Francja

„Francja” Piotra Kraśko, część serii Świat według reportera, zapowiada się jako barwna podróż po kraju, który od wieków inspiruje, drażni i fascynuje. Niestety, mimo obiecującego opisu, książka rozczarowuje – i to nie tylko tych, którzy szukają rzetelnego reportażu, ale również czytelników oczekujących głębszej refleksji nad francuską kulturą.

Piotr Kraśko od lat jest znany z medialnej obecności i łatwości w opowiadaniu anegdot. W „Francji” ta zdolność przekształca się jednak w zbiór luźno powiązanych ciekawostek, które bardziej przypominają notatki z programu podróżniczego niż spójną książkę. Zamiast pogłębionej analizy francuskiego społeczeństwa, historii czy polityki, dostajemy kalejdoskop wątków – od croissantów i Marii Antoniny, po rezerwacje w najlepszych restauracjach świata. Niestety, wiele z tych fragmentów ma charakter powierzchowny, a autor często przeskakuje z tematu na temat bez wyraźnego związku.

Zapowiedź obiecuje pytania o to, czy Francja wciąż jest mocarstwem, dlaczego Francuzi udają, że nie znają angielskiego, czy co łączy odsiecz wiedeńską z rogalikami. Problem w tym, że odpowiedzi są udzielane w formie lekkich dygresji, które mogą się sprawdzić w rozmowie przy kawie, ale w książce pozostawiają niedosyt. Kraśko nie rozwija tematów, które sam porusza – przykładowo, historia croissanta w kontekście bitwy pod Wiedniem mogłaby być znakomitym pretekstem do refleksji nad kulinarnymi mitami i ich wpływem na tożsamość narodową. Zamiast tego dostajemy krótką wzmiankę i przejście do kolejnej anegdoty.

Styl autora jest swobodny, momentami wręcz gawędziarski, co może być atutem w felietonie, ale w reportażu podróżniczym sprawia wrażenie nieco chaotycznego. Zbyt częste są wtrącenia o tym, co „zobaczyła Madonna z okna” czy ile trzeba mieć w portfelu, aby zamówić obiad w gwiazdkowej restauracji. Tego typu ciekawostki mogą bawić, ale w nadmiarze stają się męczące i odciągają uwagę od meritum.

Kolejnym problemem jest brak wyraźnej struktury. Czytelnik ma wrażenie, że książka to zbiór scenek, które mogłyby być zamienione kolejnością bez większej straty dla całości. Francja w wydaniu Kraśki jawi się bardziej jako tło dla popkulturowych odniesień i smakowitych anegdot, niż jako przedmiot rzetelnego dziennikarskiego portretu. Autor sprawia wrażenie, jakby bardziej interesowały go kulinarne rekordy i życie celebrytów niż prawdziwe problemy czy paradoksy współczesnej Francji.

Owszem, książkę można czytać lekko i szybko, ale jej lekkość staje się wadą, gdy weźmiemy pod uwagę potencjał tematu. Kraj o tak burzliwej historii, skomplikowanej polityce i unikalnej kulturze zasługuje na reportaż, który coś wyjaśnia i inspiruje do myślenia. Tutaj mamy raczej podróż po powierzchni – ładne obrazki, ciekawostki do opowiedzenia znajomym, ale niewiele treści, która zostanie w pamięci.

Podsumowując – „Francja” Piotra Kraśko może spodobać się osobom, które szukają lekkiej, anegdotycznej lektury na podróż pociągiem, ale dla czytelników oczekujących pogłębienia tematu, będzie to pozycja zbyt powierzchowna i chaotyczna. Piotr Kraśko potrafi opowiadać, ale tym razem zabrakło mu odwagi, by wyjść poza turystyczny folder i zmierzyć się z prawdziwym obliczem Francji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nigdy nie zrozumiem Francuzów. Całą książka jest poświęcona Francji, ale faktycznym bohaterem jest restaurator. Który odebrał sobie życie. Bo zabrali mu gwiazdkę Michelina (taki przewodnik po najlepszych restauracjach - Top Master Cheff). Kraśko pisze o uwielbieniu francuzów do dwóch rzeczy - miłości i jedzenia. Wyłania się z tego obraz hedonistów, którzy nie umieją za wiele poświęcić. Chociaż nie, właściwie zrobią wiele, żeby tylko jeść i kochać. Jest wyjaśnienie słynnych słów Marii Antoniny o ciastkach. I że niechcący nadrepła na byt kata, za co go przeprosiła. Jest też o truflach, które rosną pod ziemią i które mogą znaleźć albo dobrze wytresowane psy albo świnie. A to takie brzydko wyglądające grudki czarne, bądź białe. I takie małe pieruństwo idzie za miliardy dolarów. Miliardy za grzyba? Takie rzeczy tylko we Francji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lubię książki podrożnicze, to pierwsza propozycja od Kraśki jaką przeczytałam. Lektura cienka na maksymalnie dwie godzinki. Francuzi jawią się jako osoby narcystyczne, przekonane o swojej wyjątkowości, kochające dobrą i drogą kuchnię np. Trufle cz żabie udka. Dobrze jest się czegoś nowego dowiedzieć o innych nacjach, atutem są też kolorowe zdjęcia i przystępny język. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)