Tajemna historia
Donna Tartt

Powieść „Tajemna historia” łączy w sobie najlepsze cechy gatunkowe powieści psychologicznej i dobrego kryminału.

Jest pełna sprzeczności. Uznawana za jedną z najważniejszych powieści końca XX wieku, może być jednocześnie lekturą dla ambitnych nastolatków. Momentami bardzo mroczna, a za chwilę zabawna i lekka. Tartt udało się w „Tajemnej historii” osiągnąć coś, co charakteryzuje wszystkie wspaniałe, kochane przez czytelników powieści. Kiedy je czytamy, za każdym razem mamy wrażenie przechodzenia do magicznego, osobnego i niepowtarzalnego świata. Określony nastrój i wrażenie osiągamy, czytając jedynie tę i żadną inną powieść. Tak właśnie jest z „Tajemną historią”.

To opowieść rozgrywająca się na jednym z mroźnych kampusów Nowej Anglii. W tajemniczym Hampden Collage naukę rozpoczyna pięciu adeptów filologii klasycznej. Studiują pod skrzydłami ekscentrycznego, zachwycającego profesora Juliana Morrowa. Morrow świetnie gotuje, zna gwiazdy złotej ery Hollywood, jest omnibusem. Jest jak Dumbledore – każdy chciałby się od niego uczyć. Studenci Morrowa otrzymują indywidualny tok studiów, a przez to funkcjonują w całkowitym oderwaniu od reszty uczelnianego światka i jego reguł. Mamy inteligentne dialogi, mamy barwne postaci. Mamy ofiarę zbrodni i sprawcę ujawnionych w pierwszym akapicie powieści. A dalej jest tylko ciekawiej.

Bohaterowie Tartt są lekko snobistyczni i zblazowani, ale za to zawsze dobrze ubrani. „Tajemna historia” to wyprawa w głąb klasyki literatury, a także w głąb klasycznej elegancji. Pełno tutaj okrągłych okularów w drucianych oprawach, getrów, brogsów i oksfordek. Nie zabraknie bajecznie kolorowych krawatów czy marynarek w jodełkę. Naprawdę, nie ma na co narzekać. Tartt przelała na swoich bohaterów sporą część własnego, dobrego gustu. I tu docieramy do sedna sprawy.

W „Tajemnej historii” nie chodzi bowiem wyłącznie o doskonałą opowieść. Połowę słusznej sławy książka zawdzięcza zjawisku, które na własny użytek możemy nazwać „tarttyzmem”. Donna Tartt jest jednym z najważniejszych nazwisk w świecie współczesnej literatury. Wychowała się w Missisipi, a południowe pochodzenie zaszczepiło w niej wielką miłość do literatury i dobrze opowiedzianych historii. Jej mistrzami są: Dickens, Faulkner, Nabokov, Welty. Do tej pory wydała trzy powieści, a napisanie każdej z nich zajęło jej średnio dziesięć lat. I nie dlatego, że zbierała pieniądze na papier i długopisy. Tajemnicza, elokwentna i nienagannie ubrana. Tartt w świecie literatury jest niekwestionowaną osobowością.

„Tajemna historia” napisana jest z wirtuozerią, a jednocześnie na tyle błyskotliwie, że wciąga czytelnika jak przystało na dobry kryminał. W jednym z wywiadów Tartt, powołując się na Hitchcocka, powiedziała: „Siedzący naprzeciwko siebie przy stole i rozmawiający ludzie są idealną okazją do zbudowania napięcia w powieści. Wystarczy, że pod stołem podłożona jest bomba. Bohaterowie nie są jej świadomi, ale widzą ją czytelnicy. I czekają na wybuch.”

Tym połączeniem Tartt ujmuje chyba najbardziej. Jest genialna, a jej pisarski perfekcjonizm budzi respekt. Ale jednocześnie, jest także całkowicie oddana dynamice opowiadanej historii i skomplikowanym relacjom łączącym jej bohaterów. Według niej pierwsze zadanie i najważniejsze przykazanie pisarza polega na dostarczaniu czytelnikowi rozrywki. Uważne, pełne troski czuwanie nad tym, żeby lektura była jak najbardziej zajmująca. I - biorę na świadków wszystkie do tej pory przeczytane książki - Donna Tartt wywiązuje się ze swojego obowiązku jak mało kto.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

