Czas pogardy


Tom 2 cyklu Wiedźmin: Saga o wiedźminie
Ocena: 5.3 (111 głosów)

Świat Ciri i wiedźmina ogarniają płomienie.
Nastał zapowiadany przez Ithlinne czas miecza i topora.

Czas pogardy.

A w czasach pogardy na powierzchnię wypełzają Szczury.
Szczury atakujące po szczurzemu,
cicho, zdradziecko i okrutnie.
Szczury uwielbiające dobrą zabawę i zabijanie.
Maruderzy z rozbitych armii, zabłąkane dzieciaki,
wyrzutki, dziwna zbieranina stworzona przez wojnę
i na wojennym nieszczęściu żerująca.
Ludzie, którzy wszystko przeżyli, wszystko utracili,
którym śmierć już niestraszna.
Solidarni w biedzie i nieszczęściu,
dla obcych mający zaś tylko to,
czego sami od pogrążającego się w chaosie świata zaznali.

Pogardę.

Informacje dodatkowe o Czas pogardy:

Wydawnictwo: SuperNowa
Data wydania: 2014-10-28
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 9788375780666
Liczba stron: 368
Język oryginału: polski

Tagi: wiedźmin

więcej

POLECANA RECENZJA

Kup książkę Czas pogardy

Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki

Na naszej stronie nie ma jeszcze cytatów z tej książki.


Dodaj cytat
REKLAMA

Zobacz także

Czas pogardy - opinie o książce

Avatar użytkownika - Ew
Ew
Przeczytane:2020-01-22, Ocena: 5, Przeczytałem, Mam,

W dzisiejszym wydaniu recenzji pragnę zaprosić Was na kolejną odsłonę przygód wiedźmina Geralta. Zgodnie z obliczeniami (ale mogę się mylić) będzie to już czwarta recenzja serii Sapkowskiego. Lecę szybko z tematem, bo książki czytają się same. Dosłownie!


Czas pogardy oferuje nam wydarzenia bezpośrednio dziejące się po Krwi elfów. Na samym początku wraz z Geraltem udajemy się do Codringhera i Fenna, sławnych konsultantów znających się na prawie. Albo raczej na unikaniu prawa. Zlecamy im ważne zadanie: musimy odnaleźć Rience'a, dowiedzieć się, dla kogo pracuje i gdzie przebywa. Ponadto staramy się poznać lepiej przeznaczenie Ciri oraz to, czym dokładnie jest Dziecko Starszej Krwi. 


Choć sama Ciri przejmuje się bardziej pobieraniem nauk zdolności magicznych przy boku Yennefer. Obie wędrują od miasta do miasta, by udać się na słynne spotkanie Rady Czarodziejów w Thanedd, od którego zależą zarówno losy czarodziejów, jak i całego świata. Dosłownie, bo właśnie tam poznamy prawdziwych sprzymierzeńców i ustalimy tożsamości wrogów. Tam w istocie wydarzą się rzeczy mające bezpośredni wpływ na dalszy przebieg wojny, pokonanie Nilfgaardu albo - wręcz przeciwnie - obalenie państw Północy i przejęcie władzy przez Emhyra var Emreisa. 


Co mogę powiedzieć? Sapkowski i tym razem mnie nie zawiódł. Fabuła pochłania bez reszty, przez co momentami czyta się z wypiekami na policzkach. Uwielbiam akcję, a w tej książce akcja akcję goni i akcją popędza. I to wcale nie jest złe. Nie wyobrażam sobie Czasu pogardy bez scen walk, knucia, knowań i dobrych min do złej gry. 


W książce dostałam wszystko, co dostać chciałam. Opanowanego Geralta, próbującego wmówić sobie, że nie opowie się za żadną ze stron; Ciri - nieposłuszną, rozbrykaną nastolatkę, która (jak się okazuje) dość sporo wyniosła z przebytych nauk; Yennefer próbującą być zawsze dumną i dostojną, choć przy córeczce traciła opanowanie. Ponadto udało mi się otrzymać jeszcze więcej: nowi bohaterowie, ujmujący, zabawni, a czasami przerażający i irytujący. Miejsca, których wcześniej nie odwiedziłam, a i spełnienie wielu pogańskich baśni i, mogłoby się wydawać, bujd.


