Dom pod szczęśliwą gwiazdą
Ewa Formella

Edzio, szkolny kolega Leny ma tylko mamę, która jest alkoholiczką. Dodatkowo kobieta dość często zmienia kolejnych partnerów, którzy często znęcają się nad chłopcem. Dlatego rodzice Leny, Ewelina i Piotr Betlińscy by pomóc chłopcu otaczają go nieformalną opieką. Kiedy Edzio zostaje sierotą postanawiają adoptować chłopca. Ich decyzja cieszy Halinę, matkę Eweliny, która wyraźnie polubiła chłopca. Nikt nie spodziewa się, że kiedy do życia Haliny powróci dawny ukochany ich życie skomplikuje się jeszcze bardziej.
Niestety, ale ludzie stają się coraz bardziej samolubni. Coraz częściej brakuje im empatii... Gdy widzą, że jeden człowiek krzywdzi drugiego odwracają głowy. Udają, że nic nie widzą i nic nie słyszą. Na szczęście uchowały się wyjątki, które bez wahania reagują na zło. Takimi ludźmi byli rodzice Leny. Widząc, co się dzieje z kolegą dziewczynki nie odwrócili wzroku, ale starali się mu pomóc na tyle na ile mogli. Nie robili tego z egocentrycznych pobudek. Nie pragnęli poklasku. W moim przekonaniu bezapelacyjnie byli wzorem do naśladowania.
Dom pod szczęśliwą gwiazdą to książka, którą mogłoby napisać samo życie. To lektura pełna emocji i trudnych tematów. Historia Edzia chwyta za serce i skłania do refleksji na polskimi instytucjami... Nie tylko takimi, które sprawują nadzór nad rodzinami patologicznymi.... Czy zawsze się kierują dobrem ludzi czy raczej bliższe im jest bezrefleksyjne stosowanie przepisów? Śmiem twierdzić, że raczej bywa z tym różnie. Dom pod szczęśliwą gwiazdą pokazuje, że nie należy odwracać wzroku, gdy ktoś jest krzywdzony. Bezczynność w obliczu zła jest najprostszą drogą... Czy jednak jest właściwą? Na to pytanie każdy z nas musi odpowiedzieć sobie sam. W międzyczasie zachęcam do sięgnięcia po niniejszą lekturę.