Uczniowie Hippokratesa. Doktor Zosia
Ałbena Grabowska

„Doktor Zosia” – Ałbena Grabowska

Cykl: Uczniowie Hippokratesa

Zofia Nibużanka po studiach znajduje pracę w jednym z warszawskich szpitali. Niestety kobiety nie są dobrze w nim traktowane. Nie traktuje się ich na równi z mężczyznami. Od zawsze marzyła, żeby zostać lekarzem i poświęcać się innym. Pewnego dnia pojawia się propozycja pracy w szpitalu Ujazdowskim, nie waha się ani jednej chwili. Opuszcza dotychczasowe miejsce pracy.

Szpital Ujazdowski ma całkiem inne podejście do kobiet, które traktowane są tu na równi z innymi osobami. Zosia będzie miała swoją szansę na doskonalenie swoich umiejętności. Inni pracownicy proponują jej aby zaczęła pracować na pediatrii, gdyż w nikim innym nie widzą takiego zaangażowania. Nikt oprócz niej nie znalazłby się na tym stanowisku.

Widać, że Zofia wykonuje to co najbardziej kocha. Zawsze chciała leczyć ludzi. Jest im oddana. Z każdą kolejną stroną powieści będziemy poznać przeróżnych pacjentów. Mierzyć się z ich dolegliwościami i pomocą, którą niesie im Zofia.

Wybucha wojna, która w jednej chwili zaprzepaszcza to na co nasza bohaterka pracowała. Jednak Zofia jest na tyle zmotywowana, zdeterminowana, że nie zamierza rezygnować ze swoich marzeń i postanowień. Nadal chce nieść pomoc innym, bardziej potrzebującym osobom.

"Każde życie było ma wagę złota, szczególnie to młode."

Wszystko przekazane w realistyczny sposób. Całość możemy poczuć na własnej skórze. To tak jakby zasiąść przed telewizorem i obejrzeć dobrej jakości serial, któremu nie jesteśmy w stanie się oprzeć. Bardzo wszystko ze sobą współgra, a wiedza, którą posiada autorka pokazuje jaki ogromny trud i wysiłek musiała włożyć w napisanie tak bardzo dobrej powieści.

"... wychowam dzieci w miłości do ojczyzny, szacunku do drugiego człowieka... nie pozwolę im zapomnieć, kim byli ich matka i ojciec..."

Chciałabym mieć charakter taki jak Zofia. Nigdy się nie poddawać i wytrwale dążyć do celu, który sobie obraliśmy, a przy tym nie zważać na przeciwności losu i nieść pomoc potrzebującym. Nie czytałam wcześniejszych tomów, ale ten skradł moje serce.

Autorka przekazała również wiedzę o postaciach historycznych, które przyczyniły się w rozwój medycyny. Wojna, która niszczy wszystko. Pewien rozdział zostaje doszczętnie zniszczony, lecz nie brakuje lekarzy, którzy będą nieść pomoc osobom, które tego potrzebują.

Widać niezwykłą pasję autorki, którą od samego początku zaraża czytelników. Polecam ogromnie.❤️❤️❤️

Powieści Ałbeny Grabowskiej już od kilku lat stale goszczą na mojej liście “do przeczytania”. Co jakiś czas tylko dopisuję kolejne tytuły, choć czasu, by zabrać się za lekturę, jest niewiele. Kiedy więc otrzymałam możliwość przeczytania i zrecenzowania trzeciego tomu cyklu Uczniowie Hipokratesa – nawet przez chwilę się nie zawahałam. Czy Doktor Zosia to tytuł, który mnie zachwycił? Odpowiedź na to pytanie znajdziecie w tej recenzji.

Zofia Nibużanka marzy o karierze lekarskiej i kiedy dostaje propozycję pracy w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie – nawet przez sekundę się nie waha. Tak oto rozpoczyna się jej największa życiowa misja. Zofia poznaje kolejne specjalizacje i techniki m.in. radiologii, a ponadto zostaje pediatrą, chociaż jej marzeniem jest chirurgia. Spełnianie zawodowych marzeń brutalnie przerywa wybuch wojny. Czy w nowej rzeczywistości wciąż będzie miejsce dla realizowanie swoich marzeń?