Jak najlepiej przekonać Was do zabrania się za czytanie Sapkowskiego? Ano tak. Po Czasie pogardy bez sekundy zwlekania zaczęłam czytać kolejną część. :)

Link do opinii
Avatar użytkownika - Roksana
Roksana
Przeczytane:2019-05-11, Ocena: 5, Przeczytałam, Fantasy, 52 książki 2019, 2019,

Geralt dowiaduje się, iż Yennefer wraz z Ciri wyruszają na zjazd czarodziejów na wyspie Thanedd. Ale nie tylko Geralt próbuje odnaleźć Ciri. Jej śladem podąża również czarodziej, szpieg i płatny morderca Rience. Kiedy wreszcie się odnajdują cesarstwo Nilfgaardu dokonuje inwazji na Północne Królestwa w związku z czym Ciri, Geralt i Yennefer zostają rozdzieleni i rzuceni w różne strony świata.
Nastał czas miecza i topora. Czas pogardy.
A w czasach pogardy na powierzchnię wypełzają Szczury. Szczury atakujące po szczurzemu, cicho, zdradziecko i okrutnie. Szczury uwielbiające dobrą zabawę i zabijanie. Są to zabłąkane dzieciaki, zgwałcone dziewczyny, wieśniacy, których obejścia spalono, a rodziny wymordowano. Wyrzutki, dziwna zbieranina stworzona przez wojnę i na wojennym nieszczęściu żerująca. Ludzie, którzy wszystko przeżyli, wszystko utracili, którym śmierć już niestraszna. Przyodziani w zrabowane błyskotki, solidarni w biedzie i nieszczęściu, dla obcych zaś mający tylko to, czego sami zaznali od pogrążającego się w chaosie świata.

Księżniczka, wiedźmin i czarodziejka mają przed sobą nie lada wyzwanie. A gdyby tego było mało zostali rozdzieleni.

Powieść rodzi mnóstwo pytań. Kim jest czarny rycerz ze skrzydłami drapieżnego ptaka na hełmie? Czy Geralt, Yennifer i Ciri się odnajdą? Czy Ciri sama sobie poradzi? Jest poszukiwana przez dużą grupę ludzi. Jest wyznaczona za nią nagroda. A osoba, która obiecała nagrodę nie spocznie dopóki jej nie znajdzie. Na razie chce Ciri żywą, ale czy wkrótce się to nie zmieni? Czy nie postanowi uśmiercić pretendentki do królewskiego tronu?

Powieść przepełniona jest mnóstwem magii, emocji i intryg. Niesamowity świat fantasy w którym bardzo łatwo się zatracić.

„Czas pogardy” jest czwartą częścią serii o „Wiedźminie Geralcie z Rivii”, a właściwie drugim tomem, ponieważ „Ostatnie życzenie” i „Miecz przeznaczenia” są zbiorami trzynastu opowiadań o przygodach Geralta, Yennifer i Ciri. Andrzej Sapkowski zabiera nas w cudowny świat fantasy. Powieść porywa nas już od pierwszych stron. Książka ma 319 stron także nie jest jakaś strasznie gruba, a mimo wszystko nie ma w niej czasu i na nudę i dużo się dzieje. Nie brakuje przygód i mnóstwa niebezpieczeństw. Powieść jest również w pewnych fragmentach zaskakująca. Gorąco polecam.

