Córka Rembrandta

"Córka Rembrandta" to książka, którą dostałam w prezencie na swe 21 urodziny (2008 rok), postawiłam na półce, zastawiłam innymi książkami i odnalazłam dopiero teraz. Przypomniałam sobie, że początkowo powieść ta nie wzbudziła mojego zainteresowania ponieważ dotyczyła kraju i okresu w historii nigdy mnie nie ciekawiącego. Jej akcja dzieje się bowiem w XVII-wiecznej Holandii, a mnie - jak już pisałam - interesują przede wszystkim kraje egzotyczne. Pokusiłam się jednak ją przeczytać, a nóż amsterdamskie klimaty też mnie pociągną. Tak się jednak nie stało. Być może to kwestia gustu, jednak dla mnie jak na powieść nawiązującą do historii (choć nie historyczną, jak zaznacza w "Posłowiu" sama autorka) za mało jest w niej opisów miejsc, obyczajów, strojów, wystroju wnętrz itp., za dużo zaś dialogów, które toczą się praktycznie wciąż o tym samym - Rembrandt nie chce malować tak jak życzą to sobie jego klienci, a jego dzieci namawiają go by uległ jednak panującej modzie i zmienił styl swego malarstwa, tak by jego dzieła w końcu znalazły nabywców. Pomiędzy tymi dialogami wije się wątek miłosny Cornelli, czyli tytułowej córki Rembrandta, oraz bardzo bogatego Carela Bruyningha, z którym - jak okaże się pod koniec powieści - połączą ją inne niż miłosne więzy. Z pewnością dużym plusem "Córki Rembrandta" jest jej owo zaskakujące zakończenie, jednak przez całą powieść praktycznie nic do niego nie prowadzi, co pozbawia czytelnika nutki ujawniającej się pomału tajemnicy, której obecność wprost uwielbiam w książkach (przez co często już na początku fascynującej mnie powieści podglądam jej zakończenie). Ciekawym zabiegiem autorki są wplatane co kilka rozdziałów retrospekcje w postaci wspomnień Cornelii związanych z powstawaniem kolejnych obrazów Rembrandta. Jednak i w nich pisarka skupia się przede wszystkim na dialogach, zaniedbując chociażby plastyczne opisy świata przedstawionego. "Córka Rembrandta" nie jest powieścią historyczną, jednak występujące w niej postacie żyły naprawdę. Chyba każdy słyszał o ojcu tytułowej bohaterki, holenderskim malarzu Rembrandcie van Rijn. Był on geniuszem swych czasów (żył w latach 1606-1669), a talent pozwolił mu na ogromny awans społeczny. Urodził się jako ósme dziecko ubogiego młynarza, zaś w wieku 28 lat, będąc u szczytu sławy, poślubił majętną Saskię van Uylenburgh, córkę burmistrza, i zamieszkał z nią w najbardziej eleganckiej dzielnicy Amsterdamu. Niestety, romanse ze służącymi (w tym z matką Cornelii, młodziutką Hendrickje Stoffels) sprawiły iż stracił on przychylność holenderskiej elity i szybko stał się bankrutem. O samej Cornelii źródła historyczne mówią niewiele. W powieści określana jest jako nieślubna córka Rembrandta i Hendrickje, w tekstach które czytałam o malarzu jest jednak napisane, że van Rijn połączył się ze swoją kochanką ślubem cywilnym, nie uznawanym wszakże przez Kościół. "Córkę Rembrandta" polecam przede wszystkim miłośnikom (a raczej miłośniczkom) opowieści o biednych dziewczątkach zakochanych w bogatych młodzieńcach, myślę jednak że nieusatysfakcjonuje ona osób poszukujących wiadomości o Rembrandcie i jego czasach.   Recenzja pochodzi z mojego bloga "Świat Powieści": http://swiat-powiesc.blogspot.com/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)