Tak naprawdę już sam początek książki sprawił, że tytułowa pani doktor zyskała moją sympatię. Zofia nie jest kolejną książkową młodą kobietką, która tylko szuka męża (oczywiście księcia na białym koniu), a ma jasno określony cel w życiu - studia medyczne i zostanie lekarzem, to jest właśnie to, czego pragnie najmocniej. Nie będę kłamać, Zofia bardzo mi tym zaimponowała, a fakt, że jest to postać, która żyła naprawdę tylko ten fakt mocniej podkreśliła.

Ałbena Grabowska ma bardzo dobre pióro, a lektura tej pozycji była dla mnie ogromną przyjemnością. Poznawanie losów Zofii oraz jej najbliższych było nie tylko wciągające, ale i wzruszające, i chwytające za serce - nagły wybuch wojny zniszczył wiele planów i marzeń, jednak autorka pokazuje, jak ludzie starali się żyć w miarę normalnie mimo tego wszystkiego.

Pozycję tę mogłabym określić jako powieść biograficzną. Autorka łączy rzeczywistość z pewną dozą wyobraźni, co sprawia, że historię Zofii Nibużanki, a później Gorazdowskiej pochłania się nawet nie wiadomo do końca, kiedy – a przynajmniej tak było w moim przypadku. Nie można również zapomnieć o tym, że pomiędzy kolejnymi rozdziałami znajdują się krótkie historie z życia poszczególnych wynalazców/uczonych - a w ten oto sposób poznałam m.in. sylwetki osób odpowiedzialnych za powstanie insuliny czy penicyliny.

Sama powieść okazała się dla mnie czymś nowym, ale i ekscytującym. Cieszę się, że miałam szansę poznać bliżej postać Zofii i choć wcześniej nie słyszałam o niej za wiele, to teraz z ciekawością będę śledzić kolejne informacje na jej temat. Ponadto z ogromną ciekawością sięgnę po poprzednie dwa tomy Uczniów Hipokratesa, ponieważ czuję, że może być to niezapomniana lektura – po raz kolejny.

Jeśli szukacie pozycji, która łączy w sobie odrobinę fikcji literacki wraz z literaturą faktu, to z całą stanowczością mogę polecić Wam właśnie ten tytuł. Bierzcie i czytajcie o Doktor Zosi, a myślę, że się nie zawiedziecie.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, słyszałam o poprzednich powieściach Pani Ałbeny, jednak nie miałam okazji się z nimi zapoznać. "Doktor Zosia" jest trzecim tomem cyklu #uczniowiehippokratesa, historię tą można jednak czytać bez znajomości poprzednich książek tej serii. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest przyjemny w odbiorze, co sprawia, że książkę mimo iż należy do "grubasków" czyta się nadzwyczaj szybko, ja rozłożyłam sobie losy doktor Zosi na dwa dni, bo jakby nie było lektura jest dosyć wymagająca i czytając ją należy się skupić. Fabuła została w bardzo ciekawy sposób nakreślona, dopracowana i równie dobrze poprowadzona, zaś bohaterowie świetnie wykreowani, to niezwykle autentyczne, wręcz ożywające na kartach powieści postaci, z którymi w wielu kwestiach moglibyśmy się utożsamić. Główna bohaterkę - Zosię polubiłam już od pierwszych stron, wspierałam ją mentalnie we wszystkich poczynaniach i mocno jej kibicowałam. Ogromnie podobało mi się to, że autorka przeplatała tutaj losy postaci fikcyjnych i autentycznych, które żyły w tamtych czasach i miały znaczący wpływ na dzieje ludzkości, są to m.in. Korczak, Zofia Kossak - Szczucka i wiele innych. Autorka w świetny sposób pokazała to co działo się w Polsce w tamtych czasach, wielokrotnie czułam jakbym również uczestniczyła w różnych wydarzeniach. Z pewnością wykazała się również dużą wiedzą jeśli chodzi o aspekty medyczne. Naprawdę miło spędziłam czas z tą książką i jej bohaterami, chętnie w przyszłości sięgnę po kolejne powieści autorki. Polecam! Moja ocena 8/10.

