Magiczna rana

Sięgnęłam po tę książkę Masłowskiej tylko dlatego, że była w finałowej siódemce Nagrody Literackiej Nike. To moje drugie podejście do autorki, po "Wojnie polsko-ruskiej..." i ono również jest nieudane. To, co jest dla mnie cenne, to obserwacja rzeczywistości opisana w książce. Co prawda ta obserwacja jest bardzo stronnicza i obciążona pesymizmem, a nawet nie wiem czy nie pogardą do świata, no ale jest. To jest zaleta. Co mi się nie podoba? Styl. Dla mnie jest absolutnie nie do przejścia. Wiem, że autorka bawi się językiem polskim, nawet mu dziękowała na gali wręczenia Nike, no ale mnie ten język w tej książce nie pasuje. Mam poczucie, że jest sztuczny, przekombinowany i niespójny. Na przykład w poszczególnych słowach występują błędy, bo bohater pewnie takie by robił w rzeczywistości, no i w porządku. Tylko, że te błędy są wstawione w język zbyt literacki, którego ten bohater by nie użył w realnym życiu. I dla mnie język powinien być w całości dostosowany do bohatera albo nie powinno być tych błędów. Sporo było takich zgrzytów. I obraz świata też niefajny, więc pani Masłowskiej mówię dziękuję, pewnie już się nie spotkamy.

Nie polubimy się literacko z Dorotą Masłowską. Nie odmawiam jej pisarstwu pewnej energii, ale jej twórczość kojarzy mi się z jakimś wkurzonym malkontentem, na dodatek patrzącym z wyższością na tych, którzy nie dostrzegają, jak beznadziejne życie wiodą i jacy są głupi. To wieczne narzekanie na klasowość, kapitalizm, aspiracje, klasę średnią i ogólnie polski syf nie wnosi już nic nowego.

"Magiczna rana" to dziesięć opowiadań napisanych w tym samym tonie cierpiętniczo-prześmiewczym. W kilku opowiadaniach pałętają się co prawda te same postaci, ale to jeszcze nie czyni z tej książki powieści.

Dla mnie jej świat jest nieprzyjemny, pełen marazmu. To nie jest mój świat. I nawet jak stu recenzentów powie mi, że to niemalże koh-i-noor polskiej literatury, to mnie nie przekonają. Niestety Masłowska mnie nie urzeka, tylko frustruje, złości i oblepia beznadzieją.