Recenzja książki: Synowie jednego ojca

Recenzuje: Danuta Awolusi

W powieści Synowie jednego ojca Konrad Makarewicz znów uderza mocno i celnie. Stworzył opowieść surową, przejmującą i bezkompromisową. Historia Krzysztofa i Przemka, dwóch braci wychowanych w cieniu przemocy, alkoholizmu i tyranii ojca, to studium dorosłego życia, które potrafi być echem dawnych ran. Nigdy nie zagojonych.

Obaj mężczyźni próbują ułożyć sobie życie na własnych zasadach. Krzysztof w wielkim mieście buduje karierę i wizerunek człowieka sukcesu. Przemek, zmagający się z niepełnosprawnością i ubóstwem, szuka szczęścia w małym domu u boku kochającej żony. Ich drogi są skrajnie różne, lecz obaj noszą w sobie ten sam cień dzieciństwa, który wciąż nie daje im spokoju. Kiedy przeszłość niespodziewanie upomina się o nich, bracia stają w obliczu wyborów, które mogą zburzyć kruche konstrukcje ich codzienności.

Konrad Markiewicz tworzy postaci bardzo prawdziwe, bliskie czytelnikowi. Krzysztof bywa egoistyczny i pogubiony, wikła się w romanse, oddala od bliskich i popada w nałogi. Przemek natomiast jest pełen ciepła, ale i rozczarowań, walczy o godność w świecie, który często odmawia mu miejsca. Ich relacja jest pełna sprzeczności – miłość miesza się z żalem, lojalność z gniewem, a wspólna krew nie zawsze wystarcza, by pokonać bariery wzniesione w przeszłości.

Autor, podobnie jak w przypadku powieści Głęboko pod powierzchnią, znów serwuje czytelnikowi prozę surową, ale też pełną emocji. To wytrąca z równowagi, dotyka. Szczególnie poruszają sceny retrospekcji z dzieciństwa, które ukazują mechanizmy powielanej traumy i wpływ środowiska na dalsze życie. Zresztą, dziedziczona trauma to temat ważny i – myślę – nie zawsze w pełni zrozumiany. Autor pochyla się nad nim z uwagą i uważnością.

Ale – by nie było – w książce jest też światło. Obecność psa Murzyna, który staje się niemym świadkiem wydarzeń, nadaje tej historii dodatkowy wymiar. To przypomnienie, że w życiu zawsze jest miejsce na odrobinę dobra i uśmiechu.

Powieść Synowie jednego ojca opowiada między innymi o tym, że czasem nie ma prostych rozwiązań, a wybaczenie – sobie i innym – jest najtrudniejszą z życiowych sztuk. Konrad Makarewicz nie daje obietnicy, że będzie lepiej, ale pokazuje siłę człowieczeństwa w najciemniejszych momentach. To lektura wymagająca, szczera i pełna emocji, która zmusza do konfrontacji z własnymi przemyśleniami o rodzinie, miłości i konsekwencjach decyzji.

Po przeczytaniu zostaje uczucie ciężaru, ale i cicha nadzieja. Bo choć przeszłość potrafi przytłoczyć, to właśnie ona może stać się impulsem do zmian. Polecam gorąco!