Link do opinii
,,Czas pogardy" to druga część (jeśli stricte chodzi o sagę) o przygodach Geralta z Rivii. Jest to uosobienie wszystkiego tego, co powinna zawierać dobra książka. Polityka, wojna, czas pogardy. Jest tam też miejsce na samotność i zdradę, ale także na miłość, która być może nie jest okazywana w klasyczny sposób, jaki znamy z dzisiejszego świata. Nie zmienia to jednak faktu, że ten wątek przewija się niemal cały czas. Geralt szuka Ciri, a Ciri szuka Geralta. Czy to nie przeznaczenie? Mamy tutaj do czynienia z przeobrażeniem się Ciri. Po przemowie Margarity Laux-Antille, Ciri buntuje się i kompletnie zmienia swoje zachowanie. Margarita powiedziała jej, że nie można tracić czasu na brak zdecydowania i wahanie, że trzeba chwytać życie za grzywę. Ciri, która nie ma ochoty jechać do szkoły w Aretuzie - wiedząc, że będzie tam zamknięta jak więzień - postanawia skorzystać z rady Margarity. Wbrew planom, jakie ma wobec niej Yennefer, dziewczynka buntuje się i ucieka, zostawiając jedynie krótki list z przeprosinami i wyjeżdża na poszukiwanie Geralta. Po wejściu w teleport, Ciri zostaje przeniesiona na pustynię Korath. Odbywa tam wyczerpującą wędrówkę, po czym zostaje znaleziona przez wysłanników Emhyra - cesarza Nilfgardu. Książka kończy się, a człowiek odczuwa totalny niedosyt...
Link do opinii
Wojna się zaczęła. Wszyscy wiedzą już o Lwiątku i każdy snuje plany na przyszłość z nim związane. Armie padają, sojusze się zrywają, zaufanie ginie a sytuacja szybko się zmienia. Zjazd czarodziejów może przynieść niespodziewane zakończenie. Geralt nie może zachować neutralności - musi wybrać czyjąś stronę żeby móc ocalić to na czym mu najbardziej zależy.
Link do opinii
Nie wiem, jak Sapkowski to robi, że każda jego książka tak wciąga, i to pomimo wszelakich niedociągnięć. To jedna z niewielu serii, której nigdy nie mam dosyć. Skończę jeden tom, zabieram się za następny, połykam natychmiastowo... i tak dalej, i tak dalej. Szkoda, że seria ma tylko 5 części - to, co napisane, nie zaspokaja, wręcz przeciwnie, budzi apetyt na kolejną przygodę z Wiedźminem, Ciri, a nawet Yennefer. :3 To, co najbardziej cenię u Sapkowskiego, to cięty humor i swada, z jaką opowiada swoje historie. Zazwyczaj spisuję najlepsze cytaty z książek do mojego zeszytu, ale tu SIĘ NIE DA. Cała seria to jeden wielki cytat. Niech to będzie najlepszą rekomendacją....
Link do opinii
Avatar użytkownika - Luxfan
Luxfan
Przeczytane:2016-09-20, Ocena: 5, Przeczytałam, Czytam regularnie w 2016 roku,
Niby zwykła podróż Ciri i jej opiekunki Yen na zjazd czarodziejów. Nie, to nie mogło się skończyć normalnie. Dziecko Starszej Krwi ciągle jest obiektem nilfgardzkiego pożądania,a za jej głowę wyznaczona jest sroga nagroda. Ciri za to świetnie sobie radzi i nie da się tak łatwo schwytać. Odrzucenie, samotność, złość, nienawiść to łączy ją z innymi, takimi jak ona, dziećmi czasu pogardy. Sagę o wiedźminie się albo kocha, albo nienawidzi. Zdecydowanie jestem w tej pierwszej grupie. W całej książce jedynym minusem dla mnie był opis wydarzeń na Patelni. Niby ekscytujące i ciekawe, ale ta walka ze stworami nie równa się walce wiedźmina. Widać było bezradność i rozdarcie Falki, co w sumie nie dziwi, bo iście rozdarta jest na co najmniej dwa światy.
Link do opinii
Avatar użytkownika - agatka20008
agatka20008
Przeczytane:2016-01-31, Ocena: 5, Przeczytałem, Chcę :), 52 książki w 2016 roku,
Ciri po szkoleniu z Yennefer wyrusza do szkoły dla czarodziejek. W tym miejscu odbywa się zjazd czarodziejów, którzy mają zdecydować o swojej postawie wobec zbliżającej się wojny. Nie wszystko jednak idzie zgodnie z planem. Następuje przewrót, a Gerald znajduje się w niewłaściwym miejscu i czasie.
Link do opinii
Avatar użytkownika - Sadu
Sadu
Przeczytane:2015-12-13, Ocena: 5, Przeczytałam, 52 książki 2015,
Wojny, knowania, spiski, brutalność a w tych wszystkich politycznych sprawach musi się odnaleźć nasz Wiedźmin. Na pierwszy plan wysuwa się tutaj również Ciri, którą strasznie polubiłam. Książce oczywiście nie brakuje czarnego humoru, ciętego języka ale także odrobiny romantyzmu. Wspaniały, wciągający, pełen magii świat od którego nie idzie się oderwać.
Link do opinii
Avatar użytkownika - krasu
krasu
Przeczytane:2015-09-06, Ocena: 5, Przeczytałem, 52 książki 2015,
Drugi tom epickiego cyklu opowiadającego historię wiedżmina- Geralda z Rivii, Ciri- potomkini władców Cintry i czarodziejki Yennefer. Tym razem dziewczynka pod jej opieką ma pójśc do szkoły dla czarodziejek w Aretuzie. Ta jednak postanawia uciec podczas wizyty w łaźni u przyjaciółek Yennefer, na które przypadkowo natknęła się w mieście po udanej walce z wiwerną. Jednak gdyby nie to Gerald nie pogodziłby się z nią i nie przystał na propozycję towarzyszenia jej podczas balu w pałacu w Loxii, który miał poprzedzac zjazd czarodziejów. Niestety w wyniku nieprzewidzianych sytuacji, wybucha walka na zamku, a nasi bohaterowie zostali rozdzieleni. Czy uda im się znowu spotkac?
Link do opinii
Avatar użytkownika - Edyta_S
Edyta_S
Przeczytane:2015-06-15, Ocena: 5, Przeczytałam, Mam,
I tym razem A. Sapkowski pokazał klasę, seria książek o wiedźminie cóż można powiedzieć to klasyka, napisana językiem , który nie do każdego przemówi, specyficzne poczucie humoru, ale i tak czytam i powracam do tej serii z przyjemnością
Link do opinii
Avatar użytkownika - Elfik_Book
Elfik_Book
Przeczytane:2015-03-19, Przeczytałam,

