Sprawy Szustra. Ciemna gwiazda

Grudzień 1894 roku, Warszawa.

Baron Julian Sierawski ma wszystko, o czym można marzyć: arystokratyczny tytuł, doskonałą prezencję, oddaną rodzinę, rzesze znajomych, ogromne powodzenie u kobiet, a także piękną i posażną narzeczoną. W przeddzień swojego ślubu, w Wigilię Bożego Narodzenia, mężczyzna wychodzi z domu, by pożegnać się z wolnością – i przepada bez wieści. Narzeczona na próżno czeka na niego u wrót kościoła, najbliżsi szaleją z niepokoju, a niedoszły teść przysięga zemstę.

Na poszukiwania barona wyrusza jego kuzyn – sędzia śledczy Jerzy Szuster. Tropy prowadzą go do miejskich lupanarów, klubów dla mężczyzn i mieszkań kobiet lekkich obyczajów. Choć Julian miał na sumieniu różne grzeszki, sprawa z początku nie wydaje się skomplikowana, a jego odnalezienie powinno być kwestią godzin. Tymczasem dochodzi do morderstwa. Rozpoczyna się śledztwo…

Jaka tragedia rozegrała się w wigilijny wieczór? Czy Jerzy Szuster zdoła dotrzeć do prawdy?

To historia, która wciągnęła mnie od pierwszych stron i nie pozwoliła odłożyć książki ani na chwilę. Autorka przenosi nas do Warszawy końca XIX wieku – miasta eleganckich salonów, konwenansów i arystokratycznych plotek, ale też mrocznych zaułków, domów publicznych i ludzi, którzy mają więcej do ukrycia, niż chcieliby przyznać. W tym świecie, przesiąkniętym dymem z lamp gazowych i zapachem perfum, rozgrywa się tajemnicza historia barona Juliana Sierawskiego.

Autorka umiejętnie łączy kryminał retro z psychologiczną analizą bohaterów uwikłanych w swoje wybory i pozory. Z każdym rozdziałem czytelnik odkrywa, że za eleganckimi fasadami kryje się brudny świat namiętności, zdrad i skandali.

Największym atutem książki jest klimat – duszna atmosfera Warszawy końca XIX wieku została oddana tak realistycznie, że czytając, niemal słychać stukot końskich kopyt na bruku i szelest sukni w salonach. Autorka pisze prostym, ale niezwykle plastycznym językiem, dzięki czemu łatwo przenieść się do tamtej epoki. Widać, że doskonale zna realia czasu – zarówno w opisach miejsc, jak i w sposobie, w jaki bohaterowie mówią, zachowują się i myślą. Wszystko to tworzy spójną, niemal filmową opowieść. Napięcie i tajemnica utrzymane są do samego końca. Każdy rozdział przynosi nowe odkrycia, a bohaterowie – nawet ci drugoplanowi – są pełni sprzeczności i sekretów. Autorka nie dzieli ich na dobrych i złych; pokazuje raczej, że każdy nosi w sobie cień.

To, co pozostaje w pamięci po lekturze, to refleksja nad tym, jak bardzo pozory potrafią mylić. Człowiek, który wydaje się idealny, może skrywać słabość, a ten, który uchodzi za grzesznika, bywa bardziej prawy, niż się wydaje. Książka pokazuje, że prawda nie zawsze jest czysta – i że czasem lepiej jej nie znać. Jerzy Szuster, próbując odkryć, co stało się z Julianem, przekonuje się, że poznanie prawdy może kosztować spokój, reputację, a nawet samego siebie.

To nie tylko znakomity kryminał retro, ale także opowieść o ludzkiej naturze – o tym, jak bardzo pragniemy utrzymać pozory, jak łatwo przekroczyć granicę między tym, co szlachetne, a tym, co podłe, oraz jak przeszłość, nawet najbardziej skrzętnie ukrywana, potrafi powrócić, by się o nas upomnieć. Dla mnie to historia o cienkiej granicy między światłem a mrokiem, o tym, że każdy z nas nosi w sobie coś, czego się wstydzi – swoją małą, ciemną gwiazdę.

Ta powieść łączy w sobie tajemnicę, klimat starej Warszawy i głębsze przesłanie. To lektura dla tych, którzy szukają dobrze napisanej intrygi, ale też lubią, gdy książka pozostawia po sobie refleksję. To pierwszy tom serii, który zapowiada, że kolejne części będą równie pełne napięcia i atmosfery – i jeśli tak się stanie, z pewnością warto po nie sięgnąć. Ja czekam z niecierpliwością na następny tom. Polecam.

