Tumi

Życie bywa nieprzewidywalne, kształtuje człowieka na różne sposoby, czasami już od najmłodszych lat jesteśmy skazani na trudy, które naznaczają nas w pewien sposób na całe życie. Zmusza nas do delikatnych kłamstewek, przybierania masek, nie pozwala na marzenia i choć czasami wydaje się na pozór dobrze, to brakuje tej normalności. Z roku na rok z pomocą nowych bodźców, niekoniecznie przyjemnych rzeźbi nas, jak rzeźbiarz swoją rzeźbę, w sposób dokładny, ale też daleki od oryginału. Życie, które przemieli nas, jak tylko chce i na końcu wypluje w ogóle inną osobę.

Historia Tumi, głównej bohaterki książki to obraz kobiety, którą właśnie doświadcza życie już od momentu dzieciństwa. Mała dziewczynka, która zamiast mieć beztroskie dzieciństwo, styka się z brutalnością świata i ludzi. Dziewczynka z polskimi korzeniami, której rodzina ma zamiar wrócić do niepodległej Polski. Dziewczynka, która nie jest w dobrych stosunkach ze swoją rodziną, na którą czeka inne życie, pośród nieznanych dla niej ludzi. Jej miejscem do życia jest Batumi, ale tu też zostać nie może. Gruzję czeka wojna, siostra chora na tyfus, umierająca. Jak na młody wiek, to bardzo dużo dla takiego dziecka. Przed nią jeszcze wiele problemów. Wyjazd do Polski wcale nie jest taki oczywisty, w pewnym momencie całą rodziną zostaje z niczym, a gdy już przychodzi ten czas postawienia nogi na polskiej ziemi i beztroskiego jakby mogło się wydawać życia, przychodzą kolejne problemy, między innymi dramatyczne wydarzenia drugiej wojny światowej i peerelowski absurd.

Tumi poznajemy od najmłodszych lat. Razem z nią kroczymy przez życie, doświadczając przeróżnych emocji, sytuacji. Widzimy ją jako małą uśmiechniętą dziewczynkę, która z wiekiem zmienia się diametralnie, najpierw w famme fatale, później w zgorzkniałą staruszkę lubiącą zaglądać dość często do kieliszka. Jej życie od samego początku było ciężkie i takie zostaje do końca książki. Jednak w tym wszystkim nieprawdopodobne jest to, jak Tumi znalazła sens w bezsensie życia i stworzyła z tego wszystkiego harmonijną całość.

,,Tumi" Magdaleny Niedźwiedzkiej to pozycja, która bardzo mocno wpływa na czytelnika. Porusza w nim wszelkie emocje, nawet te głęboko ukryte. Czujemy się jakbyśmy byli w skórze głównej bohaterki Tumi. Pani Magdalena realistycznie przedstawiała historię, do tego stopnia, że czytając mamy przed oczami wręcz namacalne obrazy tej opowieści. Widzimy trudy życia i nawet na chwilę nie przychodzi nam na myśl, by oceniać główną bohaterkę. Życie kreuje różne scenariusze, nie zawsze takie, jakie byśmy chcieli. Do tego dołożymy trudne czasy, rodzinne życie, które nie jest idealne, problemy społeczne, konflikty, przeszłość, która depcze nam po palcach, machlojki męża i wiele innych sytuacji i mamy niezły bagaż doświadczeń. 

Ta książka powoduje chwilę zadumy po przeczytaniu. Jest piękna, ale też bolesna, z momentami radości i smutku, z zażenowaniem, niesprawiedliwością, obłudą, kłamstwem, historią w tle, ale też pysznie pachnącą drożdżówką, dziecięcą przyjaźnią i wieloma innymi momentami, które powodują, iż czyta się jednym tchem. Choć wydawałoby się, że to smutna historia, to czyta się ją nieziemsko przyjemnie. Wydawałoby się też, że w pewnym momencie życie uśmiecha się do Tumi, ale to też pozorne szczęście. Kreacja bohaterów jest tutaj na najwyższym poziomie, zwłaszcza kreacja Tymi. Doskonałe pióro. Jestem zachwycona.