Dzień, w którym kredki wróciły do domu

Z czasem zmieniają swą pierwotną lokalizację i chcąc nie chcąc opuszczają przytulne kartonowe opakowanie.
Dokąd trafiają? Czy wracają ponownie na swoje miejsce? Z tym bywa różnie, o czym przekonał się pewien chłopiec.
Któregoś dnia Dominik (bo tak miał na imię owy chłopak) otrzymuje od listonosza dziwną paczuszkę kartek pocztowych.
Tak oto rozpoczyna się zabawna historia opatrzona tytułem "Dzień, w którym kredki wróciły do domu".
Jej autor Drew Daywalt przedstawia młodym czytelnikom świat widziany z perspektywy kolorowych kredek, porzuconych w różnych zakamarkach domu i świata.
W szczerych, zabawnych, a czasem smutnych słowach, zapisanych na pocztowych kartkach, kredki przypominają Dominikowi o swoim istnieniu oraz o fakcie, że bardzo pragnęłyby powrócić tam, gdzie ich miejsce. Opisują swoje przygody, niektóre śmieszne, inne straszne.
Czy Dominik pomoże kolorowym pastelom wrócić do pokoju na pierwszym piętrze?
Dzień, w którym kredki wróciły do domu" to kontynuacja bestsellera "New York Timesa", czyli książki "Dzień, w którym kredki miały dość".
Treść spisana w formie pocztówek prezentuje się cudownie. Ilustracje Oliwiera Teffersa doskonale oddają emocje barwnych bohaterów.
Choć zdawać by się mogło, że to taka historyjka dla maluchów o przyborach do rysowania, które po skończonej zabawie zalegają na podłodze, pod kanapą i w wielu innych miejscach, to jej przesłanie może okazać się zaskakujące.
W tej opowiastce skrywa się bowiem wielkie pragnienie akceptacji, przynależności, potrzeba bycia zauważonym, szanowanym i docenionym, bez względu na wygląd, czy osobiste przeżycia.
Czytanka nieoczywista, a wartościowa.
Z mądrym przesłaniem zachęcającym do pogawędki.