Groteskowa opowieść o losach drobnego cinkciarza i pasera, w której zjadliwa ironia splata się z absurdalnym liryzmem, to barwny obraz świata szemranych interesów i pełnej specyficznego uroku jarmarcznej tandety.Za zakratowanym oknem lombardu, przy skonfiskowanym dłużnikowi komputerze, siedzi Barbara Radziwiłłówna i opisuje swoje życie. Radziwiłłówna jest grubym facetem z żylakami ? i człowiekiem interesu, który dzięki swemu skąpstwu i niewyczerpanej pomysłowości zgromadził pokaźną fortunę. Za PRL-u był cinkciarzem, prowadził melinę i lombard, miał przyczepę kempingową z zapiekankami, sprzedawał kwiaty kradzione na grobach, przetapiał zużyte znicze. Do pomocy zgodził sobie Felka i Ukraińca Saszę, z którymi żył jak z rodziną. Nocami rozkoszował się przeliczaniem pieniędzy, wróżył sobie z kart i przymierzał przed lustrem klejnoty, zastawiane w jego lombardzie. Jedyne, co mąciło jego szczęście, to bogactwo sąsiada badylarza. Ale lata 90. przyniosły plajtę i wtedy Radziwiłłównie ukazała się Matka Boska...Witkowski łączy surrealistyczne wizje z sugestywnym opisem rzeczywistości, tworząc malowniczy portret półświatka, zaludnionego przez cwaniaków, złodziei, cinkciarzy, wytatuowanych Ukraińców i dewizowe prostytutki.W Polsce, czyli nigdzie. Kałuża, w której odbija się niebo, odbija się klucz ptaków. Komórek jeszcze nie było, dziewięćdziesiąty czwarty może rok. Nigdzie nikogo, maluch nie do uruchomienia, ciemno, gdzie jestem, nie wiem. To nie jest Zagłębie, to jest raczej jakiś ciężki dół, ciężka depresja krakowsko-częstochowska, melancholia słowiańska i Żuławy Wiślane. Patrzę w niebo, ano kometa. Leci kartofel wielki prosto w Ziemię, wytrwale pokonuje drogę, jeszcze mu zostało dziesięć lat. Pokazuje tak jakby za ten las. No to chodźmy.(fragment) Michał Witkowski (ur. 1975), jeden z najgłośniejszych pisarzy młodego pokolenia w Polsce. Mieszka w Warszawie. Opublikował zbiory opowiadań Copyright (2001) i Fototapeta (W.A.B. 2006) oraz powieść Lubiewo (2005). Jest współautorem antologii Tekstylia. O rocznikach siedemdziesiątych (2005). Wydał także płytę CD z własną interpretacją Lubiewa (2005). Wraz z Piotrem Gruszczyńskim przygotował scenariusz przedstawienia teatralnego na kanwie tej powieści. Finalista nagrody NIKE 2006, laureat Nagrody Literackiej GDYNIA 2006, dwukrotnie nominowany do Paszportów ?Polityki?. Lubiewo ukazało się w przekładzie ukraińskim, w przygotowaniu są tłumaczenia na język niemiecki, niderlandzki, angielski, francuski, rosyjski, czeski, fiński, szwedzki, włoski, węgierski i litewski. Prawa do sfilmowania książki sprzedane zostały firmie Warsaw Pact Film Production.
więcej
Informacje dodatkowe o Barbara Radziwiłłówna z Jaworzna Szczakowej:
Wydawnictwo: W.A.B.
Data wydania: b.d
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 256
Kup książkę Barbara Radziwiłłówna z Jaworzna Szczakowej
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Barbara Radziwiłłówna z Jaworzna Szczakowej - opinie o książce
Inne książki autora
Lubiewo bez cenzury
0
Książka kultowa i kamień milowy polskiej literatury po 89 roku, „ciotowski” Dekameron. Tłumaczona na paręnaście języków, adaptowana teatralnie...
Wiara. Autobiografia
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
TYLKO WITKOWSKI MÓGŁ NAPISAĆ TAKĄ AUTOBIOGRAFIĘ! Po koronki na suknię ślubną moja mama z babcią pojechały do NRD. W Polsce nigdzie nie można było...
Przeczytane:2019-06-11, Ocena: 5, Przeczytałam, 52 książki 2019, 2019, Przeczytaj tyle, ile masz wzrostu – edycja 2019,
Ta książka to dla mnie eksperyment. Zdecydowałam się ją przeczytać, kiedy na innej książce przeczytałam, że jest porównywana między innymi do prozy Witkowskiego. Co prawda tamtej jeszcze nie przeczytałam, ale "Barbara..." mnie skusiła (co jest też zasługą męża mego, który zaproponował mi ten, a nie inny tytuł tego autora). Nie mam wątpliwości co do tego, że Michał Witkowski jest osobowością w świecie współczesnej polskiej literatury. Jestem też przekonana, że to absolutnie nie jest proza, która trafia w mój gust. Jednocześnie muszę uznać, że mimo iż nie jest to mój ulubiony typ literatury, to książka jest bardzo dobra. Świetnie się czytała, chociaż już w drugiej połowie udzielało mi się jej rozedrganie i czułam się nim zmęczona. Zmysł obserwacji autora, zdolność do przelania tych spostrzeżeń na papier i, jak sądzę, ogromny dystans do siebie, sprawiły, że całość tworzy oryginalny, śmieszno - gorzki obraz pewnej grupy społecznej. Mam wrażenie, że gdyby ktoś mi przedstawił tę historię w innej formie, byłaby ona dla mnie niestrawna. Tym bardziej jestem pod wrażeniem i przy okazji zadowolona z nowego doświadczenia. Warto było.