Jakob

Daleka, mroźna Islandia skrywa swoje wielkie tajemnice przed oczami postronnych osób. Dni biegną szybko, a każdy z nich ujawnia zaskakujące fakty, które przerażają, wywołują dreszcze, niechciane zapadają w pamięć. Wydarzenia, z którymi przyszło nam się zmierzyć są szokujące, pełne niebezpiecznych zagadek. Jeszcze chwila, a koszmar ujrzy światło dzienne...

Opowieść o życiu na Islandii, gdzie zimowa aura to tylko mała niedogodność w porównaniu z tym co może się wydarzyć...

Oficer śledcza Hildur Rúnarsdóttir, pracuje na posterunku policji, dobrze wykonuje swoje zadania. W życiu prywatnym kobiety ciągle przewija się tajemnica sprzed wielu lat. Ta sytuacja nie pozwala Hildur zostawić spraw bez odpowiedzi, pomimo sprzeciwów jednej z sióstr, śledcza próbuje rozwiązać rodzinny sekret. Zawodowym partnerem policjantki jest Fin, Jakob Johanson, przyjechał tutaj na staż. Mężczyzna stara się zawalczyć o kontakty ze swoim synem, który po rozwodzie został przy matce. Ona jednak przez kilka lat skutecznie uniemożliwia wzajemne kontakty. Tymczasem w miasteczku znaleziono okaleczone szczątki mężczyzny w stawie hodowlanym. Niestety to dopiero pierwsza ofiara, kolejne przypadki burzą spokój w miasteczku... Hildur i Jakob zostają przydzieleni do prowadzenia śledztwa, które z czasem zaczyna przybierać zaskakujący obrót, a jego skala sięga coraz dalej zataczając ogromny krąg. 

Trzecia część detektywistycznej serii, w której para głównych bohaterów walczy o sprawiedliwość i spokój, rozwiązując zagmatwane i bru*talne sprawy. Samo miejsce zdarzeń przyprawia o gęsią skórkę, a szybka akcja budzi mnóstwo emocji. Kryminalne zagadki przerażają, budzą grozę, lecz nie pozwalają się oderwać od tej historii. Mocna, intrygująca powieść. Wstrząsajaca fabuła pobudza zmysły, cały czas trzyma w napięciu. Polecam 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Jakob" to trzecia część serii z detektywem Hildur. Klimat tej serii jest w stylu nordic noir, z domieszką islandzkiego mistycyzmu, co jest dla mnie pewną nowością.

 

W małej wiosce w Ísafjör?ur trwa spokojny przedświąteczny nastrój. Jednak nie trwa on długo ponieważ w stawie zostaje odnalezione okaleczone ciało. Sprawa zajmuje się policjantka Hildur. Jednak jeszcze dobrze nie wzięła się za tę zbro0dnie, a w innym zakątku Islandii dochodzi do kolejnego, wstrząsającego m0rderstwa. I powiem Wam, że na tym się nie skończy.

 

Jakob zrobi wszystko, aby wygrać trudny spór sądowy o opiekę nad synem. Jak daleko jest w stanie posunąć się? To pytanie zadaje sobie Hildur, gdy odbiera telefon w jego sprawie z komisariatu policji w Kolar w Finlandii.

 

Książka wciągnęła mnie bez reszty i przeczytałam ją w dwa wieczory. Była dla mnie czymś oryginalnym. Nie brakuje tutaj brutalności, zwrotów akcji i specyficznego dla tego gatunku napięcia, wynikającego z dusznego i mrocznego klimatu.

 

Znajdziemy tutaj również przeskoki w czasie. I chociaż je bardzo lubię, to muszę przyznać, że tym razem trochę mi przeszkadzały. Nie wpłynęły one jednak na całkowity odbiór lektury. Ogólnie książka podobała mi się i chciałabym poznać dwie poprzednie części z tej serii. Myślę, że mogłoby mi się wtedy nieco lepiej czytać ten tom.

 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jeśli ktoś jeszcze myśli, że Islandia to tylko spokój tak głęboki, że aż słychać śnieg, który pada poziomo, to niech szybko sięgnie po trzecią część serii o Hildur.

Satu Rämö znowu robi robotę i to jaką!

Islandzka ciemność wylewa się z każdej strony, a wraz z nią no cóż ? trup.

Jako fanka skandynawskich kryminałów od razu poczułam się jak w domu, tylko tym mroczniejszym, z zamglonym oknem i podejrzanym sąsiadem.

 

Hildur, jak zawsze twarda babka, a Jakob... no cóż, jego wątek z opieką nad dzieckiem sprawia, że nie wiesz czy mu współczuć, czy jednak obserwować go kątem oka i drapać się w głowę myśląc jak on dotarł do tego punktu. Nie ukrywam, że to jego dzierganie na drutach zmiękcza moje serduszko, ale czy wciąż?

 

Książka trzyma w napięciu, wciąga jak islandzki sztorm i nie puszcza aż do ostatniej strony. Jeśli kochasz nordic noir, to "Jakob" jest jak dobrze zaparzone espresso, mocne, charakterystyczne i z dreszczykiem, gdy zbytnio pobudza Cię kofeina.

