Odrzucona miłość
Peter Robinson

Miłość! Któż jej nie zna ! Niektórzy mówią że to ona właśnie jest filarem tego świata, że bez niej świat by nie mógł istnieć. Opiewana w pieśniach , opisywana w książkach , grana w filmach i na deskach teatrów od zarania dziejów. Znana wszystkim, nazywana durną , młodzieńczą , niedojrzałą, ale też romantyczną, wzniosłą i piękną . Wydaje się że miłość to coś wspaniałego pożytecznego i pożądanego , ileż to razy (przyznajcie się kobitki) wzdychałyśmy ocierając jedną małą łezkę z kącika oka i przyciskając chusteczkę do serca , '' żeby mnie ktoś kochał aż tak, jak ten Michorowski Stefcię , albo Rhett Butler Scarlett O'Harę . ''.

Jednak ta niezmordowanie poszukiwana miłość ,jest jak księżyc , ma też swoją ciemną stronę . Kiedy staje się , nieszczęśliwa, nieodwzajemniona, odrzucona , albo wręcz odwrotnie, nachalna i zaborcza , kiedy już przestaje być miłością , a staje się....obsesją i patologią . Właśnie taką psychopatyczną '' miłość '' pokazuje nam w swojej książce Peter Robinson .

Młoda gwiazdka serialu o policjantach , zaczyna dostawać niepokojące listy od nieznajomego wielbiciela . Sarah, na początku nie specjalnie się tym przejmuje, do momentu kiedy ów wielbiciel w listach zaczyna wspominać ich wspólną przeszłość , a wokół Sarah zaczynają ginąć ludzie... Z czasów o których wspomina zakochany, dziewczyna niewiele pamięta , były to jej lata durnej młodości zaćpanej i zapitej do nieprzytomności . Kto dręczy młodą aktoreczkę , skoro jej ówczesny '' narzeczony '' zaćpał się na śmierć ? Sprawę próbuje wyjaśnić Arvo Hughesa, policjant , oczywiście też po przejściach, żeby nie było .

Cóż, jak wielu przedmówców przede mną ja też uważam że nie jest to kryminał wysokich lotów . Jest to jedna wielka sztampa. Oklepana postać tak głównej bohaterki jak i detektywa . Nic zaskakującego , nic odkrywczego . Zero wzlotów , ale i upadków niewiele . Przeczytałam , ale jest to książka z tych do zapomnienia najdalej jutro . Niczym mnie tutaj autor nie zaskoczył, nie wzruszył , nie zadziwił , śledztwo prowadzone dość żmudnie i rzeczywiście tak jakoś sztucznie , no i to zakończenie, takie melodramatyczne i ten sprawca taki... , nie wiem , czy miałam go na końcu polubić ? Oj słabiutko , słabiutko panie Robinson

Jednak na coś mi się ta książka przydała, dzięki niej przypomniała mi się piosenka którą swego czasu często z tak zwanych płyt '' pocztówek '' słuchała moja mama, a nawet jak miała dobry humor , lubiła sobie ją nucić zaprawiając na przykład zupę pomidorową . Na pocieszenie po marnej lekturze spróbuję wstawić link do tej piosenki , mnie ona poprawiła humor :)

To była miłość proszę państwa , piosenka w specyficznym wykonaniu Stanisława Grzesiuka :)
Posłuchajcie : ?

https://www.youtube.com/watch?list=RDRrik2NJ3hvM&v=Rrik2NJ3hvM

(wystarczy skopiować link do przeglądarki)