Pasierbica

"Pasierbica" to książka, która chodziła za mną już od jakiegoś czasu, jednak nie tak łatwo było ją zdobyć. Dostępna była tylko w jednej bibliotece, w księgarniach jej nie było, jednak w końcu udało mi się ją szczęśliwie zakupić przez internet. Autorka Donna Ford obecnie dorosła już kobieta, która ma rodzinę i odniosła sukces zawodowy opisuje horror jaki w dzieciństwie zgotowała jej macocha. Nie do pojęcia jest dla mnie jak można tak znęcać się nad drugim człowiekiem, zwłaszcza słabym i bezbronnym, postawa ojca bohaterki mnie denerwowała, miałam ochotę porządnie nim potrząsnąć i przemówić do rozumu, żeby się opamiętał i ukrócił cierpienia swojej córki. Podczas lektury czytelnik zadaje sobie pytania co ta dziewczynka była winna, że spotkało ją takie traktowanie. Porównywanie macochy do zwierząt jest nie na miejscu, ponieważ zwierzęta bywają bardziej skłonne do uczuć niż niektórzy ludzie, dla mnie to sadystka lubiąca znęcać się nad słabszymi. Opisy znęcania się nad Donną ściskały mnie za gardło. Zgodzę się, że styl autorki nie jest zachwycający, jednak jak mogła ubrać w piękne słowa te wszystkie potworne rzeczy, które ją spotkały? Tego nie da się inaczej opisać. To jedna z pozycji, którą wciąż pamięta się po przeczytaniu. Jedyne pocieszenie w tym, że Donna wyszła na prostą, ma rodzinę na którą zawsze może liczyć, czego tak bardzo brakowało jej w dzieciństwie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Donna Ford jako mała dziewczynka nie miała prawa głosu. Nikt nigdy nie usłyszał jej wołania o pomoc. W końcu przestała prosić o przebaczenie. Przestała prosić o jedzenie. Przestała prosić o pozwolenie na pójście do toalety. Słowa nie niosły otuchy i pociechy - tylko gniew i nienawiść. Tak jak przestała prosić, przestała też żywić nadzieję. Opieka społeczna o niej zapomniała. Szkoła przymykała oczy na siniaki i kości sterczące spod skóry wygłodzonego ciała. Nie była tylko dzieckiem pozbawionym głosu - była niewidzialna. To historia małej dziewczynki... i jej macochy.Jej dzieciństwo to błędne koło: głodzenia, bicia, poniewierania,przemocy, okrucieństwa i wykorzystywania seksualnego.... Książka na długo pozostaje w myślach czytelnika....

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Poruszająca historia!!!! Warto przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

książka jak wszystkie z takiej kategori bardzo smutna i poruszająca. Dziewczynka bardzo skrzywdzona przez najbliższych :( aż nie chce się wierzyć że tacy ludzie istnieją.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opisana historia wywołuje ciarki. Gdyby nie informacja, że to wydarzyło się autorce, można by traktować tę książkę jako horror, czy fikcję  literacką. ,,To historia małej dziewczynki.... I jej podłej macochy. To ci przeżyła ona nie mieści się w głowie. Była bita, głodzona, molestowana seksualnie przez wszystkich chętnych, karana bez powodu.  Doświadczała przemocy fizycznej i psychicznej. ,,Boli mnie całe ciało, bo codziennie jest bite i kopane. Jestem mała i chuda, ale macocha  i tak traktuje mnie jak worek treningowy." Autorka zadaje sobie pytanie, dlaczego nikt nie reagował widząc jej wychudzone, posiniaczone ciało, ani ojciec, ani opieka społeczna, ani nauczyciele czy rodzina. Mnie zastanawia również fakt, dlaczego nie ujawniła nikomu tego co robi jej macocha . Nie opowiedziała chociażby ciotecznej babce, z którą miała dobry kontakt. Wiadomo, że bała się zemsty macochy, ale może nie musiałaby do niej wracać. Na uznanie zasługuje, że po traumie z dzieciństwa nie stoczyła się na dno, ale stała się wartościową kobietą, dobra matką. Historia opisana jest trochę chaotycznie, ale autorka nie jest zawodową pisarką. Zabrakło mi informacji co działo się później z jej przyrodnim rodzeństwem. Z opisaną historią  warto się zapoznać, aby uczulić nas na zło, które może być wokół nas. Książka pełna wzruszeń i emocji, na długo pozostaje w pamięci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciężko cokolwiek napisać na temat tej książki... Dzieciństwo z ktorym musiala sie zmierzyć bohaterka bylo tak okrutnie traumatyczne, straszne i ciężkie do wyobrażenia, że trudno uwierzyć, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. Ksiazke sie bardzo szybko czyta, trzy dni wystarczyly by poznać historię tej niesamowicie dzielnej kobiety jaką jest Donna Ford. Podziwiam z całej siły, że pomimo takich doswiadczen w dzieciństwie, dala radę przetrwac w tym trudnym świecie. Ksiazka jest trudna i przygnębiająca, za kazdym razem gdy odkladalam ją na bok, czułam ogromny żal, łapały mnie rozne refleksje "a co jesli to ja byla bgm na miejscu Donny?", "jak inni ludzie mogli przymykac oko na takie traktowanie dziecka?". Myślę ze ta opowieść zostanie ze mna na bardzo długo. To jest ksiazka ktorej sie szybko nie zapomina. Polecam kazdemu z mocnymi nerwami. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trudno oceniać taką książkę. Jak potwornie traumatyczne dzieciństwo, wręcz piekło, zgotowała Donnie macocha ( kobieta i matka przecież). Z każdą przeczytaną stroną miałam ochotę krzyczeć: gdzie był ojciec dziecka ( był głuchy czy ślepy, czy tak mu po prostu było wygodniej), gdzie nauczyciele, pedagodzy, gdzie sąsiedzi ( zapomniałam, korzystali z Donny jak z seksualnego pogotowia dla pedofili)? Nie mogę uwierzyć, że przez kilka lat nikt nic nie widział. Gdybym dorwała tego babsztyla w swoje ręce to nie napiszę nawet co bym zrobiła. Z pewnością to karalne. Cieszę się, że autorce mimo potwornego doświadczenia , złamanego dzieciństwa udało się znaleźć miłość, mieć kochającą rodzinę, realizować się w pracy. Tak trzymać. A ile takich dzieci nigdy już nie wyjdzie na prostą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zachwycaąca a zarazem traumatyczna opowiećć przeżyć młodej kobiety, która przetrwała okrutne dzieciństwo.Ukazany obraz znieczulicy organów państwowych na krzywde dziecka. Walka o siebie i swoje życie.Serdecznie polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Donna Ford - matka trójki dzieci, artystka. W dzieciństwie przeżyła piekło. Znęcanie psychiczne i fizyczne, molestowanie i gwałty, brak miłości i wsparcia, a to wszystko w miejscu, które z pozoru wydaje się bezpieczne. Wśród ludzi, którzy powinni ją kochać i o nią dbać. W miejscu, które stało się jej więzieniem - w jej własnym domu.