Przyznam się wam, że ja bardzo szanuję pióro autorki, gdyż nikt tak jak ona nie potrafi wpleść w fikcyjnych bohaterów tych prawdziwych, aby razem stanowili jedną wielką całość. Czytałam już książki autorki i przyznaję, że każda kolejna jest coraz lepsza, bardziej emocjonalna. Pisarka ma szeroką wiedzę medyczną, dlatego tak chętnie wkłada ją w karty opowieści. Jej bohaterowie z reguły są inteligentnymi osobami lubiącymi pomagać innym. Nie przejmują się tym, co sądzą o nich inni, gdyż to ich własne przekonania są tymi najbardziej dla nich istotnymi. Książka napisana z prawdziwą pasją i sercem, dlatego niektórzy mogą odebrać ją bardzo osobiście. Akcja powieści została umieszczona w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Opisany szpital już nie istnieje, gdyż został zbombardowany przez Niemców podczas Powstania Warszawskiego. Autorka zaznacza, że niektóre postacie są tutaj prawdziwe i posługuje się ich prawdziwymi danymi.
Bardzo spodobała mi się tutaj postać doktor Zosi, która była kobietą pewną siebie z celem, który obrała sobie w życiu. Ma bardzo dobre serce i jest stworzona do tego, by nieść pomoc. Zdanie innych nie gra dla niej roli, gdyż wie, że każdy jest panem własnego losu. Chirurgia była jej życiowym celem, więc gdy los podesłał jej możliwość leczenia chorych w szpitalu, nawet się nad tym nie zastanawiała. Pokazała wszystkim, że płeć męska czy damska nie stanowi dla niej różnicy. Każdego traktowała jednakowo, gdyż jej zdaniem stworzona została do leczenia, a nie segregacji ludzi na jakiekolwiek podziały. Nadchodzi jednak trudny czas, wojna piętrzy się coraz bardziej, a rannych przybywa. Nie ucieka jak niektórzy, tylko dalej wypełnia swoje powołanie. A powiem wam, że bywa naprawdę bardzo ciężko. Nie jestem pewna, czy byłabym skora do tak wielkich poświęceń, co Zosia. Wydaje mi się, że skoro sama nie miała własnych dzieci, to każdego innego traktowała tak, jakby to oni nimi właśnie byli. Książka pełna wzruszeń, nostalgii i nadziei. Znajdzie się tu wątki poboczne, opisy innych ludzi i ich historie. Każda wyjątkowa i nie do podrobienia. Piękna książka!

Doktor Zosia" to trzeci i zarazem ostatni tom z serii "Uczniowie Hippokratesa".
Poprzednio książki autorki są mi dobrze znane, a umieszczenie akcji w czasach wojennych tym bardziej potęguje chęć sięgnięcia po kolejne.

Doktor Zosia Nibużanka dostaje propozycję pracy w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie.
W wojskowej placówce bycie kobietą traktuje się na równi z mężczyznami.
Dla Zosi to ogromna szansa na rozwój, zdobywanie rozległej wiedzy i doświadczenie z radiologii, hematologii i innych prężnie rozwijających się dziedzin.
Zosia chce być doskonałym pediatrą, chociaż skrycie marzy o chirurgii.
Jej pracę przerywa wybuch wojny i chociaż szpital działa na bazie konwencji haskiej to jest to bezwzględnie łamane przez okupanta. Lekarze i pielęgniarki pracujący w konspiracji doświadczają niebywałego okrucieństwa wojny.
Kadra ofecerska przepada bez śladu, dopiero po latach dowiemy się o Katyniu
Część lekarzy przewożonych jest do obozów koncentracyjnych, zamykani są w getcie czy torturowani w katowniach gestapo.
Zosia nadal leczy, a na plecach czuje ogromny strach nie tylko o siebie, ale męża, który działa konpiracyjnie.
Autorka napisała świetną powieść w której fikcja przeplata się z prawdziwymi wydarzeniami. Autorka przybliża nam postacie słynnych lekarzy np Alzheimer, Freud,naukowców min Kazimierza Funka czy polityków dwudziestolecia międzywojennego.
Poprzez swoją powieść autorka chciała oddać hołd kadrze medycznej tamtego czasu.
"Doktor Zosia" to kolejna książka autorki w której dostajemy niezwykle emocjonującą powieść przeplataną ogromną wiedzą.
Ponieważ autorka połączyła swoją wiedzę medyczną z powieścią fabularną tym bardziej z wypiekami na twarzy śledziłam losy Zosi. Niezwykle silnej osobowości o ogromnym sercu i woli życia.
To piękna powieść, którą Wam serdecznie polecam.

