Przepaść
Remigiusz Mróz

Tak, tak. To już siódmy raz Remigiusz Mróz w „Przepaści” zabiera czytelnika na spotkanie z Wiktorem Forstem, na wycieczkę w Tatry. Obiektywny nie będę, wszak Wiktor to mój przyjaciel, ale to już inna historia. Powieść mi się podobała, przyjazne dialogi Forst – Osica, tajemnicze i wyrafinowane zabójstwa, ciekawa konstrukcja powieści. Czytelnik wie kim właściwie jest zabójca ale jakie ma motywacje to już nie bardzo. Piękne Tatry i jest oczywiście akcja. Zwroty, strzały, balansowanie nad przepaścią, prawie zmartwychwstanie i spektakularne lądowanie TOPR. Zakończenie z wizją kontynuacji w najwyższych kręgach władzy. Nie ma tu wymieszanych poprzednich części, jest nowa, świeża powieść. Oczywiście można się czepiać tego i tamtego ale to jest powieść. Mam się przy niej świetnie bawić i fajnie jak coś podpatrzę czy czegoś się dowiem. Zdaje sobie sprawę, że Wiktora po takich przejściach żadna komisja nie przywróciłaby do służby. Ma chłop plecy i końskie zdrowie widocznie. Ale faktycznie bardziej pasuje mi do gliniarza o pokręconej moralności w wiadomej koszuli i gumami, którego da się lubić. Jakoś go nie widzę go na emeryturze jako prywatnego detektywa w krzakach filującego na zdradzającego męża. No i ćpanie, bardziej pasowała mi jego skłonność do procentów. Na uwagę zasługuje działanie TOPR-u, dzielne chłopaki, które niekiedy przez niefrasobliwość turystów ryzykują własnym życiem. Szacunek Chłopy!!!

W Tatrach trwają poszukiwania zaginionej dziewczyny. Udaje się ją odnaleźć żywą, jednak ewidentnie coś ukrywa. Dochodzi do okrutnego morderstwa kobiety i jej dzieci. Forst podwiązuje tę zbrodnię że sprawami sprzed lat. Czy w więzieniu mogą siedzieć niewinni ludzie? Jaki wpływ na sprawę będzie miało dziennikarskie śledztwo Olgi? Czy uda się schwytać prawdziwego mordercę? Kto nim steruje? Czy komisarz Forst może liczyć na spokój?

Świetna seria. Zakończenie zaostrza apetyt na więcej. 

Jak zwykle dobrze się czytało. Poprzedni tom i ten są już bardziej stonowane. Jest mniej sensacji, a wiecej dialogów. Myślałam, że będę sie nudzić a okazało się, że taki styl bardziej mi odpowiada.

Zakończenie daje wiele do myślenia. Jest lekko uchlona furtka do kontynuacji i podejrzewam, że to jeszcze nie koniec.

Dla mnie to najlepsza część o komisarzu Forście. Co prawda odnoszę wrażenie, że komisarz to człowiek z żelaza, którego żadna śmierć się nie ima. Zwykły człowiek z pewnością nie przeżyłby takich przygód, jakie autor przygotował dla Forsta. Ot, bohater typu " zabili go i uciekł". Nie mniej jednak zupełnie nie przeszkadzało mi to w odbiorze lektury a gama emocji, jakie akcja i narastające napięcie mi zgotowały, wynagrodziły mi ten mały dyskomfort. Podobało mi się również zakończenie, które wydaje się sugerować, że jeszcze spotkamy komisarza Forsta. Będę czekała na jego dalsze losy. Nie podobało mi się jedynie, że Wiktor wrócił do narkotyków. Będę mu kibicowała aby uporał się z nałogiem i ułożył sobie życie prywatne.

Dobra rozrywka.

Kilka dni temu przeczytałam 6 część tej serii i mówiłam, że jako tej pory to była najlepsza książka o komisarzu Forscie. Jednak Przepaść już nie miała tego czegoś co tak urzekło mnie w Halnym. 

Postawa komisarza jaka zawsze jest krnąbrna i olewcza do ludzi i sytuacji. Jedynie liczy się ze swoim psem chociaż też nie zawsze. Pali za sobą mosty nie wiedząc czy nie będzie musiał po nich wracać. 

Tym razem historia nie dotyczy Bestii z Giewontu co działa na plus bo jednak za dużo razy już ta sprawa była poruszana. Odgrzewane kotlety nie zawsze smakują tam więc tym razem byłam zadowolona lecz czegoś zabrakło w tej książce. Autor nie oddał się całkowicie pisaniu tej historii. Nie porwała mnie i niewiem czy to nie czas aby zakończyć już losy Wiktora i pozwolić mu żyć w spokoju.