Szklany klucz

Przy okazji retrospektywy filmów z Veronicą Lake odświeżyłem sobie Szklany klucz Hammetta, zekranizowany przez Stuarta Heislera w 1941. Obok fantastycznego debiutanckiego Krwawego żniwa, właśnie Klucz w moim mniemaniu jest jego najlepszą powieścią. Może dlatego, że główną postacią nie jest zblazowany detektyw, postać klasyczna już w kryminale noir, ale człowiek od mokrej roboty, prawa ręka wpływowego gangstera. Bynajmniej nie jest to typ odrażający, przeciwnie, imponuje sposób, w jakim kieruje się on swoistą etyką i kodeksem honorowym, na którym opiera się główna oś dramaturgiczna. Tłem są rozgrywki na szczytach lokalnych władz, w przeddzień wyborów, rozgrywki pełne nieuczciwych zagrań, cynicznych deklaracji, brutalnych i okrutnych zagrań. W tle Ameryka czasów prohibicji, nocne kluby, podpici gangsterzy, zblazowane szansonistki i bezlitośni politycy, składający na ołtarzu władzy to, co każdy człowiek może mieć najcenniejszego. Do tego brawurowo prowadzona narracja, kapitalne dialogi, postaci tak krwiste i realistyczne, że nie dziwi mnogość ekranizacji powieści Hammetta, także inspirowanych jego twórczością (Kurosawa, bracia Coen).

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Klasyka.Dla milosnikow kryminalow rzecz obowiazkowa.Warto wiedziec,od kogo dzisiejsi autorzy gleboko czerpia inspiracje.Mimo uplywu czasu wciaz swietnie sie czyta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)