Mumia: jezioro krwi

Jeśli fascynuje Was starożytny Egipt i szukacie fantastyki, która ma duszę, brutalność i świeci blaskiem dawnych bogów, to cała trylogia „Mumia" jest niczym skarb, który czeka, byście go odkryli! Pamiętam swoją fascynację pierwszą częścią, w której wybrana przez głównego bohatera droga nienawiści doprowadziła do nadejścia tytułowej mumii. Druga część „Mumia. Morze piasku” obfitująca w krwawe walki i siejące śmierć plagi, tylko spotęgowała to wrażenie. Teraz nadszedł czas na wielki finał, „Mumia. Jezioro krwi".

Spod pióra Pawła Leśniaka wyszło mocne, satysfakcjonujące i niezwykle emocjonalne zakończenie, które udowadnia, że ten cykl musiał się tak skończyć. Czy Mumia ocaliła Egipt, a jego mieszkańcy w końcu zaznali spokoju? To pytanie, na które w końcu otrzymujemy odpowiedź, ale oczywiście Wam jej nie zdradzę.

Tę część zdecydowanie można określić kulminacją wszystkich wydarzeń i emocjonalną apokalipsą. Mose kierowany chęcią ratowania swojej wnuczki Teje trafia w zaświaty, gdzie toczy walkę przede wszystkim ze sobą samym. Poddawany próbom musi zmierzyć się z trudną prawdą, a jego wewnętrzna walka jest równie potężna, jak ta trwająca na zewnątrz. Bo świat w obecnym kształcie rozpada się i pogrąża w mroku. Giną nie tylko ludzie, ale i bogowie, a Bailir nie cofnie się przed niczym, by odzyskać władzę nad Egiptem.

W trzeciej części nie brak trudnych emocji, jeszcze trudniejszych wyborów, ale i opisów brutalnych walk, które budują dynamikę tej mrocznej historii. To w finale, gdy bogowie toczą otwartą wojnę, a granica między zaświatami a światem żywych niemal się zaciera, czytelnik otrzymuje to, na co czekał - nie tylko wyjaśnienie wątków otwartych we wcześniejszych tomach, ale też epickie poświęcenie, które ma moc odmiany losów całego Egiptu

Autorowi udało się stworzyć spójną trylogię, która przenosząc nas tysiące lat wstecz, ukazuje emocje i motywy, które są tak podobne do współczesnych. Nienawiść, miłość, żądza władzy, manipulacja bogów, to wszystko przenika się, tworząc niepowtarzalny i intrygujący klimat na przestrzeni trzech tomów.

Mnie ta historia pochłonęła niczym gorące piaski pustyni, a trzecia część, która jest niczym apoteoza gatunkowa, udowadnia, że ten cykl fantastyczny musiał się tak skończyć. Zdecydowanie warto ją poznać!