Kaori

Robot-niańka wybucha na oczach swojego podopiecznego. Czy to błąd fabryczny, a może ktoś celowo wydał mu takie polecenie. Śledztwo prowadzi Kaori Nakamura z wydziału cyberprzestępczości. Policjantka patrząca z nieufnością na rozwój technologiczny. Marta Sobiecka właściwie przydziela jej trzy sprawy, bo pojawia się też wątek poboczny porwanego chłopca, a także Kaori angażuje się w poszukiwania siostry swojego partnera, która nie wróciła po koncercie. A to wszystko dzieje się w Japonii już chyba trochę zmęczonej ogromem nowinek technologicznych na jej ulicach.

„Kaori” można określić jako cyberpunkowy kryminał. Prym wiodą wątki kryminalne – o których wspomniałam w poprzednim akapicie – jednak Sobiecka umiejętnie wplata w tę książkę kwestie socjologiczne komentując aktualne problemy społeczne. Zawierzenie technologii, samotność, rodzicielstwo, pozycja zawodowa kobiet. Natomiast tło jest i japońskie, i cyberpunkowe, a to się bardzo dobrze łączy, a na pewno wpisuje się w nasze wyobrażenie o tym państwie. Te wszystkie neony, hologramy, gadżety, a także umiłowanie pracy to jest obraz Japonii, jaki widzę w mediach. Dlatego świat, jaki Sobiecka tworzy w tej książce wydaje nam się bardzo bliski. Cyberpunkowy pierwiastek w „Kaori” może i jest subtelny (ale niewątpliwie jest), przez co książka ta może spodobać się zarówno fanom kryminałów, jak i science-fiction.

A czy mnie się spodobała? Ja bardzo lubię oba wspomniane wcześniej typy powieści, więc wiele wskazywało na to, że „Kaori” trafi w mój gust. Sobiecka od razu kupiła mnie „lekkim piórem”, a nietypowe tło nadało kryminalnej zagadce ciekawy wydźwięk. Przyznam, że dobrze czułam się w świecie, jaki wykreowała autorka, chociaż cieszyłam się, że nie jestem jego częścią, bo zauważyłam w nim wiele niepokojących zjawisk, a granice moralnego postępowania przesunęły się na niekorzyść zwykłego obywatela. Pojawiło się coraz więcej możliwości popełnienia przestępstwa, ale czy policja ma więcej narzędzi prewencji i ścigania? A może lepiej zadać pytanie, czy są one efektywne? Wracając do moich wrażeń. Mam tylko jedną niewielką uwagę. Odniosłam wrażenie, że główna bohaterka poświęca się tylko jednej sprawie naraz. Kiedy szuka siostry partnera, jakby zapominała, że prowadzi śledztwo i vice versa. Finalnie autorka fajnie wszystko spina, ale w trakcie fabuły można by zadbać o większy „multitasking”.

Podsumujmy. „Kaori” to udane połączenie kryminału i science-fiction. Cyberpunkowe elementy, jakie autorka książki zawarła w powieści, nie przytłaczają czytelnika, a nadają historii specyficzny smaczek i czynią ją wyjątkowo atrakcyjną. Dyskusja o sztucznej inteligencji i socjologicznych oraz kulturowych skutkach rozwoju technologicznego trwa, więc powieść ta została wydana w dobrym czasie.

#współpracabarterowa

Czy powierzylibyście maszynie opiekę nad dzieckiem?

Uwielbiam twórczość Marty Sobieckiej, jej "Algorytm życia" i "Chind?gu", dlatego obok "Kaori" nie mogłam przejść obojętnie!Zanurzenie się w ten futurystyczny, cyberpunkowy świat w japońskim klimacie było jak długo wyczekiwany powrót do domu!

Robot-opiekun marki NannyNippon wybucha i to na oczach siedmioletniego chłopca! Kaori, oficer do spraw z cyberprzestępczością ma nie lada zagadkę do rozwikłania. Czy to zwyczajna awaria? A jeśli robot zrobił to celowo, to dlaczego? Zegar tyka, przedziwne przypadki się mnożą. Czy uda się Kaori z pomocą hologramu jej nieżyjącego brata rozwikłać tę sprawę?

Trafimy tu do wysoko stechnicyzowanej przyszłości, iskrzącej neonami, pełnej telebimów i billboardów. W tym świecie samojeżdżące pojazdy, kapsuły regeneracyjne, bioboty, hiperhologramy zmarłych ludzi są powszechne, do snu utulają miraże złotych rybek, zabiegi usuwania traumatycznych zdarzeń z pamięci są na porządku dziennym.

Marta Sobiecka ma talent do tworzenia niebanalnych intryg kryminalnych, zawsze są takie nieoczywiste, pełne zaskakujących zwrotów akcji. Tutaj jak zawsze przebija się wątek ludzki. W tej przyszłości ludzie wciąż są pełni lęków, natury ludzkiej się nie oszuka.

Uwielbiam kreację głównej bohaterki, to po prostu mistrzostwo. Targana traumatycznymi przeżyciami, nieufna wobec innowacyjnych nowinek technologicznych. Jako kobieta nie ma łatwo, niczym samotna wilczyca twardo dąży do rozwikłania intrygi.

Ta książka skłania do refleksji, że nie wszystko jest takie czarno-białe. Czy urządzenia, te wszystkie hologramy, androidy mogą zastąpić prawdziwe relacje międzyludzkie, zwłaszcza rodzicielskie? Są namiastką pozwalającą utrzymać samotne dusze ludzkie w ryzach, przy zdrowych zmysłach, ale czy niebezpieczeństwa jakie implikuje sztuczna inteligencja są tego warte? Szaleńcza pogoń za prestiżem, wirtual zaburzający postrzeganie rzeczywistości, narkotyki, pragnienie wiecznej młodości i ciemne sprawki celebrytów mamiących swych idoli i interesy bogatych, gigakorporacji pogłębiające hierarchizację społeczeństwa. Czy przy innowacyjnej technologii wciąż będzie zachowana świadomość moralna? Wykreowana przez autorkę przyszłość niby taka odległa, a nadejdzie szybciej niż myślimy, a część problemów już teraz nas dotyka.

Uwielbiam! Polecam! I wypatruję już kolejnej!