Srebrna Łania z Visby

Drugi tom jest bezpośrednią kontynuacją, nieśpieszne tempo jest utrzymane, a autor skąpi nam informacji, misja powoli posuwa się naprzód, a bohaterowie zaliczają przestój za przestojem. Ponownie największym atutem dla mnie był klimat i szczegółowe oraz rozbudowane zbudowanie realiów historycznych - za to czapki z głów.

Rozgrywa się tu więcej dramatu, głównie z udziałem Staszka i Heleny, lecz akcja nie przyśpiesza, tylko wszystko powolutku się rozbudowuje. Podobało mi się wplecenie w tę serię Hanzy, nieczęsto się z nią spotykam przy książkach inspirowanych historią.

Już przyzwyczaiłam się do stylu autora oraz postaci, ale wciąż mocno się nudziłam, nie mogłam się zaangażować w tę historię, a liczyłam, że przy drugim tomie już kliknie.

Jest to z pewnością bardzo klimatyczna seria, z świetnie przedstawionymi realiami i ciekawym pomysłem na historię. Powinny odnaleźć się w niej osoby, które lubią jak autor powoli snuje swoją opowieść i przedstawia dość złożone perypetie swoich bohaterów. 

Dla mnie jednak, mimo pewnych plusów, okazała się dość męczącą przeprawą. Wolę jak główny wątek rozwija się trochę szybciej, a jeśli nie, to niech powieść nadrabia to wyjątkową kreacją bohaterów. Tutaj tego zabrakło, co mówię z dużym żalem, bo naprawdę liczyłam, że stanę się fanką tej serii.

Udana kontynuacja poprzedniego tomu. Trójka bohaterów jest w końcu razem ale niestety nie na długo. Marek trafia na pokład Srebrnej Łani a pozostała dwójka musi dostać się do Upsali. Problem w tym, że nadchodzi zima i śniegi. Innym problemem jest Estera, która pojawia się coraz częściej. Bohaterowie wręcz co chwila wpadają w tarapaty co sprawia, że nie do końca robią dobre wrażenie. Ale nie sa się ich nie lubić. Zwłaszcza gdy zostaje ujawniona tajemnica Heleny.

Bohaterowie przez kolejne strony zmieniają się, dojrzewają. Momentami ich wewnętrzne rozkminki są zbyt rozwlekłe. Ale czyta się dobrze a przy czytaniu zdecydowanie się nie nudziłam.