Jedną nogą w niebie
Izabella Frączyk

Ostatnia część trylogii, w której Magda jak zwykle przyciąga do siebie wiele kłopotów, nawet żywioły natury nie sprzyjają dziewczynie, jednak nie poddaje się i na nowo walczy o lepsze jutro. Po każdej burzy pojawia się słońce. Ekipa remontowa, która postanawia kręcić w Pieńkach, ratuje budżet stadniny. W sercach dziewczyn panuje wielka niewiadoma, dla Alicji przygoda z Krzysztofem skończyła się nieplanowaną ciążą, a sam Krzysztof oszustem. Czy Ala po porodzie odda dziecko do adopcji tak jak zaplanowala? Czy Magdzie będzie dane zaznać szczęścia w miłości i zwiąże się z właścicielem hotelu - Adamem? 

 Stajnia w Pieńkach (tom 3) i kolejne rozterki  Magdy i Alicji. Pomimo przeszkód właścicielka stajni za wszelką cenę próbuje utrzymać się na powierzchni, ale przychodzą też chwile zwątpienia (podtopienie), kiedy ma wszystkiego dość. Co zwycięży: miłość do zwierząt, odpowiedzialność za innych, czy też zwątpienie i apatia? Koniecznie przeczytajcie ostatnią część tej serii

Cenię sobie prostotę. Zawsze ją ceniłem.

Prostotę w różnych aspektach. Chyba najbardziej jednak w kwestiach kulinarnych.

Prosta, niewyszukana potrawa smakuje najbardziej. Smaku dodają odpowiednie przyprawy i sposób podania.

Podobnie jak w kulinariach jest również w literaturze. Mocno rozbudowane teksty, pełne „psychologicznej głębi” i polisemicznej intelektualnej papki są dla mnie niestrawne. Męczą mnie i powodują, że z trudem docieram do końca książki, bądź usypiam w trakcie lektury.

Tego typu przykre doznania nie groziły mi przy lekturze powieści Izabelli Frączyk „Jedną nogą w niebie” będącej trzecią i niestety ostatnią częścią trylogii „Stajnia w Pieńkach”, gdyż autorka

również lubi prostą kuchnię czemu daje wyraz zarówno w redagowanym przez siebie i Jagnę Rolską blogu „Świeżo napisane” jak i w swojej twórczości nakierowanej na zwykłego, szarego odbiorcę.

Dobrą książkę czyta się od dechy do dechy bez oglądania się na obiad czy potrzebę snu. Dobra książka wciąga czytelnika od pierwszych stron a ostatnia strona oznacza pożegnanie się z pasjonującą przygodą i wzbudza w czytającym złość na autorkę, że wyrwała Cię z pięknego snu, który przecież mógłby jeszcze trwać i trwać.

Kontynuacja przygód Magdy, jak zwykle borykającej się z wieloma trudnościami, kibicowanie jej zmaganiom o postawienie na nogi stajni w Pieńkach, śledzenie jej zawiłych związków z mężczyznami powoduje, że czytelnik ma wrażenie realnego uczestnictwa we wszystkich opisywanych zdarzeniach.

Nie będę opisywał fabuły książki, gdyż tę znajdziecie na okładce książki czy na portalach i blogach literackich. Ja dzielę się swoimi wrażeniami po lekturze powieści.

Prosty, nie przeintelektualizowany, język autorki, wartka, wielowątkowa akcja powieści, świetnie skonstruowane dialogi i charakterystyczne dla Izabelli Frączyk poczucie humoru czynią z jej książek świetną lekturę. Czytając Izę Frączyk możemy być pewni, że nie zabraknie emocji, wzruszeń, czasami bezdechu w oczekiwaniu na rozwój sytuacji. Pomimo emocji towarzyszących lekturze czytelnik odpoczywa gdyż, znając autorkę wie, że powieść musi zakończyć się happy endem. Albowiem Izabella Frączyk, co sama wielokrotnie podkreśla, nie cierpi złych zakończeń.

I tak jest również w najnowszej, mającej swą premierę 9 listopada, powieści „Jedną nogą w niebie”.

Z żalem żegnam się z bohaterami „Stajni w Pieńkach” i jednocześnie z niecierpliwością czekam na kolejne powieści Izabelli Frączyk. Tym bardziej, że w zapowiadanych powieściach chce zmienić konwencję swojej dotychczasowej twórczości, odejść od schematu biednej, skrzywdzonej przez los kobiety i zaproponować nam przeciwstawny biegun. Bohaterowie wcale nie będą biedni, co nie znaczy, że ich życie będzie usłane różami a lektura powieści dostarczy nam mniej emocji.

Trzymam kciuki !!!