Kroniki skrzatów. Część III: Dolina stokrotek
Marbella Atabe

"Kroniki skrzatów. Dolina Stokrotek" to już trzecia część baśni autorstwa Marbelli Atabe, w której bohaterami są ludzie, skrzaty, olbrzymy, wróżki, smoki, elfy i zwierzęta. Obszerna treść pozwala na długo oderwać się od rzeczywistości i zanurzyć się w świecie, gdzie za sprawą złych czarów nastąpiły zmiany, których odwrócenie nie jest łatwą sprawą, a do tego wszystko to wymaga współdziałania wielu postaci. Największym wyzwaniem jednak jest konieczność... zsynchronizowania czasu. Czy wszystko zakończy się zgodnie z oczekiwaniami? Czy znajdziemy tu odpowiedzi na wszystkie nasze pytania? Czy to już ostatnia część baśni?

"Kroniki skrzatów" są dla tych, których nie przeraża duża ilość stron, a jednocześnie nie zniechęca dość obszerne wprowadzenie w sytuację (w pierwszej części działo się niewiele, w drugiej fabuła była bardziej rozbudowana, a do tego pojawiło się trochę nowych postaci, natomiast w "Dolinie Stokrotek" akcja jest najbardziej dynamiczna i dochodzą kolejni bohaterowie). Urozmaiceniem treści są ilustracje stworzone przez samą autorkę. Nie jest ich dużo, ale pozwalają zobaczyć wykreowane postacie oczami samej Marbelli Atabe. Jedni mogą to uznać za zaletę, ale pewnie znajdą się też tacy, którym ograniczy to stworzenie własnego wyobrażenia poszczególnych bohaterów.

Uwaga, książka jest naprawdę ciężka (nawet jak na taką liczbę stron). Dodam, że okładka jest miękka (choć ze skrzydełkami 😉).

Jeśli chodzi o treść to tak jak wspomniałam wcześniej - ta część była moim zdaniem bardziej interesująca niż poprzednie (szczególnie w porównaniu do pierwszej) - więcej się działo, a było mniej samych opisów tła wydarzeń. Powiedzonkiem charakterystycznym dla tej części jest "Niech to nietoperz pokąsa."

"Kroniki skrzatów. Dolina Stokrotek" (oczywiście wraz z wcześniejszymi tomami) poleciłabym przede wszystkim młodym molom książkowym, którym nie straszna waga i grubość tomu, a także smoki, czarownice i inne nadprzyrodzone postacie.

"Ucz się pilnie, a zobaczysz, wszystko się powiedzie. Potrzebna jest tylko wytrwałość i cierpliwość w dążeniu do celu."

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Długo czekałam na powrót do Doliny Stokrotek, oj długo. Czasami - na krótką chwilę - popadałam w zwątpienie czy kiedykolwiek on nastąpi, ale nigdy nie straciłam nadziei na spotkanie z przyjaciółmi, którzy na stałe zagościli w mojej wyobraźni (podsycanej, co jakiś czas powrotami do pierwszego i drugiego tomu Kroniki skrzatów). W końcu nadszedł dzień, gdy wzięłam w dłonie trzeci tom wyżej wymienionej baśni i przepadłam na długie godziny w krainie, której nie da się zastąpić niczym innym.

Czarodziejka Arabelka poznaje kolejne, pamiętnikowe wspomnienia swojego ukochanego dziadka Gutka. Razem z Amelką przygotowuje się do wielkiej wyprawy, towarzyszy olbrzymowi Teodorowi w niecierpliwym oczekiwaniu na pobudkę ulubionego skrzata Pokrzywka oraz wraz z czarownicą Marbellą pilnuje, by Gustaw w spokoju powracał do zdrowia. Chociaż jest tylko słuchaczką, przeżywa przygody, które dotyczyły jej bliskich tak, jakby sama w nich uczestniczyła, a kto wie ile ich jeszcze będzie aż historia zatoczy koło.

Kronika skrzatów. Część III: Dolina Stokrotek to baśń, w której dobroć, serdeczność i oddanie widać na każdej z prawie 600 stron. Czytelnik ma niepowtarzalną okazję zaprzyjaźnić się (o ile nie zrobił tego wcześniej) z Amelką, Teodorem, Rufim i Tulą, wtulić w opiekuńcze ramiona babci Jaśminny oraz mamy Amby, stworzyć coś pięknego, drewnianego z tatą Mobim, wysłuchać niejasnych przepowiedni babci Szagawarry, a także ciekawostek ze skrzaciego świata, które dostarczą wujek Grusznik i Pokrzywek czy nauczyć się czarów razem z Marbellą, Gutkiem i Serafinem. A sposób, w jaki to wszystko jest przedstawione, zmiany, jakie zachodzą w poszczególnych bohaterach i świat, w którym dobro, szlachetność, troska, a przede wszystkim miłość nie są tylko nic nieznaczącymi słowami sprawia, że książkę się nie czyta, a chłonie i to całym sobą.

Niezwykłe jest to, że mimo mnogości postaci, czytający nie będzie miał problemu z zapamiętaniem, kto jest kim - wiedza ta przychodzi naturalnie, a w razie jakichkolwiek wątpliwości zawsze można skorzystać ze spisu znajdującego się na końcu książki. Mało tego zachwyca fakt, iż nikt nie został pominięty. Każdy jest ważny, a jego historia jest częścią całości i nie sposób sobie wyobrazić, by kogokolwiek mogło zabraknąć.

W Dolinie Stokrotek nawet teoretycznie najsłabsze ogniwo - ktoś, na kogo nie postawiłoby się złamanego grosza, okazuje się niezbędnym ogniwem, które po prostu trzeba tylko i wyłącznie docenić. Prawidłowością jest także fakt, że bogactwo ani zaszczyty szczęścia nie dają, a co daje? Bycie sobą, okazywanie wszystkim życzliwości i miłosierdzia oraz postępowanie według wcześniej obranych zasad. Dzięki temu można znaleźć przyjaciół na całe życie oraz miłość po kres nieskończoności.

Całości dopełnia przepiękna okładka i ilustracje, które wyszły spod ręki samej autorki. Może jestem mało obiektywna, ale uwielbiam Kroniki skrzatów od pierwszego tomu i czekam niecierpliwie na kolejną część. Przecież to wszystko nie mogło się tak skończyć!