wrotkaczyta.blogspot.com -

"Kiedyś, jak przypuszczam, nosiłem w sobie różne historie, ale teraz nie mam już innych. Nie będę nigdy w stanie opowiedzieć żadnej historii - oprócz tej jednej"   Skończyłam właśnie czytać Tajemną historię Donny Tartt, ale nie skończyłam o niej myśleć. Wciąż wracam do losów bohaterów, przeglądając zaznaczone w książce fragmenty. To moje pierwsze spotkanie z tą autorką, ale już dziś mogę powiedzieć, że Tajemna historia jest jedną z lepszych książek jakie przeczytałam w tym roku, a Donnę Tartt dopisuję do listy moich ulubionych pisarek. Trudno jest pisać o książce nie zdradzając do końca jej fabuły, ale spróbuję. Historia opowiedziana jest z perspektywy jednego z bohaterów, Richarda Papena, studenta Hampden College w Nowej Anglii, który dołączył do wyjątkowej, hermetycznej grupy młodych ludzi uczestniczących w zajęciach z filologii klasycznej, prowadzonych przez charyzmatycznego Juliana Morrowa. To grupa przyjaciół, późniejszych wspólników zbrodni. Od samego bowiem początku wiemy kto zginął a kto zabił, nie wiemy jednak dlaczego do tego doszło. Przez wszystkie strony powieści śledzimy historię przyczyny, faktu i konsekwencji tego morderstwa, jego wpływu na psychikę i dalsze życie bohaterów, którzy dopiero po fakcie uświadamiają sobie wagę swojego czynu, kiedy poczucie nierzeczywistości zniknęło, a przesłaniająca zdarzenie mgła opadła. W tej historii nie ma wygranych, jest tylko odkrycie, że tak łatwo jest zabić, a tak trudno z tym żyć.   Tajemna historia to propozycja dla dojrzałego, cierpliwego czytelnika. Prawdziwa, niespiesznie rozwijająca się intelektualna uczta, mistyczna i fascynujaca. To powieść, o której sie nie zapomina.   "Każdy czyn w bezmiarze czasu rozpływa się w nicości"

