Chcę być jak agent
Weronika Marczuk

,,Chcę być jak agent" - jak sama autorka i jednocześnie bohaterka, mówi: to opowieść o tym, co jej się przytrafiło w życiu. ,,To rok życia pod znakiem zapytania, życia po śmierci publicznej , przeżytego w poszukiwaniu normalności i sprawiedliwości". Daleka jestem od wygłaszania sądów. Od oceniania głównej bohaterki. Jedno, co z całą pewnością mogę napisać po lekturze to, to, że media potrafią zniszczyć człowieka. Jak cię media pokażą -tak cię ludzie widzą. I to jest przerażające. Historię zatrzymania Weroniki Marczuk kojarzę właśnie z gazet i telewizji. Nigdy nie byłam ani jej fanką ani anty-fanką. Ot, zwyczajnie wiedziałam kim jest -jurorka znanego show, żona -następnie była żona znanego aktora, bizneswoman. Kogo poznałam w książce ,,Chcę być jak agent"? Kobietę, która z dnia na dzień traci wszystko i musi temu stawić czoła. Winna -niewinna...? Z pewnością zbyt ufna, naiwna, wierząca, że ludzie są dobrzy, niezdolni do podłości. Uczestniczka dziwnej gry, 'ofiara' równie dziwnej afery. Przy tym wszystkim zwyczajna kobieta. Jak już pisałam -ja jej osądzać nie będę -nie taka moja rola jako czytelnika. Czytając -swoją uwagę skupiłam raczej na mechanizmach jakimi żądzą się media, polskie prawo i służby specjalne. Nie dla mnie polityka, te układy i komisje śledcze, tudzież inne afery, dlatego nie będę wnikać w szczegółowe treści. Co mi się w książce podobało...? Oprócz agenta Tomka jest i o życiu Weroniki na Ukrainie, a także o związku z Cezarym Pazurą. Na początku trochę mnie zaskoczyły te zwierzenia, takie intymne i w pewnym sensie 'sprawy agenta' nie dotyczące. Jednak były potrzebne, dla ukazania motywów postępowania bohaterki. Takie usprawiedliwienie, jakby analiza -skąd to się wzięło, że ja- Weronika Marczuk jestem taka, a nie inna. Jaki wpływ na dorosłą Weronikę miało jej dzieciństwo, okres młodzieńczy i małżeństwo z kultowym polskim aktorem. To także fragmenty pozwalające oderwać się na chwilę od zatrzymania, przesłuchań, agenta Tomka i tego wszystkiego, o czym wrzało na łamach prasy. Muszę przyznać iż książka jest interesująca. Czyta się ją gładko i nomen omen 'przyjemnie'. Bardzo ciekawa lektura, w ciekawym wydaniu. Stronice książki są przeplatane zdjęciami oraz artykułami prasowymi. Ogólnie rzecz ujmując jest to interesujący i obszernie przedstawiony głos w sprawie. Polecam nie tylko zwolennikom Weroniki Marczuk.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

We wrześniu 2009 gdy w każdym kolorowym magazynie oraz prasie codziennej zalała nas fala artykułów dotyczących aresztowania Weroniki Marczuk oskarżonej o przyjęcie łapówki również nie byłam tematem zainteresowana i nie specjalnie wiedziałam o co w całej sprawie chodzi. Pisząc "Chcę być jak agent" znana celebrytka miała uzyskać swego rodzaju katharsis - czy uzyskała? Nie wiem. Jedno jest pewne, w ten sposób przedstawiła swoje spojrzenie na całą sprawę, które w pierwszych chwilach całego zdarzenia zupełnie nie interesowało prasy, która szukała sensacji. Zapoznałam się z całą prowokacją przygotowaną przez Centralne Biuro Antykorupcyjne (nie jedyną zresztą) z udziałem sławnego agenta Tomka i ... chyba wolałam tego nie wiedzieć. Wolałam mieć w głowie obraz Mojej dobrej, kochanej, demokratycznej Polski, a nie kraju, w którym nikomu nie można ufać. Nie miałam wcześniej wiedzy na temat sposobów działania CBA. Cieszę się tylko, że jestem małym, szarym człowieczkiem nic nieznaczącym dla systemu :) Cała sprawa w sumie mnie męczyła, zbyt dużo faktów, dat, nazwisk. W książce ukazana jest cała 1,5 roczna znajomość Weroniki z Tomkiem i rok po zatrzymaniu, w czasie którego śledztwo ani o krok nie przyspieszyło na przód. W tym czasie wyjaśniono jedynie kwestię zbyt dużej kaucji wyznaczonej przez sąd. Trudno uwierzyć w to, że człowiek zdolny jest przez ponad 1,5 roku grać kogoś kim zupełnie nie jest, kłamać w żywe oczy i żyrując na naiwności "celu" podżegać go do popełnienia przestępstwa i to w wyjątkowo perfidny sposób. Dużo bardziej jednak od całej tej sprawy interesowały mnie fragmenty, w których Weronika pisała o dzieciństwie, przyjaciołach, życiu na Ukrainie, czy chociażby jej związku w Czarkiem Pazurą. Smutne jest to, że były mąż nie czekając na wyjaśnienia Weroniki na temat afery przygotował oświadczenie dla prasy, w którym wyraża ubolewanie, że "Weronika Marczuk-Pazura nie zgodziła się zrezygnować z mojego nazwiska negatywny wydźwięk jej zatrzymania przez CBA, spada na rodzinę Pazurów"... jakby mało miała zmartwień. Kilka miesięcy później Weronika formalnie pozbyła się drugiego członu nazwiska.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)