Pracownicy morza

Aktualny trend przenoszenia klasyki literatury na karty komiksu jest czymś, co dla mnie okazało się strzałem w dziesiątkę, bo dzięki temu można każdej historii nadać zupełnie nowy wydźwięk. Durand mierzył wysoko, ponieważ przeniesienie na karty albumu powieści Hugo, która jest niezwykle metaforyczna i surowa zarazem jest zadaniem arcy trudnym.

Historia o zmaganiach człowieka z żywiołem losem i samotnością, postać Gilliatta rybaka outsidera jest symbolem ludzkiego oporu i determinacji wobec potęgi natury. Opowieść ukazana jest niezwykle plastycznie, ilustracje pełne dramaturgi, w ciemnej żeby nie powiedzieć mrocznej kolorystyce, ale i niepozbawione napięcia. Plansze niesamowicie oddają potęgę natury i grozę ocenie, kadry sprawiają wrażenie rzeźbionych niczym płaskorzeźba chcąca uciec z ze swojej płaszczyzny. Czuć też w warstwie artystycznej inspiracje klasycznymi rycinami co dodatkowo nadaje charakteru.

Sama opowieść jest nieco skrócona i skondensowana, jednak w pełni zachowana w duchu oryginału, samo wydobycie esencji z tej historii nie jest łatwe a moim zdaniem Durandowi wyszło to całkiem dobrze ukazując dramaturgie walki człowieka z naturą i samym sobą. A to wszystko w otoczeniu olbrzymich przestrzeni oceanicznych, które kontrastują w klaustrofobiczną samotnością bohatera.

,,Pracownicy morza" to kolejny dowód na to, że nie ma klasyków, których nie można przenieść na komiksowe karty, tworząc z niego dzieło, które równie dobrze co pierwowzór może oddać metafizykę i tragizm bohaterów.
Epicka historia, która wymaga i urzeka swoim pięknem zarazem, ja jestem zachwycona i czekam na więcej klasyków w tej formie.