Schronienie

,,Schronienie" Williama Faulknera to była dla mnie przeprawa. Czytało mi się ciężko, słuchało jeszcze ciężej. Narracja jest gęsta, lepka, przytłaczająca, a dialogi... no cóż - Faulkner bawi się fonetyką tak bardzo, że momentami miałam wrażenie, że próbuję odszyfrować język obcej planety, a nie amerykańskiej prowincji. Ten wiejski dialekt, te naleciałości, te fonetyczne zapisy - wszystko to buduje klimat, ale równocześnie męczy. Bardzo.

To nie jest książka, która otula ciepłem, ani lektura na relaksujący wieczór. To jak zapuszczenie się głęboko w bagno - i odkrycie, że dno może być jeszcze niżej. Fabuła -brutalna, bezlitosna - wrzuca nas w wir tragedii.

To historia o brudzie świata i brudzie ludzkich decyzji. O tym, jak jedno zejście z drogi potrafi rozłożyć całe życie na czynniki pierwsze. Temple Drake - młoda, trochę naiwna, trochę zblazowana dziewczyna - trafia w sam środek piekła, z którego nie ma wyjścia. Prawnik Horace Benbow, uciekający od własnego życia, próbuje być w tym wszystkim głosem rozsądku, ale u Faulknera nie ma miejsca dla bohaterów w świetlistych pelerynach. To świat, w którym moralność zjada sama siebie.

Czy to literatura ważna? Pewnie tak. Czy dobra? Na swój sposób - owszem. Czy potrzebna? To już trudniejsze pytanie. Powiem szczerze: to jest jedna z tych książek, które nawet najwytrawniejsi czytelnicy mogą pominąć bez większej straty. Faulkner nie robi tu nic, co byłoby must-read dla współczesnego odbiorcy. Jeśli ktoś lubi ciężar, mrok i literackie eksperymenty - proszę bardzo. Ale jeśli literatura ma dawać choć odrobinę oddechu... to tutaj go nie ma.