Róże cmentarne

Witajcie moi kochani

Macie może swój ulubiony kwiat?

Dziś przyszedł czas na ostatni tom przygód Herminy Wasylik.

Tytuł: Róże cmentarne

Cykl: Śledztwa Herminy Wasylik Tom 3

Autor: Magdalena Sobota

Wydawnictwo: Oficynka

Bardzo dziękuję Wydawnictwu za egzemplarz książki.

Współpraca reklamowa #współpracareklamowa #współpracabarterowa #współpracarecenzencka 

Demony przeszłości przypomniały o sobie, i aby móc spokojnie żyć Hermina Wasylik musi stawić im czoła. Tym razem jednak angażuje się w śledztwo bardzo emocjonalnie, ponieważ zajmuje się sprawą Mikołaja Myszkina. Ich wspólny incydent, co prawda należący już do przeszłości, nie pozwala dziewczynie zapomnieć. Niestety Mikołaj dopuścił się bestialskiego czynu, a mianowicie przyznał się, iż zabił własnego ojca. Za co grozi mu surowa kara. Tylko czy na pewno i jakie były okoliczności zdarzenia? Hermina wierząc w sprawiedliwość postanawia pomóc byłemu przyjacielowi oraz odkryć prawdę. Jednak nie spodziewa się tego jak bardzo odmieni ona jej życie oraz ją samą.

Cóż to była za wspaniała lecz wstrząsająca historia. Po wydarzeniach z poprzedniego tomu, miałam nadzieję, że Hermina odzyska spokój ducha i rozpocznie spokojne życie. Jednak naturalnie nic takiego się nie stało. 

Fabuła była bardzo ciekawa. Tym razem główne skrzypce zagrał Mikołaj Myszkin, który przyznał się do zabójstwa własnego ojca. Jednak co ciekawsze w sprawę zamieszana była również jego siostra, która opiekowała się niepełnosprawną mamą.

Ich rodzinne sekrety ujrzały światło dzienne. A były one bardzo wstrząsające i skomplikowane. Nic więc dziwnego, że doszło do tego wszystkiego. Niemniej jednak przez zaistniałą sytuację Mikołajowi groziła utrata wolności. I mimo tego, że przyznał się do dokonania czynu to i tak do samego końca miałam nadzieję, że jego historia, mimo wszystko, skończy się szczęśliwie. 

Z pozoru tak prosta sprawa kryminalna, ponieważ oskarżony sam przyznał się do winy. Jednak im głębiej zanurzałam się w toni całej historii, tym trudniej było mi zaakceptować zaistniałe realia. Niewiarygodne oraz wstrząsające było to czego doświadczał przez lata Mikołaj wraz ze swą rodziną. Aż trudno znaleźć mi słowa, którymi mogłabym popisać ból jaki czułam poznając ich życie.

Akcja rozwijała się bardzo powoli. Ukazując historię miarowo i stopniowo odkrywając tajemnice oraz poszlaki. Niemniej jednak była ona bardzo dynamiczna. Podczas lektury nie odczuwałam znużenia. Wręcz przeciwnie, nie mogłam się od niej oderwać. Musiałam poznać prawdę. I tak też się stało. Jednak tego wszystkiego się nie spodziewałam.

Jeżeli chodzi o bohaterów. To moje nastawienie do Mikołaja nieco uległo zmianie. Początkowo nie darzyłam go sympatią, ale teraz znając już jego historię, jestem w stanie pewne rzeczy, w jego postępowaniu, zrozumieć, Jednakże nie zmienia to faktu, iż nadal odbieram jego postać jako negatywną. W przypadku Herminy to podziwiam ją za odwagę i upór. W sytuacji kryzysowej, może i trochę lekkomyślne, stanęła na wysokości zadania. Mimo, że nie musiała. Jednak ich relacja jest dla mnie niezrozumiała, ponieważ nie wyczułam bliskości oraz uczucia między nimi. Z kolei Kubę odebrałam, jako oddanego przyjaciela, na którego można liczyć. Zofia to bardzo złożona postać, którą trudno zdefiniować oraz pokrótce opisać. Ewidentnie przeszłość odcisnęła na niej swe piętno.

Zakończenie okazało się zaskakujące. Tak bardzo, aż nie mogłam w nie uwierzyć, a co dopiero zaakceptować. Mimo tego, po pewnym czasie, doszłam do wniosku, iż było one najlepszym rozwiązaniem dla całej sprawy oraz samych bohaterów. Trudno mi się pogodzić z faktem, iż to koniec historii Herminy Wasylik. Mam jednak nadzieję, że jej dalsze życie będzie już spokojniejsze oraz pełne radości i szczęścia.

Reasumując ,,Róże cmentarne" to niesamowita, skomplikowana, ale wstrząsająca historia rodziny, których los nie oszczędził. Lecz mimo tego również i o nadziei na lepszą przyszłość. Ponownie jestem pod ogromnym wrażeniem kreatywności autorki. Historia pochłonęła mnie całkowicie. I jestem nią zachwycona. Zauważyłam, iż w tej części motyw kwiatów stanowił tylko wzmiankę w fabule i nie odgrywał istotnej roli, tak jak w poprzednich. Co nie zmienia faktu, iż jestem bardzo usatysfakcjonowana z lektury.

Serdecznie polecam, strona.394