Malarka wiosennych łąk
Joanna Szarańska

#malarkawiosennychłąk to książka, którą od dawna chciałam przeczytać. Jednak wiecie jak to jest, uparcie wpadało w koszyk coś innego. Kiedy zobaczyłam, że Patrycja @kobiecym.okiem organizuje wędrującą książkę to jakoś nie wahałam się zgłosić.

Najpierw to co widać od razu, czyli bajeczna okładka, której trudno się oprzeć, a co w środku?

Maria, malarka, która straciła serce do malowania. Jej wysoka wrażliwość zabiła całą wenę gdy bohaterka straciła wiarę w ludzi... Jednak nie tylko to jest problemem. Cała radość życia, pogoda ducha i wewnętrzna radość, jakoś przestały bohaterce towarzyszyć. Jednak kilka godzin z koleżanką, w pewnym siedlisku, powoduje, że zaczyna mieć plany... I to wystarczy ode mnie ?

Jak ja pochłaniałam tę książkę. Ona jest jak paczka chipsów czy pudełko orzeszków, no to jeszcze jednego. Póki nie ma dna, no ni diabła nie odłożę. Zakochałam się w tych malowniczych opisach, które tak pięknie prowadzą czytelnika po okolicy. Polubiłam Marię i nie tylko ją. Kompletnie nie chciałam się rozstawać z tą historią. Z każdym rozdziałem patrzyłam jak ubywa stron i myślałam jak napełnić je od nowa. Więc gdy pod tekstem kończącym powieść zobaczyłam ,,koniec tomu pierwszego" wręcz skakałam z radości.

To moje pierwsze spotkanie z piórem Autorki i zdecydowanie nie ostatnie, pokochałam te spacery po emocjach i plenerach. Otuliłam się dobrem, ciepłem i nadzieją. Lekkie i swobodne pióro kreśliło przede mną zgrabne słowa, a ja mogłam płynąć i cieszyć się lekturą.

Powiem, że #wartojakpieron ale to i tak za mało, tę książkę bardzo, bardzo warto przeczytać ?

Maria jest malarką i marzy o rozwinięciu skrzydeł. Jednak przez zdradę bliskiej osoby traci wiarę w ludzi i przestaje malować. Niespodziewanie pewnego dnia otrzymuje telefon od swojej koleżanki, z którą nie widziała się od lat. Ta zaprasza ją do siedliska usytuowanego w przepięknej scenerii. Maria urzeczona domem postanawia wynająć go na kilka dni. Czas spędzony w Granicach pozwala jej odzyskać spokój ducha i wiarę we własne możliwości. Przy okazji będzie jej dane poznać historię tajemniczej malarki wiosennych łąk.
Nie trzeba wiele by się nią zauroczyć. Nie trzeba wiele by delektując się nią przepaść bez reszty. Wystarczy tylko usiąść w wygodnym fotelu i zagłębić się w tej historii. Wtedy otworzą się przed nami drzwi do krainy, którą wykreowała dla nas autorka. Nawet nie spostrzeżemy się, kiedy przez nie przejdziemy a wtedy Maria i jej historia stanie się nam niezwykle bliska. Ja w pewnym momencie zaczęłam traktować ją niczym bliską koleżankę, którą z chęcią bym wysłuchała. Tak samo było z Krystynką, która ujęła mnie swoją wielką empatią wobec zwierząt. Gorąco popierałam jej działania mające na celu poprawę ich dobrostanu. Wiem, że na wsiach są bardzo potrzebne takie Krystynki, które dadzą impuls do zmian w obchodzeniu się z naszymi milusińskimi. Cieszę się niezmiernie, że w niniejszej książce został poruszony tak ważny temat. Oby taka forma edukacji zagościła w książkach na stałe.  
Malarka wiosennych łąk kusi historią złożoną z emocji, smaków, zapachów, kolorów i nuty tajemnicy. W niezwykle lekki i sugestywny sposób opowiada o życiu zwykłych ludzi. Dzięki książce możemy poznać historię poruszającą najdelikatniejsze struny naszego serca. Gorąco ją polecam ! 

Okładka nowej powieści Joanny Szarańskiej jest nietypowa. Przyjemnie trzyma się ją w dłoniach. Chropowata faktura zachęca do pogładzenia jej i sięgnięcia do wnętrza.

Główną bohaterką tej opowieści jest Maria, malarka, która w natłoku codziennych problemów straciła zdolność przelewania na płótno swoich emocji i wyobrażeń. Frustracja rosła powoli, aż wybuchła jak wulkan w chwili, kiedy Maria zorientowała się, że oszukała ją osoba, której bezgranicznie ufała. Kobieta została bez bliskiej sercu osoby i bez oszczędności, a jej marzenie wystawienia prac w galerii sztuki legło w gruzach. Zbieg wydarzeń sprawia, że malarka decyduje się spędzić trochę czasu w siedlisku w Granicach. Wynajmuje dom z ogrodem, który jawi jej się jako samotnia, gdzie będzie mogła odpocząć, zdystansować się, a w końcu odzyskać zdolność malowania. Pewnego dnia Maria natrafia na strychu wynajmowanego domu na niecodzienne znalezisko, które zawładnie jej myślami i uruchomi wyobraźnię.   

Akcja powieści toczy się niespiesznie. Autorka pozwala czytelnikowi powoli poznawać bohaterów i obserwować ich życie. Wchodzimy do świata Marii i jej córki Oli, która lada chwila wyfrunie z gniazda. Pięknie przedstawiona relacja matki i córki chwyta za serce. Obie kobiety troszczą się o siebie i mają dobry kontakt, jakiego życzyłyby sobie na pewno wszystkie matki i córki.

Najbardziej do gustu przypadła mi postać Krystynki. Nie będę Wam zdradzać, kim ona jest, aby nie popsuć przyjemności czytania. Musicie ją poznać osobiście podczas lektury. Spodziewajcie się jednak zadzioru i charakterku.    

Spodobało mi się również porównanie ludzi do kart książki. Kiedy wyrwie się jakąś kartkę ze środka, książka zmieni się, stanie się niepełna, jak niepełny stałby się człowiek pozbawiony fragmentu swojego życia. To porównanie działa na wyobraźnię.