Ciri wraz z Yennefer wyruszają na zjazd czarodziejów. Ciri nie jest zadowolona, ponieważ właśnie tam pójdzie do szkoły dla czarodziejek. Pragnie zobaczyć się z Geraltem przed pójściem do "więzienia". W tym samym czasie Geralt podróżuje za czarodziejkami, by je chronić. Wojna coraz bardziej się rozprzestrzenia, niosąc ze sobą krwawe żniwo, które tworzy czas pogardy. A kluczem do zwycięstwa jest mała jasnowłosa dziewczynka – Ciri. Czemu wszyscy szukają następczyni trony Cintry? Jak skończy się zjazd czarodziejów? Czy wojna kiedykolwiek się zakończy?
Wielokrotnie opowiadałam Wam historię moją i "Sagi o Wiedźminie". Po przeczytaniu już czterech części jest ona dla mnie sentymentalna. Do dzisiaj nie mogę nadziwić się, jak bardzo przypadła mi do gustu. Na razie żadna część nie zawiodła mnie, co bardzo rzutuje na ogólną ocenę serii. Sapkowski stał się moim mistrzem fantastyki. A "Czas pogardy" był tak samo dobry, jak pozostałe części, jeśli jeszcze nie lepszy.
Zachwyca mnie styl autora. Jest fenomenalny. Gdy czytam, przenoszę się do innego świata, który na okres lektury staje się moim domem. Ten świat jest idealnie wykreowany. Nie ma się poczucia pustki lub braków. Granice są tak wielkie, że nasza głowa nie jest w stanie tego pojąć. Możemy tylko sobie wyobrażać, jak może wyglądać ten świat, planeta. Działa on na innych zasadach niż nasz, ale jest na tyle realny, byśmy mogli poczuć się jak u siebie. Z czasem przyzwyczajamy się do niego i wiemy, czego się spodziewać. W pierwszym opowiadaniu nie wiedziałam nic o nim i czytałam z zaciekawieniem. Teraz już wracam do niego jak do starego przyjaciela, którego nie widziałam wiele lat.
Mam wrażenie, że przy każdej części piszę to samo. I pewnie tak jest, ale właśnie ten fakt potwierdza, że Sapkowski ani na chwilę nie schodzi z poziomu. Tak samo jest z bohaterami. Opowiadania są bardziej nastawione na samego Geralta. Natomiast ta część, jak i poprzednie, pokazują nam całą gamę różnych charakterów i zachowań. Podziwiam autora za stworzenie tylu postaci, poświęcając przy tym każdemu odpowiednią ilość czasu. Ani razu nie czułam niedosytu związanego z jakąś postacią, a jak już się to zdarzało, nie było wątpliwości, że to ma służyć zaciekawieniu czytelnika. Przywiązałam się do bohaterów i traktuję ich jak najbliższych mi przyjaciół. Razem z nimi przeżywam wszystkie przygody, które nie zawsze chciałabym przeżyć, ale przyjaciół nie pozostawia się samych. Mimo wszystkich przeszkód, idzie się dalej i walczy o szczęście. 
Jedyną rzeczą, na jaką mogę ponarzekać, jest polityka. Te wszystkie wojny, intrygi są dla mnie czarną magią. Dlatego czasami nudziłam się. Jest to temat, na który nie posiadam żadnej wiedzy i nie jestem w stanie zrozumieć, czemu dzieje się tak, a nie inaczej. Jednakże wiem, dlaczego autor poświęca temu tyle czasu. Bez tego powieść nie miałaby sensu. Jest to książka częściowo o wojnie, więc jej opisy są niezbędne. Mnie pozostaje dokładne czytanie i próbowanie zrozumieć, jaki to ma sens.
"Saga o Wiedźminie" jest serią, która albo się pokocha całym sercem, ale znienawidzi. Nie spotkałam ani jednej osoby, która miałaby pośrednie zdanie na jej temat. Ja pokochałam ją całym sercem i przeżyłam z nią wiele miłych chwil. Mam nadzieję, że będzie ich o wiele więcej. Polecam ją każdemu fanowi fantastyki. Warto chociaż spróbować. W końcu to klasyk.

