Synowie jednego ojca

W powieści Synowie jednego ojca Konrad Makarewicz znów uderza mocno i celnie. Stworzył opowieść surową, przejmującą i bezkompromisową. Historia Krzysztofa i Przemka, dwóch braci wychowanych w cieniu przemocy, alkoholizmu i tyranii ojca, to studium dorosłego życia, które potrafi być echem dawnych ran. Nigdy nie zagojonych. Obaj mężczyźni próbują ułożyć sobie życie na własnych zasadach. Krzysztof w wielkim mieście buduje karierę i wizerunek człowieka sukcesu. Przemek, zmagający się z niepełnosprawnością i ubóstwem, szuka szczęścia w małym domu u boku kochającej żony. Ich drogi są skrajnie różne, lecz obaj noszą w sobie ten sam cień dzieciństwa, który wciąż nie daje im spokoju. Kiedy przeszłość niespodziewanie upomina się o nich, bracia stają w obliczu wyborów, które mogą zburzyć kruche konstrukcje ich codzienności. Konrad Markiewicz tworzy postaci bardzo prawdziwe, bliskie czytelnik. Krzysztof bywa egoistyczny i pogubiony, wikła się w romanse, oddala od bliskich i popada w nałogi. Przemek natomiast jest pełen ciepła, ale i rozczarowań, walczy o godność w świecie, który często odmawia mu miejsca. Ich relacja jest pełna sprzeczności – miłość miesza się z żalem, lojalność z gniewem, a wspólna krew nie zawsze wystarcza, by pokonać bariery, jakie zbudowała przeszłość. Autor, podobnie jak w przypadku poprzedniej powieści Głęboko pod powierzchnią, znów serwuje prozę surową, ale też pełną emocji. To wytrąca z równowagi, dotyka czytelnika

...
(czytaj dalej)