Miecze dobrych ludzi
Snorri Kristjansson

X wiek chyli się ku końcowi. Stenvik to przedostatni przystanek w długiej podróży pełnej przygód Ulfara i jego kuzyna. Wędrowcy są już zmęczeni po dwuletniej tułaczce. Pragną jak najszybciej powrócić do domu. Jednak muszą jeszcze zawitać do tego miasta. To tu młody Ulfar po raz pierwszy w swym życiu zakochuje się prawdziwie w pięknej mężatce - Lilii. Jednak gniew jej męża to nie największe zagrożenie z jakim młodzieniec będzie musiał stanąć twarzą w twarz. Król Olaf (szerzyciel wiary w Białego Chrystusa) maszeruje na Stenvik ze Wschodu, a z północy nadciąga czereda krwiożerczych wojowników pod dowództwem tajemniczej kobiety. Dodatkowo w mieście wybucha konflikt. I wtem przyjaciel okazuje się wrogiem...

"Miecze dobrych ludzi" to pierwszy tom sagi o Walhalii autorstwa Snorriego Kristjanssona. To historia osadzona w średniowiecznej Norwegii. Akcja powieści rozgrywa się w ciągu kilku dni, a każda z trzech głównych walczących tu sił liczy swoich wojowników w setkach. To mogła być orzeźwiająca zmiana w porównaniu z długimi seriami, które obejmują swą fabułą lata i kontynenty. Jednak pierwsze trzy czwarte książki posuwa się w iście wolnym tempie. Autor bardzo powoli buduje historię. Poznawałam coraz więcej, byłam coraz bliżej bohaterów, jakbym ustawiała ostrość w aparacie fotograficznym. Napięcie ciągle wzrastało. Wtem stało się niemal nie do zniesienia. I wtedy nastąpiła ostateczna bitwa. Tak żywa, że nie uniknęłam odczucia jakbym tam była. Jakbym osobiście w niej uczestniczyła. Siekiery ociekające krwią, wokół stosy trupów. Nie wiadomo kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. Nieufność, wkradająca się w umysły najbardziej hardych wojowników i wywołująca u nich uczucie niepewności. To najbardziej ekscytujące opisy walk jakie kiedykolwiek czytałam.

Co dziwne - książka nie ma jednego, głównego bohatera. Można tu zauważyć wiele barwnych postaci, ale nie związałam się z żadną z nich. Nawet jeśli chciałam nimi gardzić Kristjansson wyjaśniał mi pobudki ich działań. Nie polubiłam ich, ale nie byłam w stanie ich potępiać, ponieważ poznałam ich przeszłość na tyle dobrze, że wiedziałam jaką drogę musieli przejść, aby znaleźć się w obecnej sytuacji. Z szerokiej galerii bohaterów warto tu wspomnieć Ulfara, który wraz z zagłębianiem się w fabule zyskuje trochę doświadczenia życiowego. Okazuje się być przebiegłym, sprytnym i kreatywnym strategiem. Dowiaduje się, co to znaczy bać się o życie ludzi, których się kocha i faktycznie ich utracić. Innym bohaterem, który zapadł mi głębiej w pamięci jest Audun Arngrimsson, kowal. Dlaczego właśnie on? To postać dwoista. Jego konflikt wewnętrzny doskonale ilustruje postawę wszystkich wojowników, ich tęsknotę za pokojem, ale i jednoczesne rozkoszowanie się nieskrępowanym szaleństwem walki.

Książka zawiera to wszystko, czego oczekiwałam od powieści o Wikingach. Bitwy, mnóstwo krwi, miecze, topory, latające wnętrzności i rozbite czaszki. Wiele tajemnic, skomplikowanych relacji, mnóstwo dramatów i sprytne poczuciem humoru. Co ważne - elementy fantasy są tu zaznaczone bardzo delikatnie. Tylko w ostatnich rozdziałach wychodzą na pierwszy plan. Bez zbyt wielu akcentów fantastycznych lektura sprawia wrażenie bardziej autentycznej. 

Mówiąc krótko to dobry debiut. Autor wzbogacił tą historię o intrygujące machinacje polityczne, skomplikowany wątek miłosny i niesamowitą walkę w świecie rozdartym pomiędzy starymi bogami i nową wiarą. Jej zakończenie bardzo mnie zaskoczyło. Okazało się całkowicie nieprzewidywalne. Ostatnie 80 stron minęło mi jak z bicza strzelił. Momentami chwytałam się na tym, że spowolniałam czytanie lektury, ponieważ pragnęłam jeszcze jak najdłużej pozostać w tym świecie. Niezapomniana atmosfera. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom tej serii...