Moja walka. Tom 2
Karl Ove Knausgard

Dopiero w trakcie lektury drugiej części powieści w pełni doceniłem jakość fantastycznego stylu pisania Norwega, który potrafi na kilkunastu stronach opisać kilku minut ze swego życia w taki sposób, że czytelnik widzi oczami bohatera w sposób bardzo dokładny otaczającą go rzeczywistość, miejsce i napotkanych przez niego ludzi. Druga część powieści to przede wszystkim opis dojrzałych fascynacji autora kobietami, związkami z nimi, problemami łączącymi się z ojcostwem i macierzyństwem oraz nie do końca zrozumiałych dla niego relacji damsko-męskich. Rodzaj autobiografii przedstawionej przez Norwega wymagał moim zdaniem przede wszystkim niebywałej odwagi. Ujawnienie przez niego całemu czytelniczemu światu jego lęków, uprzedzeń, kompleksów i uczuć jakie żywił i żywi do najbliższych mu osób wymagało bardzo dużego samozaparcia, odwagi i pewności siebie. Jako przykład może służyć opisywana przez niego scena rodzenia dziecka przez ukochaną żonę Lindę, w której czynnie uczestniczy autor. Karl Ove wie, że w każdej chwili może poprosić o pomoc w porodzie inną pielęgniarkę, gdy widzi, że żona jest niezadowolona z opieki obecnej położnej, ale nie robi tego, gdyż w jego mniemaniu sprawiłby przykrość tej pierwszej, która przecież "tak bardzo się stara." O swoich wadach i kompleksach autor opowiada bez najmniejszego skrępowania i wstydu, co z pewnością nie jest dla niego zbyt łatwe. Na szczyty literackiego kunsztu Knausgard wspina się w czasie opisu porodu, kiedy to wspólnie z Lindą walczą z kolejnymi falami bólu odmawiająca przyjęcia środków przeciwbólowych. Wspaniała i wciągająca literatura pozwalająca jednocześnie poznać skandynawski świat widziany oczami wrażliwego mężczyzny oraz jego skomplikowane relacje z kobietami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)