Cukierki

Natasza Socha- autorka wielogatunkowa. Często to podkreślam, ponieważ możliwość odnalezienia się pisarza w różnych odsłonach literackich jest najlepszym dowodem świetnie obranej drogi zawodowej. Im bardziej człowiek pióra zaskakuje odbiorę, tym lepiej, na dodatek dla obu stron.

,,Cukierki" to siódmy tom cyklu kryminalnego pt. FLORENTYNA. Wcześniejsze części także nie były nudne, a opisanych wydarzeń nie można uznać za nierealne w rzeczywistym życiu. Zresztą, sama Natasza Socha podkreśla, że wątek kryminalny zawarty w ,,Cukierkach" wydarzył się kiedyś naprawdę, ale wszystkie postaci czy inne elementy fabuły zostały mocno zmienione. Co więcej, idealnie zaprojektowane rozdziały wręcz zmusiły mnie to tego, bym jak najszybciej poznała szokujące zakończenie. Zachęcam więc wszystkich, by poszli w moje ślady i bez żadnych wymówek sięgnęli po tę krótką historię z mordem w tle. Duża czcionka i nieco powyżej 200 stron tekstu- czy to naprawdę tak dużo? Jestem przekonana, że przy odrobinie dobrych chęci książki z cyklu FLORENTYNA będą w stanie przeczytać nawet najbardziej zabiegani odbiorcy.

Autorkę należy też cenić za ciągłą, nierozerwalną więź z dawnym miejscem zamieszkania, czyli z Poznaniem. To ważny atut, zwłaszcza dla pisarki, która odniosła już ogromny rozgłos na rynku wydawniczym. Ponadto, ,,Cukierki" idealnie wpasowują się w listopadowe wieczory, ponieważ główny motyw, czyli śmierć małego chłopca, ma miejsce 1 listopada. Moda na amerykańskie święto Halloween masowo się rozprzestrzenia, ale słynna zabawa pt. cukierek albo psikus ma tu wyjątkowo makabryczny charakter. Dlaczego ktoś otruł chłopca cyjankiem? Przecież tak młoda osoba to symbol niewinności, czystości. Cóż, Natasza Socha udowodniła, że wszystko się może zdarzyć...

Ponownie wtapiamy się też w świat Florentyny Bory. Z poprzednich tomów wiemy, że kobieta jest policjantką z wydziału dochodzeniowego. Nigdy nie robi niczego byle jak. Wręcz przeciwnie- każdą sprawę traktuje poważnie, a szczegóły sprawy znajduje na cito. Jej postawa, a także niecodzienne upodobanie do różu, wynikają z jej dramatycznych zdarzeń z przeszłości. Policjantka jest już bowiem wdową, a ukochany mąż Mikołaj był dla niej wszystkim. Teraz praca pomaga jej nie myśleć o ogromnej pustce. Nie jest jednak tak, że w życie policjantki wieje nudą. Jej wątek także został dobrze dopracowany, a jeśli ktoś nie czytał poprzednich tomów, raczej nie odczuje chaosu. Wszystko zostało tak opisane, by każdy mógł zrozumieć perypetie bohaterki.

Nowe dochodzenie prowadzone przez Florentynę okazało się bardzo ciekawe, a zakończenie nieoczywiste. Wyobrażałam sobie inny finał tej historii, natomiast autorka mocno mnie zaskoczyła. Za to należy jej się dodatkowy plus. Nie przeszkadza mi też połączenie kryminału z obyczajem- zdolna pisarka potrafi tego dokonać nawet w tak krótkiej historii.

Jak już mówiłam, tę krótką opowieść polecam szczególnie zabieganym osobom, które zabierają książki w podróż komunikacją miejską. Niewiele czasu trzeba bowiem, by dotrzeć do ostatnich wersów lektury.