[współpraca @wydawnictwoskarpawarszawska]

Grudzień 1894 roku, Warszawa
Młody baron Julian Sierawski wierzy, że urodził się pod szczęśliwą gwiazdą i wszyscy wokół utwierdzają go w tym przekonaniu. Co prawda jego narzeczona jest zaledwie córką fabrykanta, ale brak pochodzenia z nawiązką rekompensuje mu jej majątek. Niestety pewnego dnia jego szczęśliwa karta odwraca się, bowiem w wigilijny wieczór mężczyzna wychodzi z domu i przepada bez śladu. W powietrzu wisi skandal... Na poszukiwania zaginionego wyrusza kuzyn Sierawskiego, sędzia śledczy Jerzy Szuster. W jej trakcie na wierzch wyjdzie wiele grzeszków młodego barona a rozwiązanie zagadki zszokuje najbliższych. 
Igę Żmijewską poznałam dzięki uwielbianemu przeze mnie cyklowi Warszawianka. Bardzo żałowałam, że autorka pożegnała się z bohaterami, których poznałam w tamtym cyklu. Żałowałam, że nie dowiem się jak potoczyły się losy znanych i w większości lubianych bohaterów. I oto niedawno zrobiła nam, czytelnikom przemiłą niespodziankę! Znowu mogliśmy spotkać się z wieloma bohaterami, którzy przewinęli się na kartach tamtej trylogii... Znowu mogliśmy poczuć tamten niezwykły klimat... Jednak tym razem nie towarzyszyliśmy Leontynie i Aleksandrowi, ale Jerzemu Szustrowi. Tym razem autorka pozwoliła towarzyszyć Jerzemu Szustrowi, który miał do rozwiązania zagadkę swojego kuzyna. Jak się potem okazało sprawa, której się podjął miała wiele wątków... miała wiele płaszczyzn... Taka, która miała wiele niewiadomych... Ponadto autorka w sposób niezwykle drobiazgowy i realistyczny odmalowała XIX-wieczny obraz prowincjonalnej Warszawy. Czytając tę historię nie raz można odnieść wrażenie, że możemy bez problemu przechadzać się ulicami miasta. Możemy poczuć atmosferę tamtych niełatwych dla naszej Ojczyzny czasów.  
Ciemna gwiazda to książka, która z pewnością przypadnie do gusty wielu czytelnikom. W moim odczuciu jest to dobrze skrojony retro kryminał, który sprawi, że z zapartym tchem będziemy śledzili próby rozwiązania zagadki zniknięcia młodego baron. Ponadto autorka akcję swojej powieści umieściła w okresie od Wigilii Bożego Narodzenia do Sylwestra, więc ukontentowani powinni być również wielbiciele książek zimowo- świątecznych.  Moje serce Ciemna gwiazda skradła bez problemu.  

Warszawa, rok 1894. Miasto, w którym elegancja styka się z mrokiem, a pod błyszczącą fasadą salonów tętni życie pełne sekretów, pieniędzy i pokus. Właśnie w takiej scenerii  umieszcza historię, która od pierwszych stron pachnie skandalem.

Młody baron Julian Sierawski ma stanąć na ślubnym kobiercu z córką zamożnego fabrykanta. Datę ślubu wybrano nie byle jaką -- Boże Narodzenie. Dla jednych symbol błogosławieństwa, dla innych zapowiedź pecha. I tego pecha zdaje się mieć baron aż nadto, bo... w ogóle nie pojawia się w kościele. Panna młoda czeka w powozie. Goście siedzą w ławkach, szept krąży jak przeciąg między filarami świątyni. A on? Przepadł. Wyszedł z domu poprzedniego wieczoru tuż po wieczerzy wigilijnej z bliskimi. Miał ,,załatwić sprawy". I ślad po nim zaginął.

Zaczyna się śledztwo -- pełne napięcia, niedopowiedzeń i bardzo ludzkich słabości. Prowadzi je Jerzy Szuster, daleki kuzyn zaginionego, który wchodzi w tę sprawę niby tylko z obowiązku rodzinnego, ale szybko wciąga się w nią bez reszty. Im głębiej kopie, tym więcej wychodzi na jaw: Julian wcale nie był grzecznym paniczykiem z dobrego dom. Zaginiony był bawidamkiem, hazardzistą i bywalcem domów uciech. Karty, kobiety, długi, nocne hulanki -- a jednak nikt nie spodziewał się, że jego zniknięcie może kryć tak wiele niewygodnych prawd. Dlaczego zamożny fabrykant zdecydował  się wydać swoją córkę za takiego człowieka? Dla tytułu? A może chodzi o coś jeszcze innego?

To, co najbardziej urzeka w książce, to sposób, w jaki autorka łączy kryminalną intrygę z klimatem XIX-wiecznej Warszawy. Każda ulica, każdy zaułek, każdy salon jest jakby żywcem wyjęty z epoki. Dosłownie zanurzamy się w epoce i jej moralnych odcieniach.

Książka nie epatuje mrokiem, jest bardzo przystępnie napisana, bardzo dobrze rozplanowane tempo akcji, która przyspiesza i zwalnia w idealnych momentach, pozwalając jednocześnie chłonąć atmosferę i do końca zastanawiać się o to, co jeszcze może wypłynąć na powierzchnię.