Blask fantastyczny

,,Blask fantastyczny'' Terry Pratchett

Pratchett zbija się ze wszystkich magicznych istot i nie tylko. I robi to dobrze, bardzo dobrze, cóż to za gra słów!

Tym razem oberwało się Druidom, gadającym drzewom i -oczywiście- magom xD

,,Rzucę w powietrze kamyk i na nim polecę jak Druid''

I czerwona gwiazda siejąca zniszczenie.

,,-Bardzo gorące są te gwiazdy?

Astrolog przełknął ślinę.

- Tak, panie.''

,,Jest faktem powszechnie znanym, że magowie i bohaterowie nie żyją ze sobą w zgodzie.'' Spotkamy Morta-śmierć, Trolla dziadunia.

Znaczniki. Jest to jedyny autor w którym znaczniki oznaczam nawet dwa razy najciekawsze cytaty na JEDNEJ stronie, przy których dostaję bólu brzucha. Ze śmiechu.

I te przemyślenia!

,,-Ty widzisz, co widzisz, a ja maluję, co ja widzę - odparł chochlik, wychylając się na zewnątrz. - To, co ja widzę, jest rzeczywiste. Tak zostałem wyhodowany. Widzę tylko to, co istnieje naprawdę.''

Zaznaczyłem  70 cytatów w książce. Jedna scenka to ten film, będę sobie ich robić więcej. Tak się polubiłem z książką. Jeśli znacie osobę, co nie czyta to niech zacznie od Pratchetta. Świat stanie się barwniejszym miejscem. Moim jest od pewnego czasu dzięki tym nowym wydaniom Wydawnictwa Proszynski. Dziekuje za egzemplarz. Twarda oprawa, magiczne rozbłyski! Niesamowitości!

W skrócie? Nadciąga czerwona gwiazda, zrobi rozpierduche, Świat Dysku zostanie rozwalony. Jedyne co może uratować to wypowiedzenie na raz 8 magicznych czarów w tym że jedno już siedzi w głowie Rincewinda... Przeczytajcie 5 stron! 5 stron i przepadniecie! Znasz kogoś, kto nie czyta? Niech naprawdę spróbuje Terry'ego!

Podziękuje Ci! ?

Bo ludzie dzielą się na tych co czytają Świat Dysku i na tych, co dopiero zaczną.

Blask fantastyczny, czyli nic innego jak kwintesencja twórczości Pratchetta, ponieważ odnalazłam tutaj magię, fantastyczny humor oraz nieprzewidywalne dyskowe przygody.

Dysk jest zagrożony, a jedynym ratunkiem dla tego świata okazuje się być arcy niefrasobliwy Rincewind. Problem w tym, że bohater wyróżnia się arcy tchórzostwem, a i jego zdolności magiczne nie są zbyt imponujące. Tutaj rozpoczyna się przygoda, będącą zarazem wyścigiem z czasem i festiwalem nieoczekiwanych wypadków.

Ja jestem absolutnie fanka dowcipkowania, dystansem do fantasy i częstym ironizowaniem Pratchetta. Jego zabawa słowem pełna błyskotliwych anegdot, a także przedstawiane w niezwykle lekki sposób, ale zarazem niezwykle celnie obserwacje ludzkiej natury nadają tej fantastycznych historii taki zwyczajny wydźwięk. Lubię też u autora sposób konstruowania opowieści, który daje takie momenty wytchnienia na lekką refleksję w odniesieniu do otaczających mnie absurdów.

Pomimo tego, że twórczość Pratchetta nie jest do końca na serio, to udało mu się wykreować poczucie zagrożenia, które we mnie wywołało lekkie napięcie, bo stawka której grozi niebezpieczeństwo jest wysoka. Wrażenie robi bogactwo tej książki i to począwszy od postaci, z których chyba każda dzięki swojej wyrazistości zapadają w pamięć, do tego fabularnie książka jest bardzo dopracowana, a sceny są bardzo klimatyczne i pozwalają wejść i zanurzyć się w ten świat bez pamięci.

Kontynuacja przygód Rincewinda podobnie jak poprzedniczka jest dowcipna, ironiczna i niekonwencjonalna w kwestii podejścia do fantasy, co jednak najważniejsze dostarczyła mi rozrywki, a Pratchett pokazuje, że nawet ktoś o odwadze strusia może być przepełniony siła, która może wiele zmienić.