Piętno. Stigma. Tom 1

Poznaliście już twórczość Erin Doom?
Ja ostatnio miałam przyjemność przeczytać kolejną powieść spod jej pióra, którym za każdym razem mnie zachwyca.

,,- Udawajmy, że nie drżysz za każdym razem, gdy na ciebie patrzę. Udawajmy, że nie brakuje ci tchu. - Znów poczułam mgiełkę jego oddechu na twarzy. - Udawajmy, że bez przerwy mnie nie dotykasz, że nie nachylasz się w moją stronę, że nie próbujesz się desperacko do mnie zbliżyć, jakby to była jedyna rzecz, która trzyma cię przy życiu. - Stał nade mną, przytrzymując mnie jedną ręką, a drugą trzymał opuszczoną wzdłuż tułowia, z na wpół zaciśniętą pięścią na znak niekwestionowanej siły, której nie trzeba było testować. - Udawajmy, że serce nie bije ci jak szalone, że nie usychasz z pragnienia, by mnie zdominować, znaleźć i zbliżyć się do mnie. Jak chcesz, to możemy udawać, że tak właśnie jest. Ale w głębi duszy i tak ci nie uwierzę."

Po ,,Piętno" sięgnęłam we współpracy barterowej z @flow_books. Ów historia zabiera czytelnika do Filadelfii, klubu Milagro, który hipnotyzuje swym elektryzującym klimatem. Krzyżują się w nim drogi Mireyi i Andrasa. Dwójki młodych ludzi doświadczonych przez życie. Wiele ich dzieli, ale dużo również łączy. A przede wszystkim to samo dotkliwe uczucie bicia poturbowanego serca, które bardziej pragnęłoby nienawidzić, niż kochać. Ich relacja jest trudna, skomplikowana, nieoczywista... Pełna niewypowiedzianych słów i niechcianych, a zarazem boleśnie silnych pragnień. Mamy tu zastosowany slow burn i hate to love. Wszelkie interakcje między głównymi bohaterami rozgrywają się powoli, ale nie brakuje między nimi napięcia, tlącej się z każdą stroną coraz bardziej iskry, która niejednokrotnie wznieca niepohamowany ogień. Z początku poznajemy bieg wydarzeń z perspektywy Mireyi, ale autorka pozwala również dojść do głosu Andrasowi, za sprawą czego moje spojrzenie na tę historię w pewnym momencie uległo diametralnej zmianie. Natomiast nie zmniejszyło ono ilości pytań, które cisnęły mi się na usta podczas jej czytania.
Z niecierpliwością będę wyczekiwać drugiego tomu. Mam nadzieję, że ukaże się on jak najprędzej. Czego możecie się jeszcze spodziewać po tej powieści? Dużego bagażu emocjonalnego. Trudnych tematów, takich jak: przemoc fizyczna i psychiczna, toksyczne relacje, uzależnienie, które są dosyć szczegółowo opisane. Mamy tu do czynienia z wątkiem współuzależnienia. Zależnością między osobą uzależnioną, a najbliższym członkiem jej rodziny. Autorka bardzo szczegółowo opisała ten proces, stając na wysokości zadania. Mireya ze względu na ten wątek i moje osobiste doświadczenia, stała mi się jeszcze bliższa. Lubię poznawać historie, które w pewnym, nawet tym najmniejszym stopniu są odzwierciedleniem również mojej duszy. Erin Doom posługuje się pięknym, poetyckim językiem, za sprawą którego wszystko odczuwa się mocniej. Dotyka tych najczulszych strun, a jej słowa na długo zakorzeniają się w umyśle. Jest to zarazem jedna z najpiękniejszych i najsmutniejszych powieści, jaką kiedykolwiek przeczytałam. Polecam wam ją z całego serca.