Cisza
Marcin Majchrzak

Poznałam Autora jakiś czas temu, czytając „Głód”. Na tyle mnie zaintrygował, że sięgnęłam po „Ciszę” i choć to zbiór opowiadań, czyli nie mój ulubiony gatunek, jestem pozytywnie zaskoczona.

Bardzo to było dobre! Niepozorny zbiór opowiadań, a daje do myślenia i zostaje w głowie. Mroczny, gęsty, nieoczywisty. Nic nie powiem o treści, żeby nie spojlerować, jest tu trochę horroru, odrobina fantastyki, weird fiction. Dla każdego coś interesującego!

Jeśli szukacie horroru i metafizyki, realizmu i fantastyki – czytajcie „Ciszę”! Warto!

Opowiadania w wykonaniu Marcina Majchrzaka to dziesięć zabaw ludzkim losem. Pojawia się w nich motyw kary, radzenia sobie z traumą czy konsekwencji trudnych wydarzeń. Spotykamy toksyczne rodziny i toksyczne przyjaźnie. Zaufanie bywa zdeptane, a nadziei na odmianę losu nie widać. Bohaterami są kobiety i mężczyźni w różnym wieku oraz w różnej sytuacji materialnej. Ich życiorysy niewiele mają wspólnego, co tworzy barwną mieszankę osobowości. Są znane zagrywki podane w odświeżonej formie (chociażby ekscentryczny naukowiec). Są też pomysły, z którymi nie kojarzę, bym kiedykolwiek wcześniej się spotkała (jak człowiek, który widzi więcej, ale nie może podzielić się z nikim tą wiedzą). Jest ciekawie i wciągająco.

Zwykle opowiadania podczytuję przez kilka dni, może nawet tygodni, ale tym razem musiałam zrobić wyjątek, bo prozę Majchrzaka się pochłania. Jedyne dawkowanie wynikało z tego, że od czasu do czasu musiałam oderwać się od lektury, by odhaczyć obowiązki, ale gdy tylko znowu miałam czas -- ponownie zbiór łapałam w dłonie. Ciekawe pomysły (których autorowi nie brakuje), dobrze skonstruowani bohaterowie i -- co najważniejsze -- plastyczny język z naleciałościami mowy potocznej. Brzmi jak zestaw, który może stać się podwalinami sukcesu! Wystarczy dodać do tego jeszcze kreację klimatu, którą się czuje i fragmenty, które zmuszają do przystanięcia i zastanowienia się i oto jest! Zbiór, który można głośno polecać oraz do którego pragnie się wracać!


Psst, w środku znajdujemy ilustracje Krzysztofa Wrońskiego, które fantastycznie dopełniają treść.



TW: pedofilia, gwałt, przemoc psychiczna oraz fizyczna, samobójstwo, okrucieństwie wobec zwierząt, morderstwo, czyli pełen repretuar horrorów

Marcin Majchrzak w swoich książkach dał mi się poznać jako niebanalny obserwator świata, który w gorzkich, a mimo to niebanalnych i często dosadnych słowach potrafi ukazać rzeczywistość. "Cisza" to jego pierwsza książka wydana pod skrzydłami Vespera. Czy cisza będzie nam piszczeć w uszach?

Antropologia ciszy
"Cisza" to zdecydowanie zbiór, który ciężko jednoznacznie sklasyfikować, czy zaszufladkować. Choć niewielki objętościowo (liczy jedynie 180 stron) to w jego wnętrzu znajduje się 10 opowiadań. Autor zadbał o to, aby każda historia była wyjątkowa, inna, a zarazem tak samo dająca do myślenia. Indywidualizm Marcina widać, choćby w budowie klamrowej całości, gdzie jedno opowiadanie rozpoczyna książkę i równocześnie ją kończy. To co łączy każde z opowiadań to bardzo smutna, dająca do myślenia warstwa psychologiczna. Autor poprzez stylizację języka, w zależności od sytuacji buduje niesamowity nastrój. Teksty są, pozoru proste, jednak w tajemniczy sposób poruszają, skłaniają do refleksji nad pojęciami takimi jak strach, wyrzuty sumienia czy walka z własnymi demonami. Czasem będziemy stąpać po niesamowicie realistycznym gruncie, aby w następnej historii brnąć przez mgłę ułudy. Melancholia przebija się przez nadszarpniętą rzeczywistość, a cisza rani zmysł słuchu. Każde z opowiadań jest wyjątkowe. Każde porusza inne struny w jestestwie czytelnika, aby skłonić go do przemyśleń, a tych nie zabraknie aż do ostatniej strony!

Muszę powiedzieć kilka słów o okładce! Vesper zawsze daje radę, jednak to chyba pierwsza okładka, która mnie iście zahipnotyzowała! Szczególnie klimatyczna staje się podczas sesji zaraz po przeczytaniu! Autorem tego dzieła jest Krzysztof Wroński

Podsumowanie
Najnowsza książka Marcina Majchrzaka to ciekawy, dopracowany zbiór opowiadań. Czytając analizujemy rzeczywistość, poddajemy w wątpliwość to co realne. Otaczamy się słowem dosadnym, a jednak przeplecionym ciekawymi metaforami, porównaniami i słowami, które na długo brzęczą w podświadomości. "Cisza" to nie jest taka historia, którą czyta się dla funu. Jest poruszająca, melancholijna i w sposób trudny do wytłumaczenia - wyjątkowa. Sięga to samego jestestwa pojęć smutek i zło, dlatego zamiast bawić, otwiera pewne drzwi w świadomości, o których nie myśli się zbyt wiele.