A jakby tego było mało, to mamy tu nie tylko klasyczne kto zabił?, ale też świetnie rozegrane dylematy moralne, takie, co to wiercą dziurę w głowie jeszcze długo po zamknięciu książki. Bo co, jeśli podejrzany nie do końca jest tym złym? A może to właśnie ci "porządni" mają najwięcej do ukrycia?

Gdzie leży prawda?

Autorka bawi się z czytelnikiem w kotka i myszkę, ale tu myszka to trup, a kotek ma policyjną odznakę i przeszłość cięższą niż islandzka zima. Tempo może i momentami zwalnia, ale to tylko po to, żeby zaraz znów złapać nas za gardło i przypomnieć, że w tych fiordach czai się coś więcej niż tylko zimna woda.

 

Po tej pozycji książki #saturämö trafiają na listę #biorewciemno bo #wartojakpieron

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

*współpraca reklamowa z Wydawnictwem HarperCollins Polska*

Zawsze z wielką chęcią sięgam zarówno po kryminały jak i twórczość nowych dla mnie autorów. Ta książka była dla mnie więc niespodzianką, przy której nie wiedziałam czego się spodziewać. Kryminał nordic noir, pierwszy raz się spotkałam z czymś takim, jednak czuję się zaintrygowana, choć jakieś ale i tak się znajdzie.

W małej wiosce Ísafjör?ur na Islandii, trwa najciemniejszy i najspokojniejszy czas w roku. Jednak tuż przed Bożym Narodzeniem znalezione zostaje okaleczone ciało. Policjantka Hildur wraz ze swoim śledczym partnerem zaczynają nowe śledztwo, które przybiera zaskakujący obrót, gdy w innych zakątkach Islandii zaczyna dochodzić do podobnych równie okrutnych zbrodni. Jacob obok kryminalnej sprawy toczy też batalię sądową z byłą żoną, o widzenia i opiekę nad synem, jednak jak to bywa sprawy nie idą tak jak tego życzyłby sobie mężczyzna, a on sam zostaje wplątany w kolejną aferę.

To trzeci tom serii, nie czytałam wcześniejszych, ale i po lekturze tej książki raczej też nie wrócę do nich. Sam pomysł wydał mi się intrygujący, choć początkowo nie mogłam się połapać o co chodzi. Fabuła chyba lekko nawiązuje do poprzednich części, przynajmniej ja tak to odbieram, bo pojawiają się wzmianki o przeszłości i innych sprawach. Dużą trudność sprawiło mi odczytywanie nazw miast, miejscowości, imion czy innych określeń pojawiających się w tekście, o niektórych rzeczach słyszałam po raz pierwszy i też nie do końca potrafiłam się wczuć w ten islandzki klimat. Na samym początku się nieco zdziwiłam bo tytuł to jedno, a jak zaczyna się fabuła, to tegoż pana nie było, a ja sama nie do końca wiedziałam kim on mógłby być. Wątki poświęcone Jakobowi są bardziej obyczajowe, choć przeplatają się z tymi kryminalnymi, nie mniej ten pan nie rokuje na głównego bohatera tej powieści.

Jako kryminał oceniam tą książkę dobrze, pojawia się tajemnica, brutalność, złożoność śledztwa i jego etapów, nie mniej mam wrażenie że wszytko jest prowadzone nieco chaotycznie i nie do końca to wszytko, przynajmniej w mojej opinii jest logiczne. Dużym plusem natomiast są zwroty akcji i dość obrazowe opisanie kolejnych zbrodni. W książce sporo się dzieje, można trochę lepiej poznać Islandię, choć jak czytałam na końcu niektóre wątki są nieco wyolbrzymione na potrzeby fabularne, nie niej było to ciekawe doświadczenie, bo ten kraj raczej nigdy nie był obiektem mojej ciekawości. 

Największą moją bolączką przy tej lekturze był chaos, troszkę za dużo tutaj wątków i przeskoków między nimi, do tego dochodzą przeskoki czasowe i miejscowe. Ja nie jestem fanką takich zabiegów i w tej książce moja irytacja pod tym kątem osiągała wyżyny. Bo w pierwszej połowie lektury absolutnie nie potrafiłam ogarnąć co, dlaczego i po co się dzieje. Czegoś mi w tej historii zabrakło, może chodzić o porządek, może o logikę, a może o coś zupełnie innego, ale na pewno mogę stwierdzić, że mam co do lektury mieszane uczucia.
Atutem zdecydowanie jest zakończenie, które niby wszystko wyjaśnia, żeby później bardzo, ale to bardzo namieszać i zmienić tory myślenia.

Książka napisana poprawnie, czytało mi się ją dość szybko, ale ni jak nie potrafiłam się w nią wkręcić. Było dobrze, zawsze mogło być lepiej, ja oczywiście standardowo zachęcam do lektury, bo może wam akurat spodoba się bardziej.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)