Mazurek dla dwóch nieboszczyków

Jestem na nie. Motywem przewodnim powieści jest zemsta na niejakim Fabianie Mingueli, mordercy (nie jedyny zresztą). Zdarzają się fragmenty ciekawe, refleksje warte zapamiętania (o szacunku, honorze, wdzięczności, ludzkich ułomnościach i słabościach, śmierci), ale ogólnie książka jest nudna, Autor nawija w kółko o tym samym, rozmowy momentami przypominają strumień świadomości Autora, nużący strumień świadomości. Fabuły nie uważałam nigdy za niezbędny element, ale tu nie została ona zastąpiona rozważaniami, tylko niechronologicznymi "spotkaniami" z rozmaitymi postaciami, w tym księżmi, nie hamującymi się ze swoimi popędami seksualnymi. Zakończenie jest również znane od samego początku, jedynym zaskoczeniem może być, co najwyżej, sposób wykonania "egzekucji". I nie poczułam żadnego niepowtarzalnego klimatu Galicii, co obiecywał opis umieszczony na okładce.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)