tej serii i jednocześnie wywołuje okropne ciarki na plecach... Tak! Chodzi o niesamowite okładki. To połączenie czerni, z mglistą postacią i żywym kolorem węża... tworzy naprawdę piorunujące wrażenie. Dla mnie tym większe, że panicznie boję się tych gadów (zresztą wszelkich płazów i robactwa także :P). Przyznaję, że autor doskonale wie jak przyciągnąć czytelnika. Od pierwszych stron tempo akcji zostaje ustawione na najwyższe ,,obroty" i utrzymuje się na tym poziomie do samego końca. Ba! Można pokusić się nawet o stwierdzenie, że zakończenie dostaje jeszcze dodatkowej ,,mocy", a co za tym idzie: wbija w fotel i praktycznie ,,spaja" nasze ręce z książką. Nie obejdzie się również bez elementów zaskoczenia, nawet pomimo aluzji autorka, zupełnie nie spodziewałam się tego, co dostałam. Zazwyczaj istnieje obawa, a nawet krąży takie twierdzenie, że drugi tom trylogii to zwykły zapychacz pomiędzy początkiem i zakończeniem wszystkich głównych wątków. W przypadku Arkadia płonie, nie ma to racji bytu. To doskonała kontynuacja, która podsyca apetyt na więcej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)