Po nitce do szczęścia
Daria Kaszubowska

Adela po śmierci męża, zostaje sama z trójką dzieci, dziadkiem i kotem. Radzi sobie jak może. Pomimo przeciwności jakich w jej życiu nie mało, nie traci wiary. Adrian samotny ojciec z czwórką synów i psem, też nie ma łatwego życia. Jednak jakoś udaje mu się utrzymać na powierzchni. Gdy nitki ich życia przetną się w połowie drogi, może z tego powstać niezła plątanina pełna barw, humoru, z nieuniknionym kolorytem szarości, uczuć, pragnień, tęsknot. Czy dadzą sobie szansę na nowy początek?

Cudownie było znów zawitać na Kaszuby. Dzięki pani Darii po raz kolejny dałam się porwać w ten obcy mi klimat mowy, zwyczajów, historii tamtego rejonu Polski.
W tych niezwykłych okolicznościach przyrody autorka osadziła cudowną, ciepłą, idealną na tę porę roku opowieść. Tutaj miłość ma wiele barw. Jej wątki przeplatają się ze sobą ,tak jak ludzki los. Tak też właśnie został spleciony los Adeli i Adriana. Ależ ja polubiłam tę dwójkę. Choć to dziadek Albert skradł moje serce. Tematem przewodnim powieści jest samotne macierzyństwo i tacierzyństwo. O tym drugim zdecydowanie mało się mówi. Autorka pokazuje nie łatwą codzienność takich rodzin, ale daje też nadzieję, że samotność nie musi mieć ostatniego słowa. Wystarczy mieć otwarte serce.

Polecam wam książkę "Po nitce do szczęścia" z którą spędziłam niezwykłe chwile, otuliła mnie troskliwie niczym ciepły koc w zimowy wieczór. Czego i wam życzę.

Ciepła historia o tym, że szczęście można odnaleźć nawet wtedy, gdy wydaje się, że wszystko co piękne już za nami.

Czytam absolutnie każdą książkę z serii, a ta konkretna historia uderzała w struny mojej wrażliwości dość mocno. Niemniej, mogłabym się przyczepić do zbyt szybkiej akcji - niecały tydzień wystarczył do zakochania..? U dorosłych ludzi?
A tak bez czepiania się - historia ciepła, urzekająca od pierwszej strony.

Tekst powstaje we współpracy z wydawnictwem Espe.

Już po raz drugi z przyjemnością literacko odwiedziłam Kaszuby. Pani Daria snuje opowieść dwóch rodzin. Samotnie wychowująca córki Adela i jej dziadek Albert oraz samotny ojciec synów Adrian. To ich poznajemy w tej niepozornej książce, która mnie osobiście bardzo przypadła do gustu.

Kobieta jest wciąż tęskniącą za mężem wdową, u mężczyzny sprawa przedstawia się inaczej. Ich ścieżki złączają się, ale czy takie pozostaną? Wszystko to i jeszcze więcej właśnie w tym pięknym miejscu Polski.

Wracając do fabuły...

To trudne.

Wspólnie wychowywaliby siódemkę dzieci. Mają wątpliwości. Targają nimi różne uczucia.

A Adrian chyba jest bardzo pechowy, skoro pomimo tylu prób bycia z kimś blisko, wciąż jest tylko i aż ojcem.

Wyczułam też, że Adelę hamuje fakt, iż Adrian nie odnosi się do Pana Boga.

Kobieta może zastanawia się jak funkcjonowałby taki związek, w którym być może tylko ona dbałaby o duchowy rozwój własny i dzieci?

Co tutaj zwycięży skoro rodzice są zobowiązani patrzeć nie tylko na swoje emocje, ale przede wszystkim na swoje pociechy?

Zdrowy rozsądek czy jednak coś więcej?

Pogodna opowieść. Lekko napisana. Z przyjemnym humorem, takim naturalnym, nie wyszukanym. Szkoda, że tak krótka bo na pewno z chęcią czytałabym dalej.

Jestem bardzo na tak.

Polecam serdecznie.

Adela jest młodą wdową i samotnie wychowuje trójkę córek. Adrian to samotny ojciec wychowujący czwórkę synów. Zarówno Adela jak i Adrian nie mają powodów by wierzyć, że szczęście jeszcze się do nich uśmiechnie i odnajdą swoją miłość. Traf sprawia, że drogi tej dwójki przecinają się w nieoczekiwany sposób i chociaż z początku nie przepadają za sobą, wkrótce zaczną czuć do siebie coś więcej.
Sięgnięcie po dzieło autorka, którego twórczość poznajemy po raz pierwszy powoduje wielką niewiadomą. W jeden chwili zaczynają kłębić się liczne pytania... Czy polubię się z twórczością autorki? A może zrażę się do niej? Tak. Pierwsze spotkanie książkowe często potrafi zachęcić lub zniechęcić do sięgnięcia po inne książki danego autora...
Nie będę kluczyła ani owijała w bawełnę. Mnie ta lektura nieco zniechęciła do sięgnięcia po inne pozycje autorki. Nie wiem... Jakoś nie porwała mnie jej fabuła. Generalnie przez większą część książki fabuła płynęła niemal leniwie opisując zwyczajne dni rodzin obojga bohaterów. Tak naprawdę dopiero pod koniec autorka raz za razem zaczęła rzucać bohaterom kłody pod nogi by zbliżyć ich do siebie, chociaż chemii między nimi nie czułam. Niestety nie byłam w stanie ich polubić. Nie byłam w stanie znieść smęcenia Adeli na temat jej zmarłego męża i rozterek o jej uczuciach do Adriana.... Adriana, który w żadnym razie nie stanowi wzoru do naśladowania. Ojciec czwórki synów, który każdy pochodził od innej matki... Nie da się zaprzeczyć, że dbał o synów, ale jego sytuacja życiowa raczej nie zachęcała do podążania jego śladem. Jednak nie mogę powiedzieć by książka nie miała zalet. Niewątpliwie autorka Po nitce do szczęścia ma całkiem przyjemny i lekki styl. Nie da się zaprzeczyć, że nie stara się pokazać czytelnikom piękna kultury kaszubskiej... Bardzo ważne jest pokazywanie wyjątkowości regionów, które są częścią Polski. Jednak muszę przyznać, że w pewnym momencie miałam tego regionalizmu dosyć. Naprawdę nie trzeba było, co chwilę przypominać czytelnikom, kim czują się bohaterowie i gdzie mieszkają.
Niestety książka nie zdobyła szturmem mojego serca. W moim przekonaniu ma swoje wady, ale nie brak jej zalet. Nie jestem pewna czy zdecyduję się jeszcze kiedykolwiek sięgnąć po inne książki tej autorki, ale z pewnością znajdą się osoby, którym one przypadną do gustu. 

Spędziłam niesamowicie emocjonujący czas z tą książką. Z niecierpliwością czekałam jak autorki poprowadzi losy bohaterów. 

Książka pełna humoru, ale i trudów i łez. 

Mimo, że nie mam z Kaszubami nic wspólnego lubię ten kaszubskie nawiązania u autorki :D dodają uroku i widać, że pisarka jest miłośnikiem lokalnego języka i kultury. 

Tytuł świetnie pasuje do losów bohaterów. do tego pasująca okładka i nazwy rozdziałów. 

Cudowna propozycja na zimowy wieczór.