Donna nie miała łatwego życia. Gdy była mała trafiła razem ze swoim przyrodnim rodzeństwem do ośrodka opiekuńczo-wychowawczego. Jednak w wieku 5 lat jej życie miało się zmienić. Wracała do domu. Do ojca, macochy Helen i przyrodniego brata Gordona. Miała być bezpieczna i kochana. Miała mieć szczęśliwe dzieciństwo i mamę, która będzie jej okazywać miłość. No właśnie, miała...
Marzenia o rodzinie, o kochającej mamie, pryskają jak bańka mydlana. Helen uświadamia jej, że życie w nowym domu nie będzie tak różowe, jak to sobie wyobrażała. Zmienia dzieciństwo Donny w horror, który trwa sześć długich i bolesnych lat. 
Zamiast kochanej córeczki jest "mała wiedźma", "bękart", "mała suka". Zamiast zabaw, spacerów i rodzinnej sielanki jest przemoc fizyczna i psychiczna. Regularnie bita, głodzona, zamykana w komórce razem ze szczurami lub rozebrana w łazience bez możliwości poruszania się, upokarzana na każdym kroku - a to tylko część horroru jaki stworzyła dla niej Helen.
W wieku 9 lat Donna była regularnie molestowana i gwałcona przez "znajomych" Helen. W swoim domu, w swoim łóżku, za zgodą osoby, która powinna jej chronić. Z czasem Helen przestało to wystarczać. Zaczęła wysyłać dziewczynkę do sąsiadów, znajomych gdzie po raz kolejny została wykorzystana, obdarta z resztek godności.

Zastanawiałam się jak mam ocenić "Pasierbice" Donny Ford. Zaznaczyć dziesięć gwiazdek i powiedzieć "Super! To arcydzieło!"? A może zaleźć jakieś błędy i siłą się do nich przyczepić? Jak mam ocenić to piekło przeżyte przez autorkę? Nie mogę. W końcu to nie jest zwykła książka. To wspomnienia Donny. Wspomnienia jakimi podzieliła się z nami na każdej stronie "Pasierbicy". Ta książka to jej prośba o wysłuchanie, a także o zakończenie tego etapu życia. Zamknięcie drzwi do wspomnień, które przyprawiają o gęsią skórkę.
Po skończonej lekturze rozmyślałam o tym kogo bardziej winię. To Helen była główną organizatorką piekła Donny, ale winnych było zdecydowanie więcej. Opieka społeczna, lekarze, nauczyciele, sąsiedzi, rodzina, czy chociażby sami zwyrodnialcy, którzy za przyzwoleniem Helen krzywdzili jej pasierbice. Oni wszyscy byli przy tym i nie chcieli widzieć przerażonej dziewczynki z wychudzonym i posiniaczonym ciałem, która walczy o przetrwanie. Nikt nic nie widział i nikt nic nie słyszał bo tak było wygodniej.

Dziś Donna Ford jest dorosłą kobietą. Ma rodzinę oraz pracę, która sprawia jej przyjemność. W końcu prowadzi spokojne życie o jakim zawsze marzyła. Podziwiam ją. Za siłę i chęć walki o każdy kolejny dzień. Nie jedna osoba po takim piekle nie potrafi powrócić do życia. Jej się udało. Zamyka ten rozdział w swoim życiu, a "Pasierbica" to jej ostateczne przypieczętowanie tego potężnego bagażu doświadczeń nabytego w dzieciństwie. Z całego serca życzę jej powodzenia i jeszcze większego zastrzyku siły aby mogła spełnić każde swoje marzenie.

Recenzja pochodzi z bloga: www.worldbysabina.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)