Mimo że twórczość autorki jest dość dobrze rozpowszechniona, ja do tej pory przeczytałam tylko jedną Jej powieść. Seria "Uczniowie Hipokratesa" składa się z trzech części, a "Doktor Zosia" jest ostatnią z nich. Są to jednak osobne opowieści i brak znajomości poprzednich części zupełnie nie przeszkadza w lekturze.
Zosię Nibużankę poznajemy w 1924 roku, gdy jako początkująca lekarka ginekolog, wychowanka słynnej doktor Garlickiej, pracuje w warszawskim szpitalu Św. Zofii. Nie są to łatwe czasy dla kobiet chcących wykonywać ten zawód. Życia nie ułatwia uprzedzony dyrektor szpitala i rodzina, u której Zosia jest na "łaskawym chlebie". Na szczęście bohaterka otrzymuje propozycję pracy w Szpitalu Ujazdowskim, gdzie ma szansę zdobyć specjalizację pediatry, choć nadal skrycie marzy o karierze chirurga. Zosia doskonale odnajduje się w nowym miejscu, poznaje wielu wspaniałych lekarzy, od których dużo się uczy, zdobywa przyjaciół. Jej kariera rozwija się świetnie, a do tego wkrótce znajduje miłość i zakłada rodzinę. Szczęście przerywa wybuch wojny. Mąż Zosi wraz z dziećmi wyjeżdża za wieś, ale lekarka nie wyobraża sobie zostawienia szpitala i coraz większej liczby rannych. Często wykonuje swoją pracę i przeprowadza akcje z narażeniem życia. Czasom wojennym poświęcona jest większa część książki.
Wśród bohaterów książki znajdźcie wiele sław - znanych lekarzy, przedsiębiorców np. Jana Wedla, pomagającego wielokrotnie w wykupowaniu więźniów, czy artystów - Lodę Halamę, Zulę Pogorzelską czy Władysława Szpilmana. Rozdziały poświęcone doktor Zosi przeplatane są historiami o lekarzach i naukowcach, których odkrycia przyczyniły się do zrozumienia i leczenia wielu chorób.
Kolejna świetna książka. Już wiem, że koniecznie muszę przeczytać wcześniejsze części.

,,Doktor Zosia" to ostatni tom trylogii Uczniowie Hippokratesa, która w sposób rewelacyjny łączy przedstawienie rozwoju medycyny na ziemiach polskich i świecie ze świetnie oddanym tłem społecznym opisywanych lat. Fabuła tego tomu skupia się na okresie międzywojennym (pierwsza połowa książki) i czasie II wojny światowej (druga połowa). Od razu w oczy rzuca się ogromna różnica pomiędzy nimi - pierwszy jest spokojny, skupiony na codzienności, drugi - no cóż, to czas, kiedy w każdym momencie bohaterowie mogą stracić życie, czas niepewności, trwogi, ale i czynów heroicznych. Pomiędzy tym oczywiście jest cały czas medycyna - i opisy odkryć medycznych, które okazały się przełomowe dla leczenia nie tylko ciała, ale i duszy (Zygmunt Freud!), i portret funkcji kobiet w hierarchii lekarskiej, tak dobrze oddany, gdy porównać go do historii z tomu drugiego (,,Doktor Anna"). Tu postacie fikcyjne mieszają się z postaciami historycznymi, a tło społeczne, niepokoje, jakie zaprzątają społeczeństwo oddane są naprawdę doskonale. Postacie są pełne, żywe, dają wrażenie, że są z krwi i kości. Niesamowita seria, niesamowity finał, który pewnie tak w 1/3 przepłakałam z nadmiaru emocji! Gorąco polecam! A ja idę dalej cierpieć przez to, że jest to już koniec tej serii ;)