Link do opinii
Avatar użytkownika - radex
radex
Przeczytane:2014-09-25, Ocena: 5, Przeczytałem, Mam,
To druga część sagi o wiedźminie. Opisane są w niej dalsze losy wiedźmina Geralta i jego Lwiątka z Cintry. Nie mogę za dużo powiedzieć o tej książce, ponieważ jest utrzymana w bardzo podobnym stylu co poprzednia część. W niektórycch częściach jestem pod ogromnym podziwem dla odwagi głównych bohaterów, ponieważ wiem, że sam nigdy bym się na cos takiego nie odważył. Polecam, tak samo mocno jak wszystkie poprzednie książki z tej serii.
Link do opinii
Avatar użytkownika - aqunia94
aqunia94
Przeczytane:2013-10-18, Ocena: 6, Przeczytałam, 52 książki - 2013 ,
Właściwa kontynuacja świetnie zapowiadającej się książki. Czuję, że Sapkowski stanie się moim stałym towarzyszem w najbliższym czasie.
Link do opinii
Kolejna powtórka i kolejne podniesienie ocen. O czym jest cykl o wiedźminie, każdy pewnie wie, więc przynudzać nie będę. Zaznaczę tylko, że z każdym spotkaniem dostrzegam w tych powieściach więcej szczegółów i coraz więcej wartości. Mimo znajomości fabuły, konsekwencji kolejnych wydarzeń i zakończenia, przygody Geralta, Yennefer i Ciri potrafią mnie pochłonąć, zagrać na emocjach, dostarczyć intelektualnej rozrywki, wywołać uśmiech czy nawet parsknięcie głośnym śmiechem tak skutecznie, że zapominam o otoczeniu, dając się wessać temu brutalnemu światu. Jego bogactwo, każdy przejaw życia opisany z wyczuciem dramatyzmu, urozmaicona geografia, logika zdarzeń, wielość krajów, ich ustroje, polityka i społeczeństwa, zróżnicowane i pełne, nie potrafią znudzić. Do tego szczypta, całkiem spora, magii, liczne rasy istot myślących i potworów, zamieszkujących wspólnie każdy zakątek wiedźminowego świata, ubarwiają odczytywanie zależności, oddziaływań i smaczków zawartych na niemal każdej stronie siedmioczęściowego cyklu. Przednia rozrywka, do której na pewno jeszcze nie raz wrócę. (Ocena: t. 1-7 - 6/6)
Link do opinii
Avatar użytkownika - en-ca_minne
en-ca_minne
Przeczytane:2013-03-22, Ocena: 4, Przeczytałam, Mam, 26 książek 2013,
Po początkowej (ponownej oczywiście) lekturze opowiadań o Wiedźminie, zabrałam się za sagę. Jej drugi tom - "Czas pogardy" trochę mnie zawiódł i spowodował, że muszę trochę odpocząć od Sapkowskiego. Niby wszystko super, niby nic się nie zmieniło, ale jakoś za dużo polityki, za mało ludzi - szczególnie Wiedźmina. Co nie znaczy, że zostawiam Sapkowskiego na dłużej - jedna książka z innej beczki i wracam - pamiętam przecież jak cudne są kolejne. Tak czy owak polecam! To książka dobra, ale nie aż tak dobra, do jakich autor nas przyzwyczaił.
Link do opinii
Avatar użytkownika -

Przeczytane:2013-03-28, Mam,
Bardzo dobra lektura. Książka trzyma poziom opowiadań. Właściwie to nic więcej o niej nie powiem, bo połknąłem ją niczym dzieciak niezdrowe żarcie z MC Donald's, po czym zapomniałem niemal o niej.
Link do opinii

Pełna opinia po ostatnim tomie. Bo na razie to nie ma co się rozpisywać. Akcja naprawdę delikatnie przyspieszyła. Tyle, że dalej się to ciągnie momentami niemiłosiernie... Choć sama historia trzyma i nie chce puścić, nawet jeśli się wie, co ma się wydarzyć.

Link do opinii
Avatar użytkownika - azetka79
azetka79
Przeczytane:2023-02-05, Ocena: 6, Przeczytałam, 52 książki 2022,

Połykam te części jedna za drugą

Link do opinii

Dalsze losy wiedźmina Geralta, Ciri i czarodziejki Jennefer. Jennefer opiekuje się Ciri, traktuje ją jak córkę, chce ochronić ją przed złem świata. Geralt również. Czasem jednak wydarzenia same się toczą. Polecam !!!

 

Link do opinii

Moja trzecia książka z historii o Wiedźminie z Rivii, cóż trochę się z nią przemęczyłam, ciekawsza niż tom o elfach. Ale jednak trochę męcząca historia. Słuchałam słuchowiska od Audioteki więc było ciekawie, ale mimo to lekko się nudziłam i przewijałam momentami. Wiem, że nie jestem fanką tego gatunku, więc moja opinia może być osoby bardziej z zewnątrz. Postanowiłam całą serię przejść i na razie ta część trochę ostudziła moje zapędy do dalszego odkrywania świata Sapkowskiego.

Link do opinii
Avatar użytkownika - Regalia
Regalia
Przeczytane:2020-12-28, Ocena: 4, Przeczytałam, 26 książek 2020,

Rewelacyja!

Lepsza od poprzedniczki (no, ale to akurat nic odkrywczego, każdy oczekuje, że ciąg dalszy będzie lepszy). Wojna jest blisko i bliżej jest złamas, który poluje na Ciri (okej, są dwa złamasy, ale ponoć jeden się później rehabilituje). Bliżej do zdrady - królów, magów, szpiegów i chyba tylko autor wie, kto tam jeszcze zdradza. A zdradzają na potęgę. Nadal nie wiem, czy dobrze rozszyfrowałam, po czyjej stronie jest... ;>

Link do opinii
Inne książki autora
Żmija
Andrzej Sapkowski0
Okładka ksiązki - Żmija

NAJWAŻNIEJSZA PREMIERA ROKU - NOWY SAPKOWSKI! ŻMIJA, najbardziej oczekiwana książka roku 2009, ukaże się 19 października. Andrzej Sapkowski, jeden...

Wiedźmin. Gra wyobraźni
Andrzej Sapkowski0
Okładka ksiązki - Wiedźmin. Gra wyobraźni

Czy czytając książki Sapkowskiego choć przez chwilę chciałeś przenieść się do świata Wiedźmina Geralta? Książka ta jest metodą przeniesienia się na Kontynent...

Zobacz wszystkie książki tego autora
Recenzje miesiąca
Aldona z Podlasia
Aldona Anna Skirgiełło
Aldona z Podlasia
Rozbłyski ciemności
Andrzej Pupin ;
Rozbłyski ciemności
Kobiety naukowców
Aleksandra Glapa-Nowak
Kobiety naukowców
Nóż
Salman Rushdie
Nóż
Apaszka w kwiaty jabłoni
Anna Wojtkowska-Witala
Apaszka w kwiaty jabłoni
Szpital św. Judy
M.M. Perr
Szpital św. Judy
Kalendarz adwentowy
Marta Jednachowska; Jolanta Kosowska
 Kalendarz adwentowy
Smugi
Małgorzata Starosta ;
Smugi
Krypta trzech mistrzów
Marcin Przewoźniak
Krypta trzech mistrzów
Pokaż wszystkie recenzje
Reklamy