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Richard Papen jest studentem ekskluzywnego amerykańskiego colleg'u. Chcąc kontynuować wcześniej rozpoczętą naukę języków klasycznych, dołącza do niewielkiej grupy studentów, imponującej mu stylem bycia, zachowania, ubioru.Owi studenci, pochodzący z dobrze sytuowanych rodzin, czas wolny spędzali pijąc, paląc, zażywając narkotyki. Podczas jednej z libacji, będąc pod wpływem narkotyków, zabijają mężczyznę. to wydarzenie wydatnie wpływa na ich dalsze życie. Nie radzą sobie z poczuciem winy, z emocjami. Popadają w depresję, coraz głębiej zatapiają się w nałogach. To prowadzi do kolejnej tragedii. Świetna książka! Powolna, pełna przemyśleń, emocji. Opowieść rozwija się pomału, pochłania z każdą przeczytaną stroną.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna książka o studenckim życiu grupy młodzieży. Inteligentni ludzie o różnych charakterach eksperymentują i posuwają się nawet do morderstwa. Jak się zachowują, co czują i czego najbardziej się obawiają ? Warto przeczytać, bo książka jest dobra, choć mnie czasem wydawała się rozwleczona. Może dlatego, że wysoko poprzeczkę ustawił "Szczygieł" - genialna książka tej samej autorki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niesamowicie klimatyczna, pełna wyrazistych postaci powieść. Raczej nie dla miłośników wartkiej akcji, tu wszystko dzieje się powoli, spokojnie. Mam wrażenie, że każde zdanie zostało napisane z niebywałą dbałością, czyta się znakomicie. Chociaż od samego początku wiadomo, kto zabił, nie przeszkadza to w czytaniu każdej kolejnej strony z rosnącym zainteresowaniem. Niezwykła, niebanalna, dla mnie rewelacja. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Co to za książka! Ach co za hipnotyzująca opowieść! "Tajemna historia" Donny Tartt jest nie tylko tajemnicza, ale i dziwnie mroczna. Trudno o niej przestać myśleć. Specjalnie odłożyłam napisanie opinii o niej o kilka dni żeby ochłonąć. Bo jest po czym. "Tajemna historia" opowiada o szóstce studentów filologii klasycznej amerykańskiego college'u. Beztroskie życie, trochę imprez, trochę inspirujących dyskusji na zajęciach z greki, wszystko w oparach drogiego alkoholu, czasem w narkotycznym śnie. Jakie zwykłe i niezwykłe ścieżki sprawią, że Ci zmanierowani, ale w gruncie rzeczy dobrzy ludzie pewnego dnia zamordują kolegę? Donna Tartt napisała książkę niezwykłą, która uwodzi czytelnika i manipuluje nim. Wykreowała postacie bardzo wyraziste, o których zdajemy się wiedzieć lub domyślać wszystkiego, a jednak najważniejsze nam umyka. Możemy tu obserwować jak znika pojęcie odpowiedzialności, gdy mamy do czynienia z grupą, zwłaszcza tak elitarną grupą. Małe upokorzenia, drobne okrucieństwa, osobiste demony, wszechogarniający strach - to wszystko sprawia, że sami zaczynamy usprawiedliwiać naszych bohaterów, aby za chwilę ich potępiać. Ta huśtawka trwa właściwie przez całą powieść sprawiając, że po zakończeniu może kręcić się w głowie. Ktoś, kto jest przyzwyczajony do tego, że każdy detal przedstawiony w książce prędzej czy później stanie się istotny dla przebiegu fabuły zdziwi się. W "Tajemnej historii" wiele jest ślepych uliczek i szczegółów pozornie bez znaczenia. Według mnie ten zabieg jest świetny, bo imituje "chaos życia". Mimo, że kompozycja jest w gruncie rzeczy zamknięta, to jednak zakończenie pozostawia więcej pytań niż daje odpowiedzi. Sama psychologia zbrodni i tego co dzieje się później to istny majstersztyk. Widać tu zarówno brak kręgosłupa moralnego, przepych i blichtr niczym z "Wielkiego Gatsby'ego" jak i genezę konfliktów w zamkniętej grupie z "Władcy much". Wszystko w duszącej, pełnej lęku atmosferze "Jądra ciemności". Dodałabym jeszcze wewnętrzną walkę z samym sobą i męki dojrzewania z "Buszującego w zbożu" i oczywiście rozterki mordercy ze "Zbrodni i kary". Z takiej mieszanki musiała powstać znakomita książka. Jedyną niedogodnością był brak tłumaczeń sentencji łacińskich, greckich czy francuskich, których używali bohaterowie. Raziło to tym bardziej, że często pełniły funkcję puenty lub było w inny sposób istotne. Za to minus. Nie każdy ma czas i ochotę co chwilę sprawdzać coś w Internecie. Czy polecam Wam "Tajemną historię"? Tak, ale ostrzegam, to nie jest lekkostrawna, wesoła książeczka. Jest skomplikowana i wielowarstwowa, więc domyślam się, że nie każdemu przypadnie do gustu. Jednakże warto, naprawdę warto, zwłaszcza jeśli lubicie psychologiczne powieści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sięgnęłam po tę pozycję nie wiedząc zupełnie czego się spodziewać. Obszerność działała raczej na jej niekorzyść i, szczerze mówiąc, byłam przygotowana na to, że nie przypadnie mi do gustu. Jednak w miarę czytania i zagłębiania się w studenckie życie głównych bohaterów nie mogłam się oderwać. Pomimo tego, że książka zawiera dużo opisów...polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kiedy połączysz w jedno "Zbrodnie i karę" oraz "Stowarzyszenie umarłych poetów" wyjdzie z tego nie mniej nie więcej tylko "Tajemna historia". Historia młodych ludzi, którzy zachłysnęli się swobodą "dorosłego", studenckiego życia. Myślisz sobie - mają wspaniałego, inspirującego mentora, więc będą dzielnie walczyć o swoje... i wtedy okazuje się, że autorka zabiera cię w świat rodem z Dostojewskiego - świat mrocznych pragnień, świat zła, zagubienia, strachu i lęku. 

Książka zdecydowanie warta zapoznania, prywatnie chętnie obejrzałabym jej ekranizację (jeśli coś już powstało, proszę o podpowiedź). Autorka stworzyła ciekawych, pełnokrwistych i wiarygodnych bohaterów, którzy przygotowali dla czytelnika rollercoaster emocji od łez wzruszenia, przez głośny śmiech po złość i poczucie bezsilności.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetny klimat, czysta dark academia. Ciekawa, niektóre wątki mi się trochę dłużyły i nudziły ale przez większość czasu czytałam z zaciekawieniem. Bardzo mi się podobała i fajny koniec, nie taki z typowym happym endem  

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tajemna historia jest książką lekką, ale nie jest płytka. Czytanie jej sprawia ogromną przyjemność. Bohaterowie są świetnie opisani. Czujesz, że ich znasz. Świetny wybór z narratorem 1 osobowym, dzięki czemu cały czas mamy w głowie świadomość, że wszystko jest subiektywne i sami szukamy swojego zdania. Jest to jedna z tych lektur, które zostają ci w pamięci, jako bardzo dobrze spędzony czas.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie ma tam nic wciągającego. Życie studentów greki pozujących na oryginalne postacie. Fabuła książki bardzo przewidywalna i zawierające nieciekawe opisy głównych bohaterów. Dłużyzny i brak jakiegokolwiek przesłania, jakby autorka nie do końca wiedziała, co chce przekazać czytelnikowi. Nie rozumiem ekscyjących się książką opini i recenzji zamieszczonych powyżej. Cóż. Gusta nie podlegają dyskusji. Kompletnie nie moje klimaty. Zdecydowanie nie polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)