Zofia Nibużanka jest ,,ginekologiem, do diabła. I to cholernie dobrym.", pracuje w Miejskim Zakładzie Położniczym im. Świętej Zofii i marzy o zostaniu chirurgiem, jak jej dziadek. Niestety, w przedwojennej Polsce, kobieta mogła tylko marzyć o zostaniu chirurgiem. Kiedy doktor Ungerowa proponuje jej odejście ze Świętej Zofii do Szpitala Ujazdowskiego, który ,,potrzebuje młodych, wykształconych lekarek", dla Zosi otwiera się nowy rozdział w życiu. Kierownictwo szpitala dokłada starań, aby lekarze zatrudnieni w Ujazdowskim mogli się rozwijać. Jej przełożony, widząc, jaki zdolnym lekarzem jest Nibużanka sugeruje jej zostanie pediatrą. Pierwsze spotkanie z doktorem Korczakiem i dziećmi z prowadzonego przez niego sierocińca zmienia jej postrzeganie najmłodszych pacjentów. Życie Zosi przebiega spokojnie, aż do wybuchu II Wojny Światowej, w czasie której lekarze spotkają się z nieznanym sobie dotychczas okrucieństwem i nieprzestrzeganiem międzynarodowych traktatów. Czy Zofii uda się przetrwać w zrujnowanej wojną Warszawie.

 ,,Doktor Zosia" to trzeci i ostatni tom cyklu ,,Uczniowie Hippokratesa" Ałbeny Grabowskiej. Nie jest to zwykła powieść o lekarzach, o walce kobiet o dostęp do ,,męskich" zawodów lekarskich, moralności II Rzeczpospolitej czy wreszcie o II Wojnie Światowej, zagładzie Getta Warszawskiego i obozie zagłady Auschwitz. To powieść o sile ducha, zmianach światopoglądowych, miłości i zdradzie, a przede wszystkim o medycynie i wielkich odkryciach medycznych. Rozdziały poświęcone historii Nibużanki przeplatane są rozdziałami o wielkich lekarzach i ich odkryciach medycznych. Każdorazowo, gdy w historii Doktor Zosi pojawia się jakaś choroba lub potrzeby jest lek, w kolejnym mamy możliwość poznania historii odkrycia. W krótkich rozdziałach poznajemy Kazimierza Funka, odkrywcę witamin, który nigdy nie został za swoje odkrycie uhonorowany nagrodą Nobla, Fredericka Granta Bantinga odkrywcę insuliny i razem ze swoim asystentem Mcleodem laureatem nagrody Nobla w dziedzinie medycyny, Johna Hughlinga Jacksona, pioniera w dziedzinie neurologii, badacza padaczki objawowej, Aloisa Alzheimera, który jako pierwszy opisał objawy choroby znanej dziś od jego nazwiska chorobą Alzheimera, Sigmunta Freuda, ojca psychoanalizy oraz Alexandra Fleminga wynalazcy penicyliny.

Powieść ,,Doktor Zosia" napisana jest pięknym stylem, historia wciąga, na kartach powieści co i rusz pojawiają się znane nazwiska, a przypisy na dole strony pomagają zapoznać się z krótką biografią danej osoby. Rozdziały poświęcone wydarzeniom z czasów II Wojny Światowej: bombardowanie Warszawy, likwidacja Getta Warszawskiego, Powstanie Warszawskiej wraz z Rzezią Woli na długo zapadną mi w pamięci i wywołały niekontrolowane napady płaczu.

Powieść polecam nie tylko wielbicielom historii czy medycyny, czy wręcz historii medycyny. To powieść dla osób, które lubią, gdy czytana powieść może wzbudzić w nich emocje i zostawić trochę wiedzy.

